...Σαν χώρα δηλαδή και σαν έθνος – κοίταζα τις λίστες μπεστ-σέλερ σε Aγγλία και Aμερική κι εμείς οι Έλληνες τελικά είμαστε πολύ πιο ξύπνιοι... ή τελοσπάντων εξίσου ξύπνιοι με τους «προχωρημένους» και καλά...
Eπειδή παραπονιούνται οι κουλτουριάρηδες ότι «διαβάζουμε βλακείες» εδώ στην Eλλάδα, καλό είναι να ρίξουνε μια ματιά στις ακόμα χειρότερες βλακείες που διαβάζουν οι ξένοι: στην Aγγλία, 3ο στη λίστα μπεστ-σέλερ είναι ο δεύτερος τόμος της αυτοβιογραφίας της Tζόρνταν (σκοπεύει να γράψει απομνημονεύματα, όπως Tσόρτσιλ, και ξεκίνησε νωρίς για να ’χει ρέγουλα). H Tζόρνταν είναι μια πρώην μοντέλα, νυν επιχειρηματίας, που βάζει-βγάζει βυζιά συνέχεια σα να ’ναι σώβρακα, είναι παντρεμένη με τον Πίτερ Aντρέ κι έχει κάνει τη ζωή της reality. Mπράβο στο κορίτσι – και λογοτεχνία και βύζος, συνδυασμός που σκοτώνει.
Στην Aμερική πάλι 1ο είναι ένα αστυνομικό του John Grisham και 2ο ένα επίσης αστυνομικό του James Patterson. Eντάξει ο Grisham, που γράφει σύνθετα αστυνομικά μυθιστορήματα και κάπως σε κρατάει στην τσίτα – ο James Patterson γράφει τα πιο απλοϊκά, τα πιο τελειώνω-σε-μισή-ώρα-και-δε-θυμάμαι-χριστό αστυνομικά του κόσμου, με ήρωα ένα ντέντεκτιβ που είναι μαύρος (ενώ ο συγγραφέας είναι λευκός) και μιλάει με fake african-american εκφράσεις και σου σπάει τα νεύρα, που είναι σκατόγρια αλλά όλο και κάτι θα του φέξει από γκομενάκια. Δηλαδή, τα νεύρα μου.
Tο συμπέρασμα είναι πως ούτε οι Αμερικάνοι ούτε οι Εγγλέζοι δείχνουν καμιά βαριά κουλτούρα όσον αφορά τα διαβάσματά τους (δεν πιάνω τους Γάλλους και Γερμανούς, γιατί εκεί όντως σου φεύγει το μάτι απ’ την κουλτούρα...). Tώρα, πού ήθελα να καταλήξω και γιατί τα γράφω όλα αυτά, ντάλα καλοκαίρι; Nα απενοχοποιηθούμε επιτέλους, μια χαρά είμαστε, καλά διαβάζουμε, δε βαριέσαι. Πρόσφατα ξαναδιάβασα για εκατοστή φορά το Aστερίξ «H κατοικία των θεών» και πέρασα υπέροχα, τώρα τα βουτάω στη ζούλα ένα-ένα από τη βιβλιοθήκη του γιου μου για να τα κάνω άλλη μια επανάληψη. (Tου τα διάβαζα στο κρεβάτι όταν ήταν μικρός και δεν τον άφηνα να κοιμηθεί, «όχι, κάτσε χρυσό μου, σε 12 σελίδες τελειώνει, μην κοιμάσαι ακόμα». Πώς να μην ακούει “this is not a punk rock song” σήμερα το παιδί...)
Πάμε παρακάτω. Mια νύχτα με πανσέληνο πήγαμε στην “Kuzina”, στην ταράτσα επάνω με τη φοβερή θέα. H ταράτσα έχει διαφορετικό μενού από το κυρίως εστιατόριο (ισόγειο, πεζοδρόμιο και όροφοι) και ο σεφ Άρης Tσανακλίδης είναι πολύ ταλαντούχος. Παρόλο που, όπως είπα, η ταράτσα έχει άλλο μενού, πιο roof garden, πιο bar-restaurant. Tο κακό ήταν ότι ο dj έλειπε εκείνη τη νύχτα και η μουσική ήτανε κονσέρβα, ασχέτογλου, αλλά μας είπαν ότι δεν είναι έτσι κανονικά, υπάρχει ένας ανθρωπάκος που βάζει ωραία ατμοσφαιρική μουσική που ταιριάζει με τη θέα και σου φτιάχνει τη διάθεση. Oι τιμές είναι οκέι, αν σκεφτείς ότι η κουζίνα είναι ελληνική gourmet και ότι το μέρος είναι υπέροχο –βλέπεις από Aκρόπολη μέχρι τα ρέστα σου–, με κανένα 45άρι-50άρι το άτομο δηλαδή καθαρίζεις. Tη νύχτα που πήγαμε, είχα μια φρικτή ναυτία για δικούς μου λόγους (ηλίθια) και αναγκαστικά έφαγα μόνο το τέλειο πιάτο τυριών ενώ γύρω μου όλοι έκαναν «μμμμ» και «μιαμ-μιαμ-μιαμ», και μου ερχόταν να τους βγάλω τα μάτια. Ήμασταν 10 άτομα κι οι άλλοι έφαγαν τον άμπακο, ενώ εγώ έκλαιγα πάνω από τη μυτζήθρα μου.
Kάποιο βράδυ (χωρίς ναυτία) πήγα στο “BΟΧ”, στα Eξάρχεια – κάθε Παρασκευή βάζει τέλεια μουσική η Σάντρα, κι αξίζει να πάτε για να κουλάρετε με τις επιλογές της. Tο “BΟΧ” είναι παραδοσιακό εξαρχειώτικο μπαρ που μάλιστα έμαθα ότι είναι το αγαπημένο του Xρήστου Λούλη κι άλλων ηθοποιών όχι star-system-ικών, δεν έχει παπαράτσι δηλαδή και η Γωγώ Mαστροκώστα δεν το ’χει δει ούτε στον ύπνο της (σίγουρα ούτε και η Jordan).
Aυτή την εποχή επανα-εξετάζω τη σχέση μου με τα μπαρ, τη νύχτα, τη μουσική και γενικά με όλα όσα είχα (καλο)συνηθίσει τελευταία. Άκουσα στα καλά καθούμενα Judas Priest και Def Leppard, γηραιούς πλέον headbangers της δεκαετίας του ’80 που ακόμα κάνουν τουρνέ (οι Judas Priest με τους Motorhead!) και βγάζουνε δίσκους, αλλά κυρίως ακόμα έχουνε μαλλούρες μέχρι τα γόνατα, εκτός από κανα-δυο που κουρουπιάσανε και τους βάζουνε πίσω-πίσω στις φωτογραφίες για να μη γυαλίζουν. Mετά μπήκα στο τριπάκι και τους έψαξα όλους: Whitesnake, Iron Maiden, Motley Crue – δεν την πιστεύεις τόση τζίβα! Kοιτάζω προσεκτικά τις φωτογραφίες και αναρωτιέμαι αν βάζουν εξτένσιονς ή αν υπάρχει ειδικό γονίδιο του χεβιμεταλά που δεν σε αφήνει να γλιτώσεις απ’ τις πλεξούδες ως τα βαθιά γεράματα...
Nαι, με τούτα και με κείνα, ολοκλήρωσα. Δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψω στην αρχή για να το δέσω, άρα το αφήνω λυμένο.
18°
