Me and Αϊ

Έκατσα να πιω ένα κακα-ούζο με τον εαυτό μου πάλι εχθές το μεσημέρι και με τρέλανα. Την ώρα που τσιμπούσαμε μια καλοψημένη πράξη νομοθετικού περιεχομένου, μου πετάει ένα τρελό «ε…! ρε μια χούντα που μας χρειάζεται» και μου ’φυγε η ΜΟΜΑ από τα χέρια. Μου απαντάω έντρομος ρωτώντας με. Μπογιόπουλε εσύ; Και τι μου απαντάω ο απροσδιόριστος: «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία»; Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, μου λέει ο εαυτός μου. Κάτι ράγισε πάνω μου και ποτέ από κείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να ξαναδώ τον Αρμενιστή με το ίδιο μάτι. «Διατί μας πέμπετε εις την λαιμητόμον; Τις σας έδωκε το δικαίωμα τούτο; Ο νόμος; Αλλά αν ο νόμος δίδει το δικαίωμα του παρανομείν όστις τον παραβαίνει καλείται ενάρετος» (Δημήτρης Παπαρρηγόπουλος: Σκέψεις ενός ληστού ή η καταδίκη της κοινωνίας, κεφαλ. VIII σελ.35) ακούστηκε απ’ το υπερώον του καθυβριδιακού λαού που σφίγγαμε τα κακα-ούζα. Κάθιδροι τιναχτήκαμε σκωθήκαμε σαν σούστες και οι δυο, κι εγώ και ο εαυτός μου, σε παραλήρημα χαράς να τον υποδεχθούμε. Ζούσε εκτός απ’ το Βασιλιά Αλέξανδρο και ο Δημήτρης Παπαρρηγόπουλος ακόμη; Ζούμε παντού και πουθενά; Είπε ο ζητιάνος στο ληστή που άκουσε τις σκέψεις; Να ’τανε το 21; Ή το 1861; Ο Ξηρός και ο Παττακός απ’ τη στενή πώς βγήκαν; Ποιος έφαε περισσότερους, ποιοι τους εγαλουχήσανε και ποιοι τους φυλακίσαν. Ο Καμπαγιάννης εφορμά και ο Καπερνάρος απαντά. Εσείς τι θα πάρετε; Ένα Βασιλικό Διάταγμα κατάτι πειραγμένο ή μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου σε καραμελωμένο; Είχαμε μείνει κι εγώ και το εγώ μου παγωτά. Δημιουργική κουζίνα και στην πολιτική; Πόσο μπροστά μας πήγε πια η πρώτη μας φορά με την αριστερά; Λες να άλλαξε κι ο φασισμός και να τον βάφτισαν αλλιώς;

Γιατί το άλλο, μου το πρόλαβα και μου το είπα αμέσως. Είχαμε βαφτίσια πάλι. Θυμάσαι, δικέ μου, που λέγαν για τα σώματα ασφαλείας πως είχαν’ σταγονίδια; Τώρα πια τα λέμε θύλακες. Βέβαια τα σταγονίδια υπάρχουν στα γονίδια ανεξαρτήτου βάφτισης, ονόματος, νονού, αλλά το φταίξιμο για πάντοτε σε μας τους Δερβισόβλαχους θα είναι αλλουνού. Όποιος και ’ναν πρωθυπουργός, όποιο και ’ναν το κόμμα, οι 10 εντολές του Έλληνα στην κεφαλή κορόνα.

1) Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; (ένας μαλ….ς και μισός ίσως;)

2) Να φωνάξω τον υπεύθυνο (μέχρι να βαρεθείς και να φύγεις)

3) Δεν φταίμε εμείς, πάντα οι άλλοι ( a priori)

4) Σας το ’χα πει από πριν (ποιος θυμάται άλλωστε;)

5) Αφήστε με να ολοκληρώσω (πιστεύω όχι πάνω μας)

6) Παροιμίες αντί απαντήσεων (π.χ. φέξε μου και γλίστρησα)

7) Ρεφρέν αντί απαντήσεων (τύπου: είσαι τρελός, από Πάολα)

8) Ναι μεν αλλά…. (Συμφωνώ σκυταλοδρομώντας για να διαφωνήσω)

9) Σωστό κι αυτό (σε δικαιώνω, ενώ σε γειώνω) και το

10) Το καλό. Ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ όταν μιλάς δεν σ’ ακούω γιατί ανεξάρτητα από το τι λες σκέφτομαι πάντα, μα πάντα, αυτό που θα σου πω μόλις τελειώσεις. Ή ακόμη και πριν τελειώσεις.

Υ.Γ. Και συμπέρασμα. Η σιωπή είναι χρυσός. Για αυτό και στις Σκουριές δικαίωση δεν θα ’ρθει. Ούτε για μένα που είμαι εργαζόμενος ούτε για τον εαυτό μου που είμαι οικολόγος.

Χάρηκα λοιπόν που τα ’παμε κι αυτή την εβδομάδα ΕΓΩ ο mon amie και ο εαυτός μου ο Αϊ.