Στην Πανεπιστημίου λίγο πριν τη διαδήλωση με προσπέρασε ένας πιτσιρικάς: «αναρχικός» θα έλεγε κάποιος σε αυτόματη γραφή, με όλα τα σχετικά χαρακτηριστικά. Μόνο που λάλησε το cb (σιμπί) του ξαφνικά, και κατάλαβα, ντιπ κατάπληκτη, ότι ήταν «μυστικός αστυνομικός». Ουάου.
Μετά μου έλεγαν όλοι, «καλά, δεν ξέρεις ότι έχουμε πήξει στους μυστικούς χρόνια τώρα;» και το ήξερα μεν, απλώς πάντα πιστεύεις ότι είσαι πιο γατόνι απ’ ό,τι είσαι: ότι θα τον μυριστείς το μυστικό δίπλα σου, κάτω από μούσια, μαλλιά, αμπέχονα, φούτερ-με-κουκούλες, φόρμες, κοτσίδες και τατουάζ ακόμα, θα τον αρπάξει η κεραία σου τον Μαγκάρετ. Δεν μπορεί, τόσα χρόνια ζεις. Κι ΑΝ έχουνε δει τα ματάκια σου. Σιγά μη σου ξεφύγει.
Κολοκύθια, όπως διαπίστωσα. Αν η μεταμφίεση είναι καλή δεν ψυλλιάζεσαι τίποτα. Τον κάνεις και παρέα δηλαδή, μπορεί να σου ξεφύγει και καμιά κουβέντα παραπάνω. Αν είσαι άνθρωπος εύπιστος και καλών προθέσεων πρέπει να βγάλει το φλογοβόλο κάτω από τη μύτη σου ο άλλος για να συνέλθεις. Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία και (εύκολα…) καμία σχέση με αυτά που θα ακολουθήσουν, από μεταφορική και πρακτική πλευρά. Το να είσαι εύπιστος είναι χειρότερο μάλλον από το να μην είσαι. Ναι, έχω κοπεί μέχρι και εγώ. Φαντάσου.
Είναι η εποχή των παιδικών πάρτι – ακόμα κι αν δεν έχετε δικό σας παιδάκι, με ένα δανεικό θα περάσετε αξέχαστα. Ανιψάκι, βαφτιστήρι, παιδάκι φίλης που έχει να πάει σε πάρτι του, αδράξετε την ευκαιρία… εκτός πλάκας, περνάω ωραία στα παιδικά πάρτι, το φαγητό είναι πολυαγαπημένο (λουκανικοπιτάκια, σπανακοπιτάκια, σάντουιτς-μπόμπες, στεγνά spring rolls και ακόμα στεγνότερα chicken nuggets στα πιο προχώ: μπορώ να τρώω τέτοια όλη μέρα. Φτάνει να υπάρχουν εξάχρονα για δικαιολογία…). Η τούρτα, πάντα με σοκολάτα και αμυγδαλόπαστα οικοδομημένη σαν το Ταζ Μαχάλ, είναι επίσης σούπερ – τεράστια ποσότητα ζάχαρης και σοκολάτας χωρίς καμιά προειδοποίηση χτυπάει το κατά τα άλλα οκέι σύστημά σου και τινάζει την κατά τα άλλα οκέι διατροφή σου στον αέρα με αγαπημένα αποτελέσματα (θέλεις να ανέβεις το Έβερεστ πρώτα, μετά νυστάζεις φρικτά, αλλά κυρίως θέλεις κι άλλη τούρτα).
Πήγα στο διάσημο «Hide Park Café» στη Νέα Ερυθραία, σε δύο πάρτι που τα οργάνωσαν μαζί δύο συμμαθητές, ευτυχώς του ενός παιδιού μου – αν είχα δύο παιδιά να αναζητώ με το βλέμμα στο μεγάλο πάρκο του «Hide Park Café» θα είχα σαλτάρει: είναι απλωμένο, δεν βλέπεις την έξοδο, δεν βλέπεις το παιδί σου… βασικά σηκώνεσαι κάθε πέντε λεπτά και φωνάζεις το όνομα του παιδιού με αυξανόμενο πανικό στο βλέμμα, εσύ και άλλες τριακόσιες μαμάδες. Αυτό είναι το μόνο ντεφό, που όμως δεν ισχύει αν το παιδί σου είναι 9-10 χρονών ή λοκατζής. Κατά τα άλλα το «Hide Park Café» έχει πολύ καλό φαγητό, όχι μόνο «παιδικού πάρτι» αλλά και για μεγάλους, επιπέδου αξιοπρεπούς εστιατορίου και μάλιστα «μπράβο του». Σάββατο και Κυριακή, λέει, γίνεται πάντα χαμός όταν έχει ωραίο καιρό. Να υπολογίζετε ένα τρίωρο-τετράωρο, έτσι και πάτε χωρίς πάρτι, γιατί το παιδάκι δεν θα θέλει να φύγει με τίποτε. Εκτός από τις αναρριχήσεις έξω, την παιδική χαρά, το «γεφύρι που κουνιέται», τα ομαδικά παιχνίδια, την πίστα ποδηλάτου/σκέιτμπορντ και το ατελείωτο τρεχαλητό, υπάρχει σκεπαστό τμήμα με μπιλιάρδο, πινγκ-πονγκ, αυτοκινητάκια-κουμπαράδες (από αυτά που τους ρίχνεις νόμισμα και τρέμουν/χτυπιούνται επιτόπου), και αν ένα παιδάκι δεν είναι κατευχαριστημένο με όλα αυτά ίσως ήρθε η εποχή να πάει όντως φαντάρος. Ή να πιάσει μια δουλειά της προκοπής.
Το επόμενο πάρτι ήταν στο «Βoom Βoom», όπου μένουν μαντρωμένα στην επάνω αίθουσα (παιχνιδιών) τα παιδιά χωρίς δυνατότητα να ξεφύγουν, κι εσύ πίνεις τον καφέ σου κάτω στη φωτεινή καφετέρια σε απόλυτη νιρβάνα. Κι εδώ περνάνε καλά, ειδικά όταν έχει πολλή ζέστη (ή πολύ κρύο, άσχετα, το χειμώνα λέμε) όταν δεν έχουν διάθεση να τρέχουν στο λιοπύρι/χαλάζι.
Η επικοινωνία με τις άλλες μαμάδες/θείες είναι εύκολη συνήθως, κι αυτό είναι ένα από τα καλά των παιδικών πάρτι εκτός από το παιδικοπαρτιφαγητό και την τούρτα: λες καμιά κουβέντα για θέματά σου με άτομα που, σε αυτή τη φάση, είναι σε ανάλογο μήκος κύματος με σένα. Όχι πάντα, αλλά ας μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Τα παιδιά σου διασκεδάζουν, ξεπατώνονται, παίζουν με άλλα παιδιά, τσουμαδιούνται, και κάποια στιγμή σου λένε από μόνα τους «πάμε να φύγουμε»… καλά, το τελευταίο δεν συμβαίνει ποτέ των ποτών. Και με συμπαθητικό καιρό, δεν θέλεις να φύγεις ούτε εσύ: έχεις την καλύτερη δικαιολογία για να αράξεις λίγο παραπάνω στο ωραίο πάρκο/καφέ που σε έφερε ο δρόμος σου…
(*Ο τίτλος όχι, δεν συνδέεται με τίποτα. Σόρι…)
Hide Park Café, Πάρκο Ανδρέα Παπανδρέου, Διασταύρωση Εθνικής Αντιστάσεως & Οδυσσέα Ανδρούτσου, Νέα Ερυθραία
12°
