Kαρτ ποστάλ από την Όλια Λαζαρίδου

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν κάποια καλοκαίρια στο Ξυλόκαστρο Κορίνθου. Το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα είμαι εγώ και η κυρία που με προτρέπει να κοιτάξω προς το φωτογραφικό φακό είναι η θεία μου η Ελένη, αδερφή του πατέρα μου.

Αυτή είναι η ιστορία της...

“Επτά, οχτώ, εννέα, οχτώ, επτά, έξι, τίποτα, άντε παράτα μας κι εσύ, στα τσακίδια, κι εσύ και το πουλοβεράκι σου...” Κάθε βράδυ μετρούσε τους πόντους για το πουλόβερ που θα έφτιαχνε στον αγαπημένο της, και μέχρι το άλλο βράδυ είχαν τσακωθεί και το ξήλωνε… Ποτέ δεν έλαβε πουλόβερ στο μέτωπο ο θείος Κώστας, κι όταν γύρισε, παντρευτήκανε γρήγορα-γρήγορα πριν προλάβουν να τσακωθούν ξανά κι ησυχάσανε… Ράβε-ξήλωνε, περάσανε τα χρόνια, άλλαξε η μόδα στα πουλόβερ, γέρασε, έπλεκε πουλοβεράκια στα ανίψια της, σε εμένα, δικά της παιδιά δεν έκανε.

Τρέχει το μαλλί, φτιάχνεις καλές, ανάποδες, χάνεις πόντους, πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλάζουν οι μόδες, κομματάκια μνήμης ξηλώνονται σιγά-σιγά απ’ το πλεχτό, και τι μένει; Ένα κουβαράκι τυλιγμένο όπως-όπως, ένα κορμάκι τυλιγμένο όπως-όπως σ’ ένα σεντόνι, έτσι κατεβάσανε τη θεία μου οι άνθρωποι του γραφείου κηδειών που ήρθαν να την πάρουν από το σπίτι της. Μ’ ένα σεντόνι, μες στο ασανσέρ. Το κρατούσε ο ένας απ’ τη μια άκρη κι ο άλλος από την άλλη, σαν κούνια, και στη μέση τραμπαλιζόταν μικρό άψυχο σβωλαράκι η θεία μου η Ελένη. Με τα κατσαρά της τα μαλλιά, τις μπλούζες της, τις κρεπ ντε σιν, το αυτοκινητάκι της μάρκας Όστεν που το αποκαλούσε “Το Χελιδόνι”, γιατί ήταν άσπρο με μαύρο καπό.

Η θεία μου η Ελένη, αυτοδίδακτη ζωγράφος, που εκεί που κοίταζε τα κίτρα που είχε αγοράσει έτοιμη να τα ζωγραφίσει, να φτιάξει μια νεκρή φύση, άλλαζε ξαφνικά γνώμη και τα έφτιαχνε μαρμελάδα γλυκό… Που όταν ξύπνησε στο Λαϊκό, μετά που έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι, κι οι γιατροί τη ρωτούσανε “πού είστε;”, “πού είστε;” για να δουν αν είχε πάθει διάσειση, άνοιξε τα μάτια, κοίταξε ένα γύρω την Τρίτη θέση, τη δύσκολη θέση στην όποια βρισκόταν, και είπε: “στο Υγεία...” κι έπειτα σώπασε για πάντα. Τώρα χορεύει βαλς στα χέρια κάποιου νέου ευγενικού γιατρού. Εκεί πάνω ψηλά στο σύννεφο, που στο σχήμα μοιάζει με το Ξενοδοχείον Ακταίον του Παλαιού Φαλήρου, εκεί μου είχε πει ότι χόρεψε τους πρώτους της χορούς, εκεί σημείωνε στο μικρό της τετραδιάκι με το ασημένιο μολυβάκι τη σειρά των καβαλιέρων της.

Στο συρτάρι με τα ασπρόρουχα, καλά διπλωμένο, φύλαγε το σάβανό της η θεία μου η Ελένη. Εκεί το βρήκα την ώρα την κατάλληλη… Μα υπάρχει άραγε κατάλληλη ώρα; Αυτά... α ναι, κι ένα κουτάκι με μια φουρκέτα μέσα μ’ ένα μαντιλάκι κι ένα χειρόγραφο σημείωμα. Της μαμάς η φουρκέτα αυτή, δηλαδή, βρισκόταν πριν άπειρα χρόνια στον κότσο της πεθαμένης μου γιαγιάς που ούτε καν πρόλαβα να γνωρίσω. Και που τώρα ίσως δεν υπάρχει πια όχι ο κότσος, αλλά ούτε καν η σκόνη της εκεί που βρίσκεται. Και το μαντιλάκι μυρίζει ακόμα άρωμα, σίγουρα θα το ανανέωνε κάθε εβδομάδα. Μένουν τα αρώματα, κι οι άνθρωποι χάνονται, θαμμένες στο χώμα φουρκέτες…»

Η Όλια Λαζαρίδου γεννήθηκε στο Κολωνάκι και μεγάλωσε στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας. Αν και αγαπάει πολύ τη Νίσυρο, ζει μόνιμα στο νησί των Εξαρχείων. Ο πατέρας της ήταν διαφημιστής και ραδιοφωνικός παραγωγός. Με την ηθοποιία ασχολήθηκε κατά τύχη. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης - Καρόλου Κουν και ύστερα βρέθηκε στη Γαλλία όπου παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή του Αντουάν Βιτέζ. Κανείς δεν θα τη ξεχάσει στο ρόλο της ως Όλγα Ρόμπαρτς, στην ομώνυμη ταινία του Χρήστου Βακαλόπουλου. Κάποτε είχε ένα blog όπου έγραφε ποιήματα και τις σκέψεις της. Το blog το κατήργησε, τα κείμενα όμως τα κράτησε. Κάθε Πέμπτη παραδίδει θεατρικά σεμινάρια στη θεραπευτική κοινότητα «18 Άνω». Η συνεργασία αυτή οδήγησε στη δημιουργία της θεατρικής ομάδα «18 Μποφώρ», η οποία αποτελείται από παιδιά που έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία το θεραπευτικό πρόγραμμα της κοινότητας. Όταν δεν είναι με τους φίλους της, πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιώργο Νανούρη και τον Ηλία Κουνέλα στη θεατρική παράσταση «Από τι ζουν οι άνθρωποι» του Λ. Τολστόι στο Θέατρο Πορεία. Της ζητήσαμε να μας στείλει μια φωτογραφία και να μας πει την ιστορία της.