Tέσσερις μέρες πήραμε άδεια να πεταχτούμε στα πατρικά και κουβαλάμε μαζί όλη μας την προίκα. Ροδάκια, ποδοπατήματα, σπρώξτε να μπούμε να βρούμε θέση, γάτες, σκύλοι, ψάρια, πουλιά. Και η χελώνα μαζί; «Ναιι ναιι, κάνει διακοπές κι αυτή». Να πάρουνε και τις χελώνες τους, και τα «κρακεράκια για το ταξίδι» και κάτι να ασχολείται το παιδί (άσχετο αν τελικά τρώει καπάκια που βρήκε κάτω), πάμε, πάμε. Τα πήραμε όλα; Πρόσεχε τα πόδια σου Μαρινάκι. «Τι ράτσα είναι το δικό σας;»
Σκυλιά και άνθρωποι γαβγίζονται ποιος θα κάτσει πρώτος. Πάρτε καρέκλες δεν θα βρούμε καναπέ, θέλετε κανένα νερό, πάω στο κυλικείο. Φτάνουμε, δε φτάνουμε, τηλεφωνήματα βροχή, «έκανε η θεία η Κατερίνα τσουρέκια, θα μαζευτούμε στης γιαγιά της Στέλλας, ναι, του πήρα να του πάμε μια λαμπάδα και ένα πλέιμομπι, πως τα λένε αυτά που παίζουνε». Να βολευτούμε, να παρκάρουμε μπροστά μπροστά να βγούμε γρήγορα, να απλώσουμε τα μπουφάν μας μην έρθει να κάτσει κανάς άλλος και μας στριμώξει, μωρά κλαίνε, γέροι στραβομουτσουνιάζουν, μια παρέα παίζει tichu στα γόνατα, «μη πιάνεις ρε Γιώργο, είναι βρώμικα». Στέλνουνε μηνύματα, ΕΛΑ ΦΤΑΣΑΜΕ, ΘΑ ‘ΡΘΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΤΕΛ; ΠΗΡΑΜΕ ΤΥΡΙΑ ΕΜΕΙΣ, ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ.
«Η θεία η Νίκη τρώει το αρνί με ρύζι, εμείς θέλουμε μαγειρίτσα κανονική τι να κάνω δεν ξέρω», χαζά άγχη που συνειδητοποιούμε όλοι ότι είναι χαζά, αλλά είναι ένας υπέροχος τρόπος να ξεχαστούμε από τις πραγματικές σκοτούρες. Και μέχρι να πάρουμε νερά, να κανονίσουμε τις μαγειρίτσες και να συζητήσουμε και λίγο για τον Τσίπρα τρώγοντας κάτι μπισκοτένιο, έχουμε κοιμηθεί ο ένας πάνω στον άλλον. Όταν φτάσουμε θα είναι όλα καλά. Τουλάχιστον μέχρι την Τρίτη που επιστρέφουμε στις κανονικές ζωές μας. Καλό Πάσχα σε όλους.
13°
