Η πάπια είναι ο νέος σκύλος

Απρίλιος του 2012 ήταν όταν η Φραντσέσκα διέσχιζε την Αθηνάς προκειμένου να πάει στη δουλειά της. Σ’ ένα pet shop ένα κουτί με παπάκια ‒ήταν πασχαλινή περίοδος‒ καθημερινά τραβούσε την προσοχή της∙ από αυτά ένα ξεχώριζε λόγω ενός μαύρου σημαδιού στο κεφάλι. Ενέδωσε τη δέκατη φορά και μπήκε μέσα. Έσκυψε πάνω από την κούτα, άπλωσε το χέρι της να χαϊδέψει το παπί με το σημάδι και τότε αυτό «ορμάει στο χέρι μου και κουρνιάζει στο λαιμό μου, μέσα από το μπουφάν μου. Ωχ, σκέφτηκα, ζημιά που πάθαμε τώρα! Όταν πλήρωνα τα 10 ευρώ ο πωλητής μου είπε να διαλέξω παπί ‒ δεν ήξερε πως με είχε ήδη διαλέξει ο Μπλιουμπλιού. Του έδωσα αυτό το όνομα που είναι παράφραση του Λιουμπλιού και στα ρώσικα σημαίνει σ’ αγαπώ. Το φώναζα αγάπη μου κι αυτός μου απαντούσε κάτι σαν μπλιου μπλιου μπλιου. Αποδείχτηκε πρασινοκέφαλος που σημαίνει πως θα ζήσει περισσότερο από είκοσι χρόνια.

»Έχω μεγαλώσει σπουργίτια, κοτσύφια ‒μιλώντας μόνο για άγρια πουλιά. Με αυτόν έχουμε φοβερή σχέση. Θέλει τόσο πολύ και ο ίδιος να επικοινωνήσει… Το μυστικό είναι πως όταν του μιλάω φτιάχνω εικόνες και ίσως έτσι αντιλαμβάνεται καλύτερα. Δεν χρειάστηκε να του μάθω εγώ να με ακολουθεί. Από τη φύση τους είναι έτσι τα παπιά. Εγώ μόνο τον αγαπάω και τον φροντίζω. Του δίνω μαρούλι, φύραμα με βιταμίνη B που του χρειάζεται, αλλά και λίγη ειδική τροφή που είναι για αγριόπαπιες. Το παίρνω έξω μαζί μου και στη γειτονιά. Έχει μάθει και με περιμένει έξω από το φούρνο ‒ η φουρνάρισσα έχει έρωτα μαζί του.

»Στην κρεβατοκάμαρα κοιμάται πάνω στην πάνα του. Πολλές φορές θέλει να κάθεται δίπλα μου στον καναπέ ‒ είναι απίστευτα ζηλιάρης και κτητικός, ειδικά αν με πλησιάσει άλλος. Εκδηλώνει τη δυσφορία του με ραμφίσματα και τις φωνές. Μετά ηρεμεί. Είναι επίσης πάρα πολύ ατσούμπαλος και επιρρεπής στα ατυχήματα ‒ όταν κάνω γενική καθαριότητα νομίζει πως έχουμε πάρτι. Τρέχει από εδώ από εκεί, μπερδεύεται στα πόδια μου, ανεβαίνει στη σφουγγαρίστρα, κυνηγάει την ηλεκτρική… κανονικό καρτούν. Είναι μια πολύ επικίνδυνη φάση να τραυματιστεί.

»Εντάξει, το πρόβλημα με τις κουτσουλιές είναι μεγάλο, όλο με μια σφουγγαρίστρα είμαι στο χέρι, με σακουλάκια και χαρτάκια όταν βγαίνουμε στο δρόμο, αλλά το έχω αποδεχτεί, κανείς δεν είναι τέλειος (γέλια). Αν αγαπάς κάτι δεν σε νοιάζει… και προσπαθείς να καλμάρεις τα νεύρα σου. Μόνο όταν πηγαίνω δουλειά ‒είμαι ηθοποιός‒ τον περιορίζω κι αυτός έχει μάθει να κάθεται και να με περιμένει. Καλύτερα είναι το καλοκαίρι που πάμε σε κάμπινγκ.

Τώρα είναι στα ντουζένια του και έχει σεξουαλικές ορμές. Μου δαγκώνει το χέρι, φουσκώνει τα φτερά, “είσαι πολύ άνδρας” του λέω και προσπαθώ να του βρω καμιά πάπια μήπως και ερωτευθεί, γιατί οι πάπιες ερωτεύονται σφόδρα. Όμως, ούτε τον γουστάρουν, ούτε τις γουστάρει∙ όπως πάμε έτσι γυρνάμε!

Τον φέρνω με το μετρό από τον Κολωνό, όπου μένω, πολύ συχνά εδώ στον Εθνικό Κήπο για να φάει σκουλήκια και μικροοργανισμούς αλλά και για να κάνει το μπάνιο του. Πολλοί με αντιμετωπίζουν σαν μια γραφική τύπισσα. Είναι στιγμές που δεν αντέχω τις ειρωνείες και την αγένεια, αλλά ευτυχώς υπάρχει τόσος κόσμος που καταλαβαίνει αυτή την αγάπη και εκδηλώνεται με απίστευτα συγκινητικά λόγια. Γενικά είμαι σε μια φάση συνεχούς συνέντευξης που με κουράζει γιατί κι εγώ έρχομαι στον κήπο να χαλαρώσω ‒συνέχεια πρέπει να απαντάω τι τρώει, πώς τον λένε κ.λπ.‒ ή πρέπει να προσέχω μην του πετάξουν ψωμιά, με τα οποία μπορεί και να πνιγεί. Μου αρέσει πως ο κόσμος θεωρεί αυτονόητο πως μπορούν να πάρουν ένα παπάκι στο παιδί τους το Πάσχα, γιατί είναι δήθεν έθιμο, και μετά να το αφήσουν να πεθάνει ή αν μεγαλώσει να καταλήξει σε ταψί. Εμένα αυτό δεν μου φαίνεται νορμάλ και όχι αυτό που κάνω εγώ».

Αυτός φάνηκε τυχερός που σε βρήκε. Εσένα σου έφερε τύχη;

Με τις κουτσουλιές του; Μπααα! Πάντως όταν κουτσουλάει έξω και με στραβοκοιτάνε «γούρι είναι», λέω, «γούρι». Α, και πριν φύγεις πες μας χρόνια πολλά. Έχει τα γενέθλιά του. Όλη την εβδομάδα τα γιορτάζει, γιατί δεν ξέρω και την ακριβή ημερομηνία γέννησης! (γέλια)