Ραμμένα στόματα

Οι άνθρωποι βρίσκονται στα Προπύλαια από την 1η Σεπτεμβρίου. «Είμαστε απεργοί πείνας και ζητάμε πολιτικό άσυλο»: αυτό είναι το αίτημά τους. Είναι Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες, έχουν διαφύγει με χίλια ζόρια από τη σιιτική ισλαμοφασιστική δικτατορία της χώρας τους. Πολλοί έχουν φυλακιστεί, έχουν υποστεί βασανιστήρια, έχουν αφήσει πίσω συγγενείς, για την αντεκδίκηση εναντίον των οποίων αγωνιούν. Ζητάνε πολιτικό άσυλο, οι «αρμόδιοι» όμως κωφεύουν.  

 

Την ίδια στιγμή, ο κ. Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, πρόεδρος του Ιράν, επισκέπτεται το Λίβανο, προσκαλεσμένος της Χεζμπολάχ, που είναι το τοπικό σιιτικό ισλαμοφασιστικό παράρτημα. Λογικό: αυτός τη χρηματοδοτεί και την εξοπλίζει, αυτή τον καλεί εκεί. Πρόκειται για μια ιδιωτική επίσκεψη, η κυβέρνηση του Λιβάνου κάθε άλλο παρά τον καλοδέχτηκε. Είναι το πρόσωπο που δηλώνει επισήμως urbi et orbi ότι σκοπός του κράτους του είναι η καταστροφή του Ισραήλ. Όλο το επίσημο Ιράν εκεί στοχεύει. Η λιβανική Χεζμπολάχ αυτό το σκοπό έχει, γι΄ αυτό δημιουργήθηκε  

 

Ωραίο θα ήτανε να γίνει και ο Λίβανος Ιράν; «Γιατί όχι, αφού είναι κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ». Έτσι σκέφτεται ο μέσος Έλληνας. Πόσοι -απ΄ όσους είδανε, διαβάσανε ή ακούσανε το θέμα στις ειδήσεις- καταλάβανε ότι η επίσκεψη δεν ήταν επίσημη;  Πόσοι πρόσεξαν την παρανοϊκότητα στην έκφραση του Ιρανού προέδρου;   Πόσοι στην Ελλάδα ξέρουν τι εστί Αχμαντινετζάντ; Πόσοι στην Ελλάδα ξέρουν ότι σκοπός του είναι η καταστροφή του Ισραήλ (Παρένθεση: αν το Ισραήλ έβγαινε κι έλεγε «Σκοπός μας είναι η καταστροφή του Ιράν», θα υπήρχε κανείς να μην το ξέρει και να μην το καταδικάζει;). Πόσοι στην Ελλάδα ξέρουν τι εστί σημερινό Ιράν; Πόσοι ξέρουν τι τραβάνε ειδικά οι γυναίκες εκεί;

 

Οι πολιτικοί πρόσφυγες στα Προπύλαια ξέρουν (όπως και η κυβέρνηση του Λιβάνου). Καταγγέλλουν τον Αχμαντινετζάντ και το καθεστώς του, από τα νύχια του οποίου γλίτωσαν. Και ζητάνε το απλό, απλούστατο: πολιτικό άσυλο. Γιατί στη χώρα τους κινδυνεύει η ασφάλεια, η σωματική ακεραιότητα, η τιμή και η ίδια η ζωή τους- και δεν είναι δυνατό να γυρίσουν πίσω. Αλλά η Ελλάδα έχει άλλα σοβαρότερα θέματα ν΄ ασχοληθεί: τι είπε η  τι δεν είπε ο Γιούνγκερ, πόσα επιδόματα θα πάρει ο τάδε κλάδος των ΔΕΚΟ, κατάληψη της  Ακρόπολης και άλλα «ηχηρά παρόμοια».

 

Οι Ιρανοί πρόσφυγες λοιπόν ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΡΑΒΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, μήπως και συγκινηθεί κάποιος «αρμόδιος» (εμένα μού λες) γραφειοκράτης (μόνιμος δημόσιος υπάλληλος φυσικά) και ευαρεστηθεί να χαμηλώσει από το ύψος της μεγαλειότητάς του, μπας κι εξετάσει τις αιτήσεις τους. Εκτός από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που συμπαραστέκονται, μήπως ακούει κάνας υπουργός, να δώσει καμιά εντολή εδώ και τώρα;  Ή θα περιμένουμε να πεθάνουν από την πείνα;

 

Γιατί, ως γνωστόν, τα ραμμένα στόματα δεν τρώνε. Ρωτήστε και τον κ. Αχμαντινετζάντ. Ρωτήστε, έστω, τους εδώ υποστηρικτές του (ΚΚΕ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις).