Πολλές φορές μην έχοντας άλλο επιχείρημα, εκπρόσωποι της αντικειμενικής δημοσιογραφίας και συνήθως του νέου ήθους και ύφους που αντιπροσωπεύουν τα μικρά κόμματα και οι ανεξάρτητοι διανοητές, επιτίθενται εναντίον μου με το επιχείρημα ότι είμαι υπέρβαρος. Περιποιούμαι τον εαυτό μου με αυτόν το μετριοπαθή όρο. Κατά καιρούς έχω διαβάσει λέξεις όπως «κτήνος», «γουρούνι», «ιπποπόταμος», «παχύδερμο» και άλλα τέτοια. Ευτυχώς η περιορισμένη γνώση που αυτοί οι εκφραστές της κοινής γνώμης έχουν σε ό,τι αφορά την ελληνική γλώσσα δεν τους επιτρέπει ένα ακόμη πιο πλούσιο υβρεολόγιο.
Καθόμουν λοιπόν και σκεφτόμουν αν πραγματικά πέραν του αισθήματος ενοχής που, όπως κάθε χοντρός που σέβεται τον εαυτό του, τρέφω και εγώ, θα πρέπει να αισθάνομαι υπεύθυνος και για άλλα ουσιαστικότερα εγκλήματα κατά της κοινωνίας που πηγάζουν από την αμαρτωλή συμπεριφορά μου διότι βεβαίως υπάρχει υπευθυνότητα. Αδύνατοι που τρώνε υπάρχουν, χοντροί που δεν τρώνε δεν υπάρχουν.
Διάβασα λοιπόν με πολύ ενδιαφέρον κατά καιρούς μελέτες διαφόρων επιστημονικών οργανισμών, κυρίως της Αμερικής, που αποδεικνύουν μετά από ενδελεχείς έρευνες ότι οι χοντροί ευθύνονται για την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη. Το Πανεπιστήμιο του Ιλινόι υπολογίζει ότι από το 1990 η αύξηση του βάρους του μέσου Αμερικανού προκάλεσε μια πρόσθετη κατανάλωση 3,8 δισεκατομμυρίων λίτρων βενζίνης το χρόνο, δηλαδή προκάλεσε πρόσθετες εκπομπές 10 περίπου εκατομμυρίων μετρικών τόνων διοξειδίου του άνθρακος. Τα πράγματα όμως είναι ακόμα χειρότερα όπως μας βεβαιώνει το αμερικανικό περιοδικό δημόσιας υγείας.
Ταξιδεύοντας με τα αεροπλάνα οι έχοντες την τάση του πάχους Αμερικάνοι που πήραν την δεκαετία του ’90 4,5 κιλά ο ένας κατά μέσο όρο, προκάλεσαν μια πρόσθετη κατανάλωση κηροζίνης 1,3 δισεκατομμυρίων λίτρων που σημαίνει 3,4 εκατομμύρια μετρικούς τόνους διοξείδιο του άνθρακος επιπλέον. Παρόμοιες έρευνες έχουν γίνει και σε άλλους τομείς.
Επειδή οι εκστρατείες που απευθύνονται στο φιλότιμο δεν αποδίδουν και μπορούν να οδηγήσουν σε απερίγραπτη ξεφτίλα σαν αυτή που επιφυλάσσουν οι Έλληνες καπνιστές στον ανεκδιήγητο υπουργό Υγείας νομίζω ότι ήρθε η ώρα να προτείνω ένα μέτρο που ενδεχόμενα θα σωφρονίσει τους χοντρούς και θα επιφέρει μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη: όποιος ρυπαίνει και επιβαρύνει να πληρώνει.
Το μέτρο εναρμονίζεται με το κλίμα της εποχής και τις αναζητήσεις της κυβέρνησής μας. Να φορολογήσουμε τους χοντρούς και να εγκαταστήσουμε σε όλους τους χώρους δουλειάς ζυγαριές επίσημες όπου με τακτικούς ελέγχους θα αποτρέπουμε την οποιαδήποτε φοροδιαφυγή.
Θα κλείσω εδώ αυτή την επιστημονική και πολιτική αναζήτηση γιατί η ώρα είναι 11 και ήρθε η στιγμή να χτυπήσω κανένα τοστάκι, όπως προβλέπει η δίαιτά μου.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Τα Νέα”, 30 Ιουνίου 2009
10°
