Στην οδό Κοδράτου 4, στο Μεταξουργείο, στα γραφεία της Silver Alert, τα τηλέφωνα χτυπάνε ασταμάτητα. Ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι τους πατάνε από το σπίτι τους το κόκκινο κουμπί που έχουν κρεμασμένο στο λαιμό τους και συνδέονται αμέσως με την υπηρεσία. Άλλοι έχουν προβλήματα υγείας, άλλοι νιώθουν απλώς μοναξιά. «Όλα καλά, κυρ-Νίκο;» ρωτάει από το κέντρο ο τηλεφωνητής. «Όλα καλά παιδί μου, είπα να πάρω να πω ένα γεια». Αυτή είναι η πρώτη και βασική υπηρεσία της Γραμμής Ζωής. Τηλε-ειδοποίηση και βοήθεια στο σπίτι.
Ο Γεράσιμος Κουρούκλης, πρόεδρος του σωματείου, μου εξηγεί πώς ξεκίνησαν όλα. «Είχαμε δικούς μας ανθρώπους που ήθελαν βοήθεια στο σπίτι. Ήταν ηλικιωμένοι άνθρωποι, άρρωστοι και ανήμποροι. Αρχίσαμε να το ψάχνουμε και βρήκαμε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τη φροντίδα των γερόντων και των ΑΜΕΑ. Το πρόγραμμα αυτό στηριζόταν σε τρεις πυλώνες. Φυσική παρουσία, τηλε-ειδοποίηση και τηλεϊατρική φροντίδα.
Η Ελλάδα είχε χρηματοδοτηθεί για αυτό το πρόγραμμα, τα κονδύλια όμως είχαν φαγωθεί, αποφασίσαμε λοιπόν να φτιάξουμε εμείς ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που να παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες του. Έτσι φτιάξαμε τη Γραμμή Ζωής.
Σκεφτήκαμε ότι δεν αρκεί να περάσει για μια ώρα η κοινωνική λειτουργός και να φύγει. Μπορεί ο γέροντας να τη χρειάζεται μετά από 2 ώρες. Μπορεί η γριούλα να πέσει το βράδυ και να χτυπήσει και να μην είναι κανένας εκεί. Θέλαμε μια υπηρεσία που να λειτουργεί 24 ώρες. Τους δίνουμε λοιπόν το κόκκινο κουμπί και απλώς το πατάνε. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα άλλο. Ακόμα και μέσα από κλειστές πόρτες ενεργοποιείται ο συναγερμός και φτάνει στα γραφεία μας. Έχουμε πάρει πλήρες ιατρικό ιστορικό και όταν μας καλεί βλέπουμε την καρτέλα του και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε».
Ένα κόκκινο κουμπί χτυπάει την ώρα που μιλάμε και η τηλεφωνήτρια απαντάει: «Κυρ-Γιώργη, τι γίνεται;» «Αύριο θα έρθετε να πάρετε αίμα;» «Αύριο στις 10» «Το χάπι που πίνω στις 9 να το πάρω κανονικά;» «Κανονικά... κανονικά...». «Το σπίτι θυμόσαστε πού είναι;» «Το θυμόμαστε, μη σας νοιάζει». «Χτυπήστε δυνατά το κουδούνι» «Εντάξει» «Ευχαριστώ, κορίτσι μου, καληνύχτα» «Καληνύχτα, κυρ-Γιώργη».
Στο διπλανό τηλέφωνο μια γιαγιά έχει πρόβλημα με τον άντρα της: «Δεν μ’ αφήν’ να ησυχάσου. Ολημερίς κι ολονυχτίς τριγυρνάει τσιτσίδι μες στο σπίτι κι θέλει να μι απαυτώσει! Τι να κάνου;» «Μα ο άντρας σου, γιαγιά, έχει πεθάνει πριν 10 χρόνια» λέει ο τηλεφωνητής που βλέπει την καρτέλα της. «Ε, δέκα χρόνια δεν έχει σταματήσει να με κυνηγάει ου κερατάς!» επιμένει η γιαγιά.
Η άλλη υπηρεσία είναι το Silver Alert, η αναζήτηση εξαφανισμένων που πάσχουν από άνοια και συναφείς αρρώστιες. Όλοι έχουμε δει τις αναζητήσεις αυτές στο μετρό, στην τηλεόραση, στα έντυπα, στο ίντερνετ. «Μπορεί να εξαφανιστεί στις μέρες μας ένας άνθρωπος και να μην τον βρουν ποτέ;» ρωτάω και το μυαλό μου πάει χρόνια πίσω όταν, Μεγάλη Παρασκευή, εξαφανίστηκε ο φίλος μου Δημήτρης Μάος και δεν βρέθηκε. «Όχι» μου λέει ο Γεράσιμος Κουρούκλης «στην εποχή μας δεν μπορείς να εξαφανιστείς. Από τα Silver Alert που κάναμε έχουν βρεθεί όλοι! Ζωντανοί ή νεκροί έχουν βρεθεί!»
Μοιραία η κουβέντα πηγαίνει στην εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. «Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι ο Βαγγέλης είχε πέσει θύμα του bullying και ότι δεν θα βρεθεί ζωντανός. Μας πήρε μια κοπέλα, προφανώς συμμαθήτρια στη σχολή, και μας είπε “ψάξτε στη λίμνη” και έκλεισε το τηλέφωνο. Τον Βαγγέλη τον κατασπάραξε η αγέλη. Αν δείτε όλες τις φωτογραφίες που είναι με άλλους βρίσκεται σε μια γωνιά. Ήθελε να μπει στην αγέλη αλλά η αγέλη δεν τον δέχτηκε. Και στο τέλος τον κατασπάραξε.
Για να μπει κάποιος στις ανακοινώσεις του Silver Alert υπάρχει συγκεκριμένο αυστηρό πρωτόκολλο που τηρείται σε κάθε περίπτωση. Η Αστυνομία και η Εισαγγελία συνεργάζονται για πιο γρήγορα αποτελέσματα. Η Αγγελική Νικολούλη μάς βοήθησε πολύ. Με τους συνεργάτες της στην εκπομπή έφτιαξε ένα μήνυμα που το παίξαμε σε όλες τις τηλεοράσεις» μου λέει και τρέχει σε μια τηλεφωνήτρια που ζητάει τη βοήθειά του.
Στο τηλέφωνο είναι ένας εφοπλιστής που έχει χάσει τη μητέρα του στο Παρίσι! Ο Γεράσιμος Κουρούκλης τού λέει τι πρέπει να κάνει για να βγει η αναζήτηση στον αέρα.
Δεν προλαβαίνει να κλείσει και ένας άλλος από τη Θεσσαλονίκη ψάχνει τη μητέρα του που πάσχει από αλτσχάιμερ. «Οι άνθρωποι αυτοί, λόγω της αρρώστιας τους, εκτός ότι δεν έχουν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, έχουν τεράστια αντοχή στην πείνα, στη δίψα και στις κακουχίες. Δεν αισθάνονται, δεν πονάνε, περπατάνε χιλιόμετρα χωρίς να κουράζονται.
Μια γιαγιά τη βρήκαμε μετά από δέκα μέρες στη Βάρη, στο βουνό, αφυδατωμένη, χωρίς παπούτσια, μόνο με ένα κομπινεζόν!» «Μήπως η άνοια είναι το μυστικό της μακροζωίας;» τον ρωτάω και χαμογελάει. «Πείτε μου μια αστεία ιστορία από το Silver Alert». «Mια γιαγιά, η κυρα-Ζωή, έφυγε από το σπίτι της στο Παλαιό Φάληρο το μεσημέρι και το βράδυ έκανε οτοστόπ στην Εθνική οδό Αθηνών-Πατρών! Την πήρε ένας οδηγός, στο δρόμο του έλεγε παλαβά, φτάσανε στην Πάτρα, ο οδηγός την παρέδωσε στον πρώτο λιμενοφύλακα που βρήκε μπροστά του. “Πού πας, γιαγιά;” της λέει. “Πάω στην Ιταλία!” Εισιτήριο δεν είχε, το διαβατήριο ήταν ληγμένο, κάνει ο λιμενοφύλακας το λάθος να την πάει στο φυλάκιο, τον αρχίζει στις τσαντιές η γιαγιά, είδανε και πάθανε να τον γλιτώσουν από τα χέρια της!»
15°
