>>> Η σχέση μου με το Κολωνάκι είναι πολύ παλιά. Το σπίτι που μένω τώρα, Χάρητος και Πλουτάρχου, είναι κληρονομιά από τον πατέρα μου. Βαθύ Κολωνάκι. Και πιο πριν εδώ γύρω ήμουνα, έμενα στο σπίτι της γιαγιάς μου, Ακαδημίας και Κανάρη. Δεν μπορώ να το αλλάξω το κέντρο, μου αρέσει πάρα πολύ. Ακόμα και σε ωραίες περιοχές αν μου πεις να μείνω, ας πούμε στο Ψυχικό, δεν θα άντεχα.
>>> Το Κολωνάκι, ειδικά πέρσι-πρόπερσι, ήτανε μια κατάθλιψη. Έβλεπες να κλείνουνε τα μαγαζιά το ένα πίσω από το άλλο, πολλοί δρόμοι είχαν ερημώσει εντελώς. Τώρα έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω του, βλέπεις εστιατόρια, ωραία μαγαζιά, wine bars… ειδικά στη δική μου γειτονιά είναι το ένα δίπλα στο άλλο. Πολλά μαγαζιά που ήταν κέντρο άρχισαν να μετακομίζουν προς τα εδώ γιατί έπεσαν τα νοίκια, τα οποία ήταν υπερβολικά.
>>> Από τα μαγαζιά που λυπήθηκα που έκλεισαν ήταν η Αλέα. Τώρα πηγαίνω συχνά στο μαγαζί του Δουδέση, το G. Από τα πιο καινούργια μου αρέσει πολύ το Stinking Bishop, τώρα έχει μετακομίσει δίπλα στο Codice Blu που επίσης είναι από τα παλιά καλά στέκια. Για μένα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και ο ιδιοκτήτης. Να είναι φιλικός, να δημιουργεί μία ωραία ατμόσφαιρα, να γνωριζόμαστε, και ειδικά στο Codice Blu το βρίσκω πολύ αυτό. Επίσης μου αρέσει το Para Siemrpe, που είναι δίπλα στο σπίτι μου.
>>> Αν και δεν βγαίνω πια πολύ συχνά νιώθω πολύ οικείο το Κολωνάκι, είναι η γειτονιά μου. Τους γνωρίζω όλους, με γνωρίζουν, βλέπεις παρέες που είναι χρόνια στα ίδια στέκια. Το Κολωνάκι είναι πολύ φιλικό παρά τη φήμη του ως σνομπ περιοχή, που οφείλεται κυρίως στους νεόπλουτους της δεκαετίας του ’70 περίπου.
>>> Αν μπει κανένας στη σελίδα μου στο Facebook θα νομίζει ότι ασχολούμαι μόνο με τα ζώα, ότι τα περιμαζεύω, βοηθώ να υιοθετηθούν κ.λπ. Τα αγαπάω πάρα πολύ. Ήμουνα πολύ δεμένη με τη γνωστή Τερέζ και με το γιo της. Είχα τρέλα. Ο γιoς πέθανε πριν από τρία χρόνια, και η Τερέζ βέβαια νωρίτερα, είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ που έλεγα δεν θα πάρω άλλο. Ακόμα κι όταν το σκεφτόμουν, όμως, δεν ήθελα ράτσας, προτιμούσα ένα από το δρόμο. Πέρσι συνάντησα τυχαία μία κυρία με ένα πολύ χαρούμενο σκυλάκι, της λέω τι χαριτωμένο και μου λέει «το βρήκα παρατημένο και προσπαθούμε να βρούμε σε ποιον ανήκει». Γύριζε στα pet shop και ρωτούσε. Τελικά η κυρία το άφησε εκεί που το είχε βρει, στο εστιατόριο απέναντι από το σπίτι μου, γιατί έτσι τη συμβούλεψε ένας κτηνίατρος. Ήταν φοβισμένο. Το πήρα επάνω στο σπίτι, έβαλα αγγελίες παντού αλλά τίποτα. Όμως ξέραμε, κι εγώ κι ο άντρας μου, ότι από τη στιγμή που ήρθε στο σπίτι θα έμενε. Κι έτσι αποκτήσαμε τον Ορφέα, που δεν είναι ράτσας, είναι μεταξύ 4 και 6 ετών αλλά δεν του φαίνεται. Ξέρεις, αυτό, το να βοηθάμε τα ζώα, να τους βρίσκουμε στέγη, να τα περιθάλπουμε, είναι οικογενειακό μας. Αλλά έτσι κι αλλιώς στο Κολωνάκι νομίζω ότι δεν υπάρχουν πια τόσο πολλά αδέσποτα όσο παλιότερα.
Μεγάλωσα στο Κολωνάκι και έζησα εκεί μέχρι τα 23 μου. Σαν έφηβη καθόμουν για καφέ κάπου στη Μασσαλίας ή στον πεζόδρομο της Δελφών με την πλάτη στη Σκουφά και ονειρευόμουν ότι το Κολωνάκι όχι μόνο συνορεύει, αλλά ότι κάποια μέρα θα μπορούσε και να συγγενεύσει με τα Εξάρχεια.
Στο Κολωνάκι κατεβαίνεις τη Βουκουρεστίου περήφανα και με σιγουριά, αν τα τακούνια σου είναι καινούργια και πολύ ακριβά.
Οι νερατζιές γεμίζουν με τους πορτοκαλί καρπούς τους κάθε άνοιξη και σε κάνουν να θυμάσαι πόσο απλοϊκοί τελικά είναι οι μικροί του δρόμοι. Το Κολωνάκι λάμπει την άνοιξη. Μικρές εικόνες ομορφιάς που μπορείς να χαρείς πάνω από κορναρίσματα και γαλλικά αρώματα.
Και το καλύτερο που έχεις να κάνεις στο Κολωνάκι είναι να περπατήσεις αργά και προσεκτικά για να μην πέσεις σε καμιά λακούβα στους κατασπασμένους του δρόμους και πεζοδρόμια, να πάρεις την ανηφόρα, να φτάσεις στη Δεξαμενή και να καθίσεις μόνος σου σε ένα τραπεζάκι που το χτυπάει ο ήλιος. Τότε θα μοιάζεις με την εικόνα που από παιδί έχει για μένα το Κολωνάκι. Είναι η μόνη φωτογραφία του Παπαδιαμάντη που την τράβηξε χωρίς να τον έχει πάρει είδηση ο Παύλος Νιρβάνας: κατάκοπος από την ολοήμερη σκυφτή του στάση πάνω από τα γραπτά του στα γραφεία της εφημερίδας που δούλευε, τεντώνει το σώμα του, γέρνει πίσω, κλείνει τα μάτια του και αφήνει τις σκέψεις του για να τον ζεστάνει ο ήλιος. Αυτή η μοναξιά βρίσκω ότι ταιριάζει πολύ στο Κολωνάκι.
Σκηνοθετεί το σκηνικό ντοκιμαντέρ «Χορός Ξανά» (Bios, ως 31/3) . Συνέγραψε το σενάριο «Το θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» με τον Σύλλα Τζουμέρκα.
Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, Θεατρικός παραγωγός
Είναι η γειτονιά που έχω ζήσει σε τρεις φάσεις της ζωής μου – ευνόητο να έχω διαφορετικές αναμνήσεις και εμπειρίες από την κάθε περίοδο. Στην παιδική μου ηλικία έπαιζα στη Δεξαμενή και στον Εθνικό Κήπο, έτρωγα με τη γιαγιά στο Ελληνικό. Ως έφηβος έκανα με την παρέα κοπάνες από το σχολείο για να πιούμε καφέ στα Νούφαρα, να φάμε στην πίτσα Portofino, και ακόμα μεγαλύτερος για να πάμε στην Αίγλη. Βλέπαμε ταινίες στο Έμπασσυ, τρέχαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ανεβαίναμε στον Λυκαβηττό μαθαίνοντας οδήγηση…
Τη δεύτερη φάση την έζησα ως εργένης μαζί και ως νέος εργαζόμενος. Θα πρέπει να ήταν και τα πιο δυνατά χρόνια της περιοχής, καθώς όλοι ζούσαμε με ένα τύπου «άγνοιας κινδύνου», με τα εστιατόρια, τα μπαρ, και τα clubs να είναι στο φόρτε τους. Όλοι έδιναν ραντεβού εκεί, γιατί ήταν το μέρος που όλοι ήθελαν να είναι, κουραστικό και ανούσιο μεν, αλλά πολύ ζωντανό, γεμάτο ενέργεια και διαθέσιμο για να κάνεις επαφές. Θυμάμαι το Dragoste, τόπο συνάντησης των ηθοποιών και γενικά των καλλιτεχνών∙ από τα διάφορα καφέ για συναντήσεις και ραντεβού το Φίλιον και το Tribeca∙ τη Δεξαμενή για τους μεζέδες, και βεβαίως το Rock ’n roll που άφησε εποχή.
Αρκετά χρόνια μετά, ως πατέρας πλέον, κυκλοφορώ στο Κολωνάκι. Οκ, μοιάζει λίγο αγνώριστο σε σχέση με παλιά, ίσως και εγώ να έχω αλλάξει και να τα βλέπω με διαφορετικό μάτι. Αυτό όμως που παραμένει είναι πως συνεχίζει να μου ξυπνάει εικόνες που έζησα ως παιδί, και που τώρα ζω με τα δικά μου παιδιά. Πάλι βόλτες στη Δεξαμενή και στον Εθνικό Κήπο, πάλι ταινίες στο Έμπασσυ, αλλά από άλλη θέση πλέον… Όμως για μένα πια είναι και ένα πολύ πρακτικό και βολικό μέρος για τις δουλειές μου. Μπορώ να μετακινούμαι χωρίς αυτοκίνητο στο γραφείο μου στο Σύνταγμα, στα θέατρα που κάνω παραγωγές, στο Σκουφάκι και το στο bistrot le Mignon με τα οποία ασχολούμαι επιχειρηματικά εκτός θεάτρου, να δω συγγενείς και φίλους εύκολα, κερδίζοντας χρόνο για μένα, αλλά και τα παιδιά μου να βρίσκονται και να παίζουν με παιδιά φίλων.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν αλλάζει, για μένα το Κολωνάκι θα είναι η γειτονιά μου, που δεν έχει καμία σχέση με τους λόγους για τους οποίους έχει γίνει γνωστό.
Στέλιος Παρλιάρος
Στο Κολωνάκι βρέθηκα το ’82. Ήταν ό,τι πιο καλό υπήρχε στην Ελλάδα την εποχή εκείνη. Θα ήμουν 20-22 χρονών, έμενα στην πλατεία Αμερικής, έπαιρνα το τρόλεϊ και πήγαινα στο Hilton που δούλευα τότε. Δεν ήξερα ούτε πού πέφτει το Κολωνάκι. Άκουγα όμως πολλά, άρχισα να ψάχνομαι, βρήκα το υπόγειο στην οδό Αναγνωστοπούλου. Μια ταπετσαρία με πουά γκρίζο, ένα ψυγείο με έναν πάγκο, ένα ροζ κουτί. Τίποτα άλλο. Gâteaux de lux. Ένα υπόγειο όμως με τελείως διαφορετική αισθητική από τα άλλα ζαχαροπλαστεία της εποχής. Εκεί γνώρισα όλο τον κόσμο της περιοχής, που έρχονταν να ψωνίσουν. Κάθονταν στα σκαλιά και συζητούσαν.
Ερχόταν η Μελίνα για τις τάρτες φράουλα –τις λάτρευε, έμενε τότε στην Αναγνωστόπουλου–, η Φαίνη Ξύδη, ο Τάσος Μελετόπουλος, η Χριστίνα του Οίκου, ο Δημήτρης Ζουρντός, που ήταν και ο νονός του μαγαζιού, η Κατερίνα Τερζοπούλου από τη «Γυναίκα», η Εύη Μητσοπούλου του Meli, η Μαλβίνα. Ποιον να πρωτοθυμηθώ, τον Billy Bo και τους άλλους σχεδιαστές μόδας, τα μοντέλα, εκεί δίπλα ήταν η Agence. Από την πρώτη μέρα που άνοιξα, συζητήθηκε πολύ, τους έβαλα όλους στο τρυπάκι ότι υπάρχει το «άγλυκο γλυκό». Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες ήμασταν ακόμα σε κάποια πράγματα πολύ πίσω. Ακόμα και οι νέοι τότε δεν ήταν ανοιχτοί.
Ο Τάσος, θυμάμαι, μου ζητούσε να τα βάζω τα γλυκά σε μια σακούλα ώστε να μη φαίνεται το ροζ κουτί γιατί ήταν φαντάρος τότε! Ήταν αξέχαστη εποχή, το Κολωνάκι ήταν ακόμα μια γειτονιά που έλεγες και μια καλημέρα. Την αγάπησα και από τότε δεν έφυγα ποτέ, μένω άλλωστε στον Λυκαβηττό. Με τα χρόνια το Κολωνάκι άλλαξε, πολυσύχναστο όπως και τότε, όμως τόσο διαφορετικό και διαφοροποιημένο, κάπως πιο μαζικό, λίγο πιο απρόσωπο, αλλά πάντα το πιο αγαπημένο. 33 χρόνια βρίσκομαι ακόμα εδώ, στη Ηροδότου 24, τώρα με το Sweet Alchemy by Stelios Parliaros και ένα νέο concept: μπορείς να πάρεις έτοιμο γλυκό αλλά γιατί να μην πάρεις τις πρώτες ύλες και τα εργαλεία και να φτιάξεις το δικό σου;
>>> Ανάμεσα σε δύο σημαντικούς πνεύμονες πρασίνου (Λυκαβηττός - Εθνικός Κήπος) το Κολωνάκι, η παλιά καλή γειτονιά της Αθήνας, παρ’ όλα τα πολλά και σημαντικά προβλήματα, διατηρεί ακόμα την αίγλη του.
>>> Ο Λυκαβηττός και ο Εθνικός Κήπος χρειάζονται άμεσα συντήρηση.
>>> Τα μικρής κλίμακας κτίρια στεγάζουν σε απόλυτη ισορροπία κατοικίες και γραφεία.
>>> Στα ισόγεια των κτιρίων περιορίστηκαν οι παραδοσιακές εμπορικές χρήσεις και αναπτύσσονται ραγδαία καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
>>> Οι σύνθετες χρήσεις ευνοούν τη ζωντάνια και την ασφάλεια μέρα-νύχτα.
>>> Η παραβατικότητα πολλών επιχειρηματιών δημιουργεί τεράστια προβλήματα στο δημόσιο χώρο – ο κοινόχρηστος χώρος γίνεται αυθαιρέτως ιδιωτικός.
>>> Οι πεζόδρομοι είναι καταπατημένοι, στις στοές και στα πεζοδρόμια έχουν μονιμοποιηθεί αυθαίρετες κατασκευές και εμπόδια.
>>> Ενώ στην περιοχή υπάρχουν παντού κάδοι σκουπιδιών, πολλοί επιχειρηματίες και κάτοικοι πετάνε τα σκουπίδια τους έξω από τους κάδους οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας.
>>> Η ανακύκλωση χαρτιού και γυαλιού δεν απασχολεί παρά ελάχιστους επιχειρηματίες.
>>> Η αντικοινωνική και παράνομη στάθμευση δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες στους πεζούς και κυρίως σε άτομα με ειδικές ανάγκες, ηλικιωμένους και γονείς με παιδιά.
>>> Η πλατεία Κολωνακίου δεν είναι καθόλου λειτουργική. Χρειάζεται επανασχεδιασμό μαζί με τα πεζοδρόμια που την περιβάλλουν.
Γιώργος Δουδέσης, Κομμωτής
>>> Το αγαπάω το Κολωνάκι, είναι η ζωή μου. Όλα τα έχεις μέσα στα πόδια σου και μέσα στα χέρια σου και μέσα στην καρδιά σου και μέσα στο κεφάλι σου. Δεν βαριέσαι. Και να βαρεθείς θα κλειστείς για λίγο στο σπίτι, αλλά όταν βγεις θα συναντήσεις κόσμο, όμορφες φυσιογνωμίες. Υπάρχει μια άλλη ομορφιά και ζωντάνια που δεν την έχω γνωρίσει σε άλλες συνοικίες.
>>> Πιστεύω ότι οι περισσότεροι Κολωνακιώτες θα έπρεπε να έχουν φύγει. Πρέπει να γίνουν πιο φτηνά τα ενοικιοστάσια και να μένουν μόνο νέοι άνθρωποι. Αυτό είναι το ιδανικό Κολωνάκι στο μυαλού μου. Αν δεν έχεις τη ζωντάνια να ζήσεις εδώ και να δεχτείς τους νέους ανθρώπους, πρέπει να φύγεις.
>>> Από την πόλη λείπει η δημιουργία. Λείπει η δημιουργία από το δήμαρχό μας να αγαπήσει αυτή τη πόλη, έστω αυτή την περιοχή. Να μας φτιάξει πεζοδρόμια να μη σκοτωνόμαστε – έχω πέσει τρεις φορές και έχω σηκώσει αρκετούς.
>>>Το μισούν το Κολωνάκι. Το θεωρούν εξωπραγματική πολυτέλεια. Είναι μια συνοικία που ζουν και φτωχοί και πλούσιοι. Αν μπεις στο κάθε σπίτι καταλαβαίνεις αν έχει πολυτέλεια ή δεν έχει, αν ανάβουν ή όχι τη κεντρική θέρμανση.
>>> Πάντα είχε μπαρ εδώ και μπουζούκια και gay club. Είχε κυρίες και ζιγκολό, κορίτσια και κυρίους σε αέανο νταραβέρι. Είχε τα πάντα κι αυτή είναι η ομορφιά της γειτονιάς. Αν δεν μπορείς τη φασαρία μπορείς και να μετακομίσεις.
>>> Έχει πάρα πολλούς πολιτικούς και πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Ένα πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω εδώ είναι αν οι Κολωνακιώτες βγαίνουν στο Κολωνάκι. Η περιοχή είναι πυκνοκατοικημένη, αλλά δεν βλέπω να γεμίζουν τα μαγαζιά από τους Κολωνακιώτες. Από την άλλη αναρωτιέμαι τι κάνουν όλοι αυτοί που μένουν σ’ αυτή την κατά τα άλλα ωραία αλλά συχνά προβληματική γειτονιά. Έχουν κάνει καμιά ένσταση στο δήμο για να βελτιώσει την κατάσταση των δρόμων, των πεζοδρομίων, να βρει χώρους πάρκινγκ;
>>> Η αγαπημένη μου βόλτα είναι από το σπίτι μου στην οδό Σίνα, να περάσω από την πλατεία ή την Αναγνωστοπούλου και να φτάσω στην Ηροδότου. Όποτε βγαίνω για φαγητό ή για ποτό θα πάω συνήθως στα αγαπημένα μου μέρη, όπως είναι η Ράτκα, το Ροκ ’ν Ρολ, το Μαλκονί, το Καμπαρέ, το Πασπαρτού, το Πίνκο και άλλα. Βρίσκω φίλους εκεί και περνάμε όμορφα. Ένα πιο «υγιεινό» δρομολόγιο είναι να κατηφορίσω πεζός από τη Βουκουρεστίου και να καταλήξω στην Πλάκα και στην Ακρόπολη για να πάρω την ενέργεια της πόλης που αγαπώ.
Χρύσανθος Πανάς, Επιχειρηματίας
Ζητήσαμε από το γνωστό επιχειρηματία του Island και του Salon de Bricolage να μας επιβεβαιώσει τις φήμες για τα καινούργια του project στο κέντρο της Αθήνας.
«Τις τελευταίες ημέρες δεχτήκαμε σειρά ερωτήσεων σχετικά με το καινούργιο μας project. Πριν την αποστολή του σχετικού δελτίου τύπου, θα ήθελα να ενημερώσω την Athens Voice και τους αναγνώστες της για το καινούργιο σχέδιο συνοπτικά.
Παρατηρώντας τα τελευταία χρόνια την αλλαγή φυσιογνωμίας στην αστική συνοικία της πόλης, που είναι το Κολωνάκι, δημιουργήσαμε την ιδιωτική λέσχη Salon de Bricolage με στόχο τη δημιουργία μιας κοινότητας ανθρώπων οι οποίοι αναζητούν ποιότητα σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς τους.
Το εγχείρημα στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία γιατί ήταν σε ένα ελεγχόμενο μέγεθος και κατάφερε να δημιουργήσει μία μικρή όαση για τους ανθρώπους όπου η ευγένεια, η διακριτικότητα, η τέχνη και η ευζωία είναι ζωτικής σημασίας.
Στην προσπάθειά μας να στρέψουμε την πόλης μας προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη απήχηση, και έχοντας υπόψη ότι οι χώροι εστίασης επηρεάζουν πολιτισμικά τις γειτονιές μιας πόλης, αποφασίσαμε να εκπονήσουμε ένα σχέδιο μεγαλύτερης εμβέλειας.
Το εμβληματικό σημείο συνάντησης των Αθηναίων, το Zonar’s, θα επαναδημιουργηθεί ορίζοντας τη σύγχρονη αστική καθημερινότητα, που μαζί με το City bar και City bistro θα δώσουν το νέα στίγμα στη στοά Σπύρου Μήλιου. Και οι τρεις επιχειρήσεις ανήκουν πλέον στην εταιρεία μας και θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για την ανάπτυξη της καινούργιας γειτονιάς του κέντρου στην περιοχή City Link και Βουκουρεστίου.
Ονειρευόμαστε αυτό το σημείο της πόλης, που είναι και το ωραιότερο, να αποκτήσει ένα ευρωπαϊκό ύφος και να τραβήξει το ενδιαφέρον όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των ξένων.
Οι συνέργιες με τα κοντινά ξενοδοχεία, τις boutique με τα διεθνή brands, τις γκαλερί, καθώς και τον ίδιο το δήμο, όσον αφορά την ανάπλαση της Βουκουρεστίου, θα δημιουργήσουν μια δυναμική που είμαστε σίγουροι ότι θα τραβήξει το ενδιαφέρον των ξένων, ώστε να επισκεφθούν την Αθήνα, όπου εκτός από τα καινούργια της μουσεία θα υπάρχει και ένας καινούργιος προορισμός ευζωίας».
Ο κ. Χρύσανθος Πανάς είναι συνιδρυτής της Panas Group Sophisticated Hospitality, κάτω από την ομπρέλα της οποίας βρίσκονται μέχρι αυτή τη στιγμή το Island, η Island Art & Taste και το Salon de Bricolage.
Καλλιόπη Ξυράφη, Στιλίστρια
Αν λάβουμε υπόψη ότι κάθε άνθρωπος διανύει στη ζωή του κατά μέσο όρο 112.654 χλμ., δηλαδή περπατά τη γραμμή του Ισημερινού τρεις φορές, ε τότε το Κολωνάκι για μένα είναι μέχρι τώρα χιλιόμετρα, πολλά χιλιόμετρα, ίσαμε 1,5 φορά της γραμμής του Ισημερινού. Χιλιόμετρα και ιστορία...
1974-1987 Rodolpho Valentino, Ακαδημίας 43
11 χρονών, γύρω στο ’84-85, άρχισα να περπατάω μόνη μου, εξαιτίας της οικογενειακής τότε επιχείρησης, το κατάστημα Rodolpho Valentino στην Ακαδημίας. Με παντελή έλλειψη φόβου με έστελνε ο πατέρας μου παντού για διάφορες δουλειές. Τότε το Κολωνάκι μού φαινόταν ένα απρόσωπο άνδρο κεκλεισμένων των θυρών της αριστοκρατίας αλλά με μάγευε να χάνομαι στα στενά να χαζεύω τα Art Deco κτίρια και τις εισόδους των πολυκατοικιών, να παρατηρώ τον κόσμο και να βρίσκω την επιστροφή στη βάση μου. Αισθανόμουν σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων αλλά μου κότσαρα και την ταμπέλα: παιδί της πόλης. Ήταν τότε που άρχιζε να ανθίζει η αγορά του Κολωνακίου. Ξεφύτρωσαν μπουτίκ, εστιατόρια, οίκοι μόδας, μπαρ, καφέ κτλ. Έγινε το must κέντρο της πόλης που δεν έλειπε κανείς. Το «Πάμε πλατεία» στιγμάτισε μία ολόκληρη γενιά των 90s, μαζί και τη δική μου εφηβεία.
1993-2003 Rock ’n Roll, Λουκιανού 6
Χαρές, έρωτες, ξενύχτια, αιώνιες φιλίες, αγάπες, φιλιά, αγκαλιές, χωρισμοί και αποχωρισμοί. Όλα τα συναισθήματα τα έχω ζήσει σε αυτό το μέρος κι έναν σπόνδυλο –κι αυτόν από χαρά– τον τσάκισα.
1993-2012
Ξετίναξα το χάρτη της ευρύτερης περιοχής σαν στιλίστρια. Δεν υπήρχε κτίριο, όροφος, είσοδος, κατάστημα, που να μην το είχα περπατήσει. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην του έχω πει καλημέρα να μην του έχω χαμογελάσει ή βρίσει. Εικόνες χιλιάδες, σχέσεις αμέτρητες, μνήμες αξέχαστες. Ο χρυσός αιώνας του Κολωνακίου («αν δεν ήσουν στο Κολωνάκι, δεν ήσουν της μόδας!») ξεκίνησε το 1986 και τελείωσε για μένα γύρω στο 2010. Ναι, εκείνο το Κολωνάκι πέθανε ή έκανε τον κύκλο του και μαζί του και εγώ και χιλιάδες άλλοι και επιχειρήσεις και συναισθήματα και μνήμες, αλλά όλα τα πράγματα, οι άνθρωποι, τα μέρη αναγεννιούνται και προχωράνε μαζί με τις μνήμες και με όλα τα συναισθήματα που μπορεί να σου χαρίσει ένα μέρος. Και τώρα μπαίνει άνοιξη και εδώ έχει πάντα ήλιο!
4°
