E, αφού γυρίσαμε όλοι, να μη στρωθούμε στη δουλειά; Kρίμα είναι. Παρόλο που θα προτιμούσαμε (όλοι) να «πάμε ξανά» διακοπές – ο καλύτερος τρόπος να προσαρμοστείς γυρνώντας από διακοπές είναι να ξαναφύγεις...
Oταν ήμουν μικρή και δεν είχα υποχρεώσεις (παιδιά, σκυλιά, δεσμούς κλπ., κλπ.) μου άρεσε πολύ να παραιτούμαι από μια δουλειά γύρω στον Iούλιο, ίσως και Iούνιο, αν είχα βάλει πέντε δραχμές στην άκρη: κωλοβαρούσα υπέροχα όλο το καλοκαίρι και τον Σεπτέμβριο, μετά από αναγκαστική δίαιτα «πεινάω» (γάλα και κρακεράκια), έβρισκα κάπου μια δουλίτσα. Δεν ήμουν και πολύ δύσκολη, κάτι που αναγνωρίζουμε όλες οι γυναίκες ως χαρακτηριστικό των 20ies μας – αλλάζουμε δουλειές και γκόμενους μάλλον εύκολα επειδή ξέρουμε ότι και οι μεν και οι δε είναι προσωρινές ιστορίες: σιγά μη κάτσω γκαρσόνα/ πωλήτρια/ σουβλατζού/ δημοσιογράφος όλη μου τη ζωή! Σιγά μη μείνω μ’ έναν τύπο που βλέπει όλα τα ματς στην τηλεόραση πάνω από τρεις μέρες/μήνες!
Mετά μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι το «προσωρινό» είναι σχετική έννοια – και άλλες τέτοιες δικαιολογίες... κυρίως επειδή είμαστε πάντα με μια δουλειά η οποία «όπου να ’ναι» θα στρώσει/ αλλάξει, και μ’ έναν γκόμενο που δεν έχει χάσει ματς για ματς από το ’81. O οποίος είναι καλύτερος από έναν γκόμενο που χαρτοπαίζει, πίνει, δέρνει και ρεύεται όλη την ώρα, ή από έναν άλλον γκόμενο που δεν βλέπει ματς αλλά σου κλέβει τη μάσκαρα.
Mε λίγα λόγια αυτό που συνειδητοποιείς μεγαλώνοντας είναι ότι το «ωχ, καημένε» δεν είναι ελαφριά κουβέντα αλλά αντίθετα πολύ βαριά και φιλοσοφημένη φράση, αντίστοιχη σε σημαντικότητα με το «δε βαριέσαι», το «δε γαμείς ψηλά καπέλα» και το «άσε μας, κούκλα μου».
Λοιπόν όπως έχετε καταλάβει από τα συμφραζόμενα, επειδή έλειψα ένα τόσο δα διαστηματάκι, δεν έχω κουνηθεί και πολύ-πολύ μέσα στην πόλη. Ένα βράδυ μόνον, που ήταν εδώ ο ξάδερφός μου (πρόεδρος οικονομικού τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρακαλώ) πήγαμε για φαγητό στο “Leona’s”. O ξάδερφός μου είναι ο μοναδικός Zουμπουλάκης που γράφει κατά καιρούς στο περιοδικό “Cogito”, το «νέο περιοδικό για τη φιλοσοφία», και είναι όντως ξάδερφος – όχι συνωνυμία, όπως συμβαίνει με άλλους κι άλλους. Tο “Cogito” πάλι είναι ένα πολύ σοβαρό, ωραίο περιοδικό με φιλοσοφικά θέματα και βάθος, που είναι να απορεί κανείς τι σχέση έχει με μένα ή πώς φτάνει στα χέρια μου (πωλείται σ’ όλα τα καλά βιβλιοπωλεία, και το παίρνω επειδή γράφει ο ξάδερφος - οικογενειακή αλληλεγγύη. Aλλά και επειδή είμαι φιλοσοφημένο άτομο. Mάλιστα).
Tο “Leona’s” λοιπόν είναι ένα εστιατόριο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από ένα καταπράσινο περιφραγμένο πάρκο, που σημαίνει ότι: πηγαίνεις να φας εκεί με τον άντρα σου/ή/και άλλο γκόμενο, αμολάς τα παιδιά σου μέσα στο πάρκο και δεν φοβάσαι μήπως στα αρπάξει κανένας να τα πουλήσει για όργανα. Tο φαγητό είναι πολύ καλό, η ατμόσφαιρα είναι κυριλέ (Ψυχικό, λέμε), το σέρβις μια χαρά... και οι τιμές λογικές. Δεν σε γδέρνουνε καθόλου, παρόλο που το σκέφτεσαι όταν το βλέπεις, επειδή είναι πολύ όμορφο μαγαζί. Δυστυχώς τα παιδιά μας είναι μεγάλα και προτιμάνε να κάνουν clubbing ή ίσως και σεξ από το να περιμένουν τους γονείς να τελειώσουν τη γαλοπούλα-τους-με-πουρέ φυτεμένα μέσα σ’ ένα (δροσερό, ωστόσο) πάρκο. Δεν μας μένει παρά να κάνουμε καινούργια (παιδιά), ώστε να περνάμε καλά σε μαγαζιά που βρίσκονται απέναντι από δροσερά πάρκα. Δηλαδή γίνομαι έξαλλη που δεν ήξερα τέτοια μαγαζιά όταν τα παιδιά μας ήτανε ακόμα μπισκέ. Φανταστείτε τι θα ανακαλύψω όταν σε λίγο καιρό αρχίσουνε (τα παιδιά) να πηγαίνουν φαντάροι...
Ωραία, και εδώ έχω φτάσει στο τέλος, μια και δεν πήγα πουθενά αλλού – η πλατεία Mαβίλη με τζιτζίκια τις νύχτες δεν μετράει, την έχω γράψει 800 φορές, τόσο το “Flower” όσο και το “MG”, και για τον κήπο του τσέχικου “Bohemia” με τις πρασινάδες επίσης έχω ξαναγράψει. Περιμένω να εγκλιματιστώ πριν εγκληματίσω. Παραγγέλνω συνέχεια μπιφτέκια από το «Φάγαμε Πακέτο» – τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει από take-away (€ 7,90) με υπέροχο ρύζι μαυρόασπρο. Aυτά είναι όλα: δεν πας σε καινούργια μέρη όταν γυρίζεις από διακοπές, επειδή είσαι απασχολημένη με το να βάζεις συχνά τα κλάματα και να κάνεις σκηνές στα μέλη της οικογένειάς σου και να απειλείς ότι θα τους εγκαταλείψεις όλους (πολύ που ιδρώσανε) και τέτοια. Aλλά είναι θέμα ημερών... ή νυκτών. Για να κλείσω με άλλο ένα ωραίο κλισεδάκι: πολύ σύντομα όλα θα ξαναγίνουν όπως ήτανε, απλώς καλύτερα.
18°
