Καθότι δεν έχουμε ακόμα άνοιξη, όχι για άλλες δυο εβδομάδες. Η κάθε εποχή μπαίνει στις 20 του μήνα, όχι την πρώτη. 15 Ιουνίου, ακόμα άνοιξη, 15 Σεπτεμβρίου, ακόμα Θέρος. Η εποχική φουσκονεριά που ανεβάζει στην επιφάνεια ξεχασμένα τραγούδια και αναίτιους αναστεναγμούς ίσως μπορεί να περιμένει λίγο. Παρομοίως και η παρόρμηση να πάρουμε προσωπικά την ανοησία και μικρότητα των πάντων και να καταθλιβούμε ή να οργιστούμε. Θυμοί και έρωτες επιβραδύνετε λίγο το βήμα. Κι εσύ, κατάθλιψη, δείξε επιτέλους λίγη εγκράτεια.
Στο πάρκο εργάτες με σκάλες κάνουν συντήρηση στις λάμπες (ως εκ θαύματος). Στη διάρκεια ενός διαλείμματος, κάποιοι από τους πιο σκουρόχρωμους ανάμεσά τους, απλώνουν μικρά χαλάκια στο γρασίδι και γονυπετούν στραμμένοι στην Ανατολή. Μένουν έτσι για αρκετά λεπτά, σα να συνομιλούν με τα πρώιμα χαμομήλια. Πώς θα ήταν, αναρωτιέμαι, η δική μου στάση απέναντι στη ζωή αν έκανε καθημερινά επαφή το μέτωπό μου με το χώμα;
Βγαίνοντας, πέφτω επάνω στο μεγάλο μαύρο σκύλο με τα κόκκινα μάτια που δεν εμπιστεύεται ούτε τη σκιά του. Έχω μαζί μου ψωμί, κόβω ένα κομμάτι και του το τείνω. Δεν πλησιάζει αλλά ούτε απομακρύνεται. Ακολουθεί μια διελκυστίδα θελήσεων καθώς κοιταζόμαστε, ακίνητοι, ενώ εγώ του ψιθυρίζω ανοησίες κι εκείνου του τρέχουν τα σάλια. Τελικά σπάω πρώτος. Του πετάω το ψωμί που το αρπάζει σχεδόν στον αέρα κι εξαφανίζεται στις φυλλωσιές.
Γυρνάω σπίτι με σφιγμένη καρδια και μπαίνοντας, ξαφνιάζω τον εαυτό μου βάζοντας τα κλάματα, για κείνον, για μένα και για όλους. Ψέματα έλεγα λοιπόν. Δεν ξέρω τι λένε τα ημερολόγια, η άνοιξη είναι ήδη εδώ.
18°
