Ο Πύργος του Βαρουφάιφελ

Το ρόπτρο χτύπησε ξανά / να βγει το μανιφέστο / κι η πόρτα άνοιξε ευθύς / και βγήκε ο μανιχέστο

Απ’ το μανιφέστο του Λαπαθιώτη στο μανι-χέστο του Γιάννη - Α - Γιάνη με ένα “ν” και το στερητικό το Α στην αρχή. Οι πρώτες επτά προτάσεις είναι γεγονός: 1) απληστία, 2) λαγνεία, 3) οργή, 4) φθόνος, 5) λαιμαργία, 6) οκνηρία, 7) αλαζονεία.

Ε ναι, λοιπόν, έτσι πολεμάει ο Τζώνι ο Σουραμπάγιας ο Φιγουρατζής. Θα τους νικήσουμε με τα όπλα τους. Όπως η Δίωξη τα πρεζάκια. Οι Ζητάδες τους ξερογκαζάδες στην εθνική, το ηλεκτρονικό έγκλημα με τους χακεράδες. Τώρα αν θα τα καταφέρει ο ένας απ’ αυτούς μ’ αυτούς, ή απ’ την αρχή αποδειχθεί κι αυτός πως δεν ήτανε με μας, μα με τους άλλους... θα το δούμε. Γιατί ακόμη δεν καταλάβαμε ποιοι είμαστε εμείς. Αυτοί ή οι άλλοι; Με μας θα πας, μ’ αυτούς που ακούς ή με τους άλλους που πάντα έχουν τα δίκια τους να μη μένουν οι ίδιοι; “Τα ίδια και τα ίδια, μας πρήξανε τα μέζεα” που θα ‘λεγε και σε άπταιστα Ζουραρικά κι ο φίλτατος Ζουράρης.

Δύσκολη που ‘γινε η ζωή με την Κωσταντοπούλου! Σε πανικό ο Άδωνις μαθαίνει ξένες γλώσσες για να φωνάζει “εγέρθητω” σε γλώσσα που μισεί. “Σουλομπούκοτα” αυτός; “Κουχούγια” ο Πρετεντέρης. Νι χάου ο Αντώνης, νι χάου κι ο Αλέξης ο παν-γιο, για παν ενδεχόμενο.

Την ίδια στιγμή το τεχνικό κλιμάκιο έρχεται αργά τη νύχτα, μπουκάρει σε πεντάστερα με εξάσφαιρα στα χέρια και κρυφά συνταντιώμαστε λαθραία όλη η Ευρώπη μια παρέα, να μη χαλάσει η ατμόσφαιρα κι έχουμε επεισόδια. Ξανά μανά με ΜΑΤ και ντου κι αου - αου και Μ.Ε.Α.

Και να, που μια διαφήμιση σφηνώνεται στ’ αυτιά μου και έρχεται η λύτρωση για την ανεμελιά μου. “Ζήσε τη γιορτή σου στο δικό σου καζίνο”. Για περισσότερες πληροφορίες, “παίξτε υπεύθυνα”.

Το ρεζουμέ που πέφτει με γδούπο στο πάτωμα του κρανίου μου μετά το ηχητικό γράφει με πύρινα γράμματα: “κατάλαβες, ρε βόδι”; Αυτά είναι. Κοινώς, υπάρχει ένας κόσμος που ζούνε οι άλλοι και ο άλλος κόσμος ο απόκοσμος που ζούμε (σχεδόν) εμείς. Οι άλλοι του “άλλου κόσμου” υποκρίνονται ότι ζούμε στον ίδιο κόσμο με εξαιρετική πειθώ, ενώ εμείς δεν πειθόμεθα και απλώς τους ανεχόμεθα μήπως και τρυπώσουμε σε κάνα δικό τους σώμα ως νέο - νεοέλληνες ξενιστές για να μας πάρουν μαζί τους αυτά τα Μπούλγκαρι αστρόπλοια για το δικό τους κόσμο. Γιατί “θέλω να ζήσω ελεύθερη και πλούσια ζωή”, όπως εσπικάριζε κι ο Νιόνιος.

Υ.Γ.: Τι είναι η Ελλάδα μας; Ένα καράβι; Ένα πλοίο δίχως πλήρωμα; Ένα κέρινο ομοίωμα; Ένας ζωντανός νεκρός; Α! Και με το καλό μετά την ορκομωσία και στον procopi-paste Παυλόπουλο. “Τα λέμε στην παρέλαση” είπε ο μπακαλιάρος αφήνοντας άφωνη τη σκορδαλιά!