Εσείς; Με ποια Ελλάδα θα πάτε; Με τη θεατρική «Η πόρνη από πάνω» ή με την τρεχούμενη «οι πόρνοι από κάτω»; Βλέπεις συχνά στον ύπνο σου ότι θα πεθάνεις ή κοιμάσαι όρθιος άρα δεν πιάνεται; Γιατί πολλοί από εμάς πιστεύουμε στον ξύπνιο μας ότι, αν υποβάλουμε παραίτηση, θα μας παρακαλούνε να μείνουμε. Και μάλιστα στον τόπο. Τι τόπος; Τι χώρα; Και όμως δεν φεύγω, γιατί σαν εσένα καμιά. Κι αν δεν έχω δικά μου, τα καράβια σου καίω!
Μεγαλώσαμε σε μια Παταταγωνία. Δεν κοιμόμαστε πια απ’ το φόβο μήπως και δεν κοιμηθούμε. Νεκροζώντανοι και λουσμένοι στο μπλε της οθόνης προσμένουμε ανάσταση ολικής επαναφοράς στη χώρα του μπουζουκλαντάν. Αρκεί να το πράξουν κάποιοι άλλοι το θαύμα του εφικτού. Περπατώ εις το λάθος, όταν το είναι μου δεν είναι εδώ. Το χτυπημένο γατί που σφαδάζει στην άκρη του δρόμου, δεν θα μου κόψει τη φόρα για γύρο απ’ όλα με πίτα καμένη, ποτέ πια ξανά.
Δεν θέλω γυφτάκια, εκκλήσεις βοήθειας, ζήτουλες, πόνο, δεν έχω χρόνο και ασχολούμαι για να επιβιώσω μόνο με μένα που είμαι για μένα τα πάντα στον άσπιλο, θεόσταλτο θρόνο. Γιατί «η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει». Και δεν μπορεί να κάνω λάθος, το νιώθω στις φλέβες μου χτυπάει το πάθος. Κι αυτό γιατί είμαι κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση Εκείνος, άρα ΕΓΩ!
Α! Φτάνει πια με τις στεναχώριες των άλλων. Δεν υπάρχουν για μένα χωμάτινα πρόσωπα από την πείνα ούτε οι παιδικοί τρόμοι της νύχτας, χέρια σπασμένα, αφόρητοι πόνοι, κρεατάκια στη μύτη και κάτι βλακώδεις ερωτήσεις με ψευτοχαμόγελα απ’ τον αναισθησιολόγο στην προ νάρκωση. Τώρα είμαι ναρκωμένος και σημαντικός. Ρυθμιστής και χορηγός «Ο βασιλιάς Υμπύ», που όλοι κοιτάζουνε και περιμένουν με αγωνία τι θα πει. Και να, που βγαίνει η φράση απ’ το στόμα μου με οργή και ορμή σα δρεπανόδοντο Άλιεν σε συριγμούς και επιτάσσει αυθόρμητα τη νέα εντολή: «Στηρίζουμε την Κυβέρνηση».
Υ.Γ.: Ήταν τόσο απλό! Τσάμπα φοβόμουν την επέμβαση. Ξύπνησα μια χαρά. Και παρασημοφορημένος. Μόνο που όπως είπε και ο Ζάρκο Πετάν «Δεν μου αρέσουν καθόλου οι τρύπες χωρίς τυρί»!
18°
