Show me the way

«Show me the way to the next whiskey bar» λέει το τραγούδι, ή «στο επόμενο νόστιμο αγόρι/κορίτσι», ανάλογα με τη βερσιόν που προτιμάει κανείς. Αλλά ναι. Μερικές φορές θέλεις κάποιος να σου δείξει το δρόμο επειδή μοναχός σου δεν βλέπεις την τύφλα σου…

Το τραγούδι είναι «The moon of Alabama» ή αλλιώς «Alabama song», το ξέρουμε από τους Doors άντε και από τον David Bowie, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ποίημα του Berthold Brecht γραμμένο το 1927 και μελοποιημένο από τον Curt Weill , πρωτο-τραγουδισμένο από τη γυναίκα του, τη Lotte Lenya. Οι στίχοι και η μουσική είναι ό,τι πιο αμερικάνικο, αισθάνεσαι τον αέρα της Αλαμπάμα να σου καίει τα ρουθούνια, λίγη κοπριά από τα άλογα (τακατάκ-τακατάκ), μπόλικη κόκκινη έρημο, μερικοί κάκτοι στην απόσταση κι άντε να βρεις ένα μπαράκι μέσα στην ξεραΐλα να ξεδιψάσεις εσύ ο καουμπόης με το πέτσινο καπέλο. Είσαι στο τσακ να φας τη σέλα σου όταν… το φεγγάρι βγαίνει πάνω από το τοπίο που είναι σαν διαφήμιση τεκίλας, και συνειδητοποιείς ότι το τραγούδι είναι γερ-μα-νι-κό, παρακαλώ. Υπέροχο, πλην όμως καμία σχέση με τεκίλα, ούτε καν με ουίσκι.

Τα σκεφτόμουν ένα βράδυ στο «Κύτταρο» που έπαιζε (σώπα!) ο Ζωρζ Πιλαλί, ο οποίος είναι αγαπημένος αγαπημένου μου και αναγκαστικά έχω αρχίσει να τον αγαπάω κι εγώ, μια και τον βλέπω οπωσδήποτε κάθε χρόνο όπου εμφανίζεται. Στο «Κύτταρο» έπαιζαν μερικά βράδια πριν (Σάββατα) ο Χαριτοδιπλωμένος, η Πωλίνα και ο Μπίγαλης και ήτανε λέει πολύ καλοί, σούπερ πρόγραμμα, απλώς έτυχε να παίζουν πάνω σε ιώσεις (δικές μου) και τους έχασα, αλλά θα ξαναπαίξουν λέει, οπότε θα σας ενημερώσω.

Ο Πιλαλί λοιπόν και η Σούφρα Μπαντ. Με το «Κύτταρο» γεμάτο, και το ιδιόρρυθμο, περίεργο, αναρχικό πρόγραμμα που κάνει συνήθως ο Ζωρζ… ο οποίος δεν ενδιαφέρεται ποσώς για το τι θα γράψω εγώ ή η θεία μου η Μαγδάλω, εδώ ή στους Τάιμς ή στο φεγγάρι της Αλαμπάμα(ς). Τόσα χρόνια που τον ακούω, και έχοντας μελετήσει προ πολλών ετών τα αλαλιασμένα/ημι-μεγαλειώδη κείμενα του Πάνου Κουτρουμπούση, κάπως σαν να τον έχω πιάσει τον Πιλαλί: κάνει αυτό που του κατεβαίνει στην κεφάλα αλλά βασικά οι μουσικές τον ενδιαφέρουν. Ούτε καν κατά πόσον τις ακούει κανείς. Δεν είναι το χειροκρότημα αυτό που τον κόφτει, είναι η μουσική, όποια ψάχνει, αυτά που κάνει μόνος του κλεισμένος σ’ ένα σκονισμένο στούντιο κάπου στην Αθήνα, με καλώδια, ηχεία, κομπιούτερ και συνθεσάιζερ, σαν πραγματικός καλλιτέχνης.

Κάποιος μου είπε «κι εσύ το ίδιο κάνεις!» και ήτανε μια στιγμή-αστροπελέκι, ο Road Runner που τον χτυπάει κεραυνός (στην έρημο: έχουμε ένα βασικό θέμα, ας μην το ξεχνάμε) κι η αλήθεια είναι πως προτιμώ να γράφω από το να κάνω σχεδόν οτιδήποτε άλλο… όπως ο Πιλαλί. Που δεν γράφει αλλά κάτι κάνει με τις μουσικές/εμφανίσεις του και κάτι ακόμα κλεισμένος στο στούντιο, είμαι σίγουρη. Το να είσαι καλλιτέχνης έχει ένα κομμάτι ντιπ αυτιστικό, ακαταλαβίστικο για τον κανονικό άνθρωπο και απαραίτητο για τον τσίου, που φτιάχνει τις κατασκευές του αμπαρωμένος σε σκοτεινό δωμάτιο σαν να μην υπάρχει παρα-έξω κόσμος. Γιατί δεν υπάρχει έξω κόσμος, εννοείται.

Κάποιος μου «έδειξε το δρόμο» με άλλα λόγια. Στο «Κύτταρο», με κοπέλες ντυμένες στα μαύρα και αγόρια με κότσους, με ξηλωμένες τσέπες στα (μαύρα) τζιν, με όσα λεφτά χρειάζεται για μία μπίρα που όμως κρατάει πολλή ώρα. Ήμασταν σε τραπέζι (του Κώστα Καίσαρη, που επίσης αγαπάει τον Πιλαλί) και το «Κύτταρο» πάντα μου φέρνει το στίχο του Σαββόπουλου σαν να μου πετάει τούβλο στο κεφάλι («έλα Ηπείρου κι Αχαρνών για να σε γιουχαΐσω» ή, ακόμα χειρότερα, «νεκροζώντανος στο Κύτταρο»). Το πρόγραμμα του «Κύτταρου» είναι πολύ προχώ κατά τα άλλα – έχει μπάντες ή/και events όπως Acid King, The Agonist, Blame Kandinsky, Wreck Athens, Verbal Delirium, όλα σούπερ αρκεί να είσαι 17-27 χρονών, που δεν είσαι, άρα τα νεύρα σου γίνονται εύκολα φιλντιρές άμα σου κολλήσει κανείς ένα ηχείο στο κούτελο…

Μετά ο κολλητός του αδερφού μου άνοιξε ένα όμορφο μπαράκι που λέγεται «Cocktails & dreams» στο Κολωνάκι και πήγα να το δω – όχι καπάκι στο «Κύτταρο», αλλά εντάξει. Το «C&D» είναι μικρό και στιλάτο, σερβίρει ωραίο μυρωδάτο καφέ και καταπληκτικό Cucumber martini, αξίζει να το δοκιμάσετε έστω από περιέργεια – όλα τα κοκτέιλ του είναι σπέσιαλ. Είναι ανοιχτό όλη μέρα ως αργά το βράδυ, είναι στέκι ήδη, έχει καλή μουσική και τρομερή περατζάδα, χαζεύεις τους/τις περαστικούς/ές με τις ώρες, όρεξη να ’χεις.

Το Κολωνάκι ποτέ δεν πεθαίνει τελικά, όπως ούτε το «Κύτταρο». Με εντελώς διαφορετικό τρόπο έχουνε τσιμπήσει και τα δύο την αθανασία και πολύ καλά κάνουν…

Κύτταρο, Αχαρνών & Ηπείρου 48, 210 8224134

Cocktails & Dreams, café bar, Μηλιώνη 1, Κολωνάκι, 217 7310707