Μουσικά απογεύματα. Τα οργανώνει ο Στέφανος Κορκολής και είναι υπέροχα, η ζωή του όλη σε ένα πιάνο – τραγούδια, σονέτα, ταξίδια, σουξέ, περιπέτειες και ιστορίες-βινιέτες, πάντα μετά μουσικής… Όλα για τον Στέφανο είναι «μετα μουσικής» (το «άνευ» δεν υπάρχει γι αυτόν) και στην πιο απλή του μορφή, το Μουσικό Απόγευμα Κυριακής είναι… μεγάλη επιτυχία: η αίθουσα της ‘Αθηναΐδας’ γεμάτη, η συμμετοχή του κοινού ενθουσιώδης. Οι αφηγήσεις σύντομες με συνοδεία πιάνου σε κάνουν να θέλεις περισσότερα – κι άλλες ιστορίες, ή κι άλλες μουσικές, έστω. Το «απόγευμα» αρχίζει και τελειώνει πριν καλά καλά το χωνέψεις. Μα τις είπε όλες τις ιστορίες, σίγουρα δεν άφησε καμία απ΄έξω; Κι αυτή με τη Νάνα Μούσχουρη, και την άλλη με τον Μίκη Θεοδωράκη;
Φανταστείτε ότι εμείς που ξέρουμε τον Στέφανο «από παλιά», έχουμε άλλες τόσες ιστορίες παρακαταθήκη, πιο τρελές ή πιο τραβηγμένες, πιο σουρεαλιστικές και πιο κουνημένες. Έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες με τον Γιώργο Παυριανό , μεταξύ άλλων, και οι εποχές των σουξέ ήταν γεμάτες ιστορίες, σα να αφηγείσαι επεισόδια των “Friends” : εκείνο με τη μπουκάλα βότκας, το άλλο με την ολονυχτία, το τρίτο με το πάρτι… Που βέβαια, υπήρξαν πολλά μπουκάλια βότκας, πολλές ολονυχτίες και ακόμα περισσότερα πάρτι. Ο Στέφανος Κορκολής, λαμπερός και λίγο απόμακρος τότε σαν Βόρειο Σέλλας, μας άφηνε μουγκαφόν όλους μόλις καθόταν στο πιάνο. Όποια αντίρρηση ή διαφωνία και να είχες, την έκανες γαργάρα όσο έπαιζε – και έπαιζε πολύ…
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Απλώς είναι πιο κοντινός: κάτι έγινε τα τελευταία δέκα-είκοσι χρόνια και όταν σου μιλάει είναι εδώ, όχι κάπου αλλού χαμένος στις μουσικές του ή ένας θεός ξέρει που. Δεν είναι πια Βόρειο Σέλλας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασε τίποτε από την λάμψη του. Τα Κυριακάτικα Απογεύματα λοιπόν είναι αυτό που λέει η ετικέτα: βροχερά ή μουντά απογεύματα Κυριακής που κανονικά βαριέσαι ή κλαις ή τσουρομαδιέσαι με τον άνθρωπό σου, αλλά όσο κρατάει ο Φεβρουάριος μπορείς να τα περάσεις στην ‘Αθηναΐδα’ με τον Στέφανο Κορκολή στο πιάνο και στην αφήγηση. Η υπέροχη Σοφία Μανουσάκη (που κανονικά τραγουδάει τα Σαββατόβραδα μαζί του, και με τους «String Demons», Κωνσταντίνο και Λυδία Μπουντούνη) η Σοφία με την απίστευτη φωνή τον συνοδεύει στο τραγούδι. Ή τον συνόδευσε, προχθές – το πρόγραμμα δεν είναι καρμπόν από Κυριακή σε Κυριακή, αλλάζει σύμφωνα με τα κέφια των καλλιτεχνών.
Και… η όλη αίσθηση είναι σπιτική, παρεϊστικη. Ότι μαζευτήκαμε μια παρέα 200-300 άτομα, και αυτός με το τεράστιο ταλέντο παίζει πιάνο, αλλά άμα θέλει κανένας ακόμα να δοκιμάσει την τύχη του στο κλαβιέ, είναι ευπρόσδεκτος. Που όποιος σηκωθεί να παίξει μετά τον Κορκολή ή είναι μεγάλος μουσικός κι αυτός με τη σειρά του, ή έχει πολύ βουλωμένα τα αυτάκια του …
Κυρίως, ο Στέφανος σε αυτή τη φάση της καριέρας του είναι inspiring: όχι μόνον εμπνευσμένος (κάτι που ήταν πάντα) αλλά και «εμπνευστής» - σε βάζει στο τριπάκι να πάς σπίτι σου και να παίξεις πιάνο, ή ντέφι, ή ότι είναι αυτό που κάνεις και σε πετάει έξω από τα νορμάλ δεδομένα. Να γράψεις, να ζωγραφίσεις, να συνθέσεις, να στιχουργήσεις, να μεγαλουργήσεις με τον δικό σου τρόπο. Που μπορεί να μη φτάνει αυτόν του Κορκολή αλλά εντάξει. Αρκεί να μη σε πιάνει το παράπονο, ή η απραξία που πάει μαζί…
4°
