Να, εγώ, εδώ

Έλα να το κοινοποιήσουμε και μετά να στήσουμε καραούλι! Να μετρήσουμε την αποδοχή και τη διείσδυση. Σαν να στήνουμε ξόβεργα είναι το παιχνίδι: αντί για πουλιά κυνηγάμε like, αν και, ρε γαμώτο, έχω θέμα ταυτότητας. Προβληματισμένος, αστείος, ποιητής, φιλόζωος, επαναστάτης, ταξιδευτής, ευζωιστής; Σε ποια κατηγορία να παίξω; Να σηκώσω ένα quote της Δημουλά ή μήπως μια φωτογραφία του γάτου μου; Οι σπεσιαλίστες της επικοινωνίας λένε πως και τα δυο πιάνουν, ο μέσος χρήστης τσιμπάει και με την ποίηση και τα κατοικίδια, δεν ξέρω. Έχω, βέβαια, και μερικά πολύ δυνατά insta από τις διακοπές στην Αμοργό. Θαλασσίτσα, βαρκούλες, ξασπρισμένα σπίτια, βουκαμβίλιες, καλαμένιο ψαροταβερνάκι, ντάκοι, αγριοκάτσικα, θα λεζαντάρω και κάτι σε «Αχ, σαν αυτήν την πατρίδα δεν έχει, πόσο μπλε ξόδεψες, Θεέ μου, για να μη σε βλέπουμε» και πιθανόν να την πιάσω πολύ εύκολα την κατοστάρα στο counter. Οι χρήστες γουστάρουν πατρίδα και μάσα. Παρόλο που η τελευταία ανάρτηση με τις καβουροσαλάτες και τις καραμελωμένες παντσέτες από γκουρμέ νεοταβερνείο δεν πήγε καλά, τρεις ώρες την άφησα να κείται στο χρονολόγιο και με το ζόρι τσίμπησε είκοσι επτά, βοήθα, χαώνομαι! Πάτε καλά, ρε άτομα; Είκοσι επτά σε μένα και τριάντα οκτώ στην κουλή που σήκωσε δέντρο, τζάκι, μελομακάρονο; Σαράντα τρία στο τζαζλό που ανέβασε τη φάτσα του με νέο κούρεμα και εκατόν τριάντα εννιά στον συριζάκια που ξεστολίζει τις δηλώσεις του Μαραβέγια για την αγάπη, τη βία και τα παγκάκια;

Είναι να σε θέλει λίγο και η τύχη εδώ στο κωλοφέισμπουκ. Τι ώρα θα σηκώσεις, πόσοι θα είναι μέσα, τι κέφια ή τι δυσθυμία έχουν, it's complicated. Αλλά δεν το βάζω κάτω, ξόβεργα είπα πως είναι το σπορ; Είναι, αλλά μοιάζει λίγο και με ψάρεμα, δε γαμείς που δε γαμείς, δεν κάνεις και καμιά ποστιά, μπας και τσιμπήσει καμιά ψυχή και πάρεις λίγο τα πάνω σου; Δεν το έχω και πολύ να φορτώσω στην κράνα σαν κάτι ανέργους, πρώην συναδέλφους, και να πυρπολώ με επανάσταση, «μπάτσοι γουρούνια», «Αλέξη ζεις», καθημερινά, παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα ρεβολουσιόνας. Θα μου πεις, δουλειά έχουν;

Μάλλον πρέπει να το σκεφτώ καλύτερα, γιατί αυτό το cool thing χαλαρό προφίλ μπορεί και να είναι ξεπερασμένο. Πουλάει -μιλάμε για τριακόσια like και τριάντα comments μίνιμουμ- η επανάσταση και το «ξυπνήστε, βόδια». Προβληματίζομαι. Ίσως από αυτή την ανάρτηση και μετά –«Να εδώ με τα παλιά συμμαθητάκια πίνουμε εξαίσιο ροζέ του κτήματος Αστερίου, αχ βρε, τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα»- να το γυρίσω εντελώς σε Βαρουφάκη, Βαξεβάνη και Άνεμος Αντίστασης. Κι άμα βγει ο Λαφαζά, πάω με το φορητό και τους δείχνω όλες τις αναρτήσεις, να το, μωρά μου, το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων μου και η αντίστασή μου στα μαύρα χρόνια του μνημονίου, έκανα share τον Κούλογλου μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων! ΕΡΤ τηλεόραση ή ΕΡΤ ράδιο θα με βάλετε; Καλό; Θα πιάσει! Γιατί όχι, είμαι ανοιχτός σε νέες προκλήσεις, οπότε για Γκεβάρα θα το πάω από εδώ και τούδε, αν και παίζει να το στρίψω και σε Μαλβίνα. Ξέρεις. Σχέσεις κι έτσι. Συμβουλές για αγάπες άπιστες ή άπιαστες, τρένα που φύγαν, γιατί εσύ ενώ εγώ, βροχή, θύμισες, ραγίσματα, «έναν τόνο και μια λήγουσα απέχουν η φιλία από τα φιλιά», αυτό θα σκίσει. Μετράει! Στα πόσα το κόβεις; Τριψήφιος αριθμός, love you, love you, likeee!

Σιγουράκι είναι το αισθηματικό, έρωτας, φαγητό, γατάκια, καρτ ποστάλ, επανάσταση, κοιτά να δεις που μπλόκαρα και έχω δίλημμα ποιον δρόμο να διαλέξω, η απόφαση ποια είναι η σωστή. Αλέξια η τραγουδιάρα, Αλέξης ο Τσίπρας ή μήπως Αγγελάκας; Λέξεις από άλφα όπως «αποδοχή». Σαν εκείνη τη διαφήμιση, «έχω δοκιμάσει τα πάντα, αλλά δεν γίνεται τίποτα», έτσι νιώθω. Και η απάντηση ήταν «λούσου με Ultrex και θα δεις», παλιά βέβαια η ζωή ήταν εύκολη, υπήρχαν απαντήσεις και σλόγκαν για όλα, τώρα τίποτα. Σε εκλιπαρώ επομένως για μια συμβουλή, ένα tip, δώσε μου ένα σινιάλο, ένα guideline, κάθομαι μόνος στο σπίτι και κοιτάω το πληκτρολόγιο σαν να είναι βεστιάριο με κοστούμια θεάτρου και δεν ξέρω ποιο να διαλέξω. Κάθε ένα και ένας ρόλος. Επαναστάτης Ποπολάρος, ΜακΚόναχι στο «Interstellar», Βέφος Αλεξιάδης, Μισθοφόρος της Αγάπης.

Σας ομιλεί και σας ποστάρει, κοινοποιώντας τις μαραθωνοδρομικές επιδόσεις του ο Έλλην Εμίλ Ζάτοπεκ• ο οικογενειάρχης πιο πεντάστερος και ευτυχισμένος και από τους Γουόλτονς• γνωρίζω από οπτική επικοινωνία καλύτερα και από τον Νέβιλ Μπρόντι• οι μουσικοκριτικές μου διαθέτουν την ένταση του Λέστερ Μπανγκς• ο λογοτεχνικός μου οίστρος ανώτερος μιας Σώτης Τριανταφύλλου• ουστ, ψόφος, σκύλα, νεοφιλελέ, κάνε μου ένα like, ένα γαμημένο like, αλλάζει ο χρόνος, κρίμα είναι, δεν κοστίζει τίποτα ένα like, απεργία πείνας θες να με δεις να κάνω για ένα like, αυτό θες; Και από μόδα ξέρω.

Ήταν μια ζόρικη χρονιά αυτή που έφυγε και θα είναι πιο ζόρικη η καινούργια που τρέχει. Αλλά το πιο ζόρικο από όλα είναι που ό,τι και να ανεβάσω δεν σαρώνει σε αποδοχή. Δεν μοιράζεται κι ας το μπολιάζω με στιλ και αγάπη, ευαισθησία, μίσος, οργή, ανένδοτο αγώνα και «να, εγώ, εδώ». Όλη η ζωή πλέον είναι ένα «να, εγώ, εδώ». Απλώς εσύ λείπεις, εσύ είναι που δεν είσαι ποτέ εκεί. Και πληκτρολογώ με περισσότερη μανία. Μέχρι να φανείς.

Εditorial του SOUL 83 

Κεντρική εικόνα: Edward Hopper, «Summer Evening», 1947