Παρέμβαση στην πόλη Είναι τα πάρκα οι νέες γκαλερί;

Στις 12 το μεσημέρι μιας συνηθισμένης Παρασκευής στο Άλσος της Νέας Σμύρνης ο κύριος Αντώνης, κάτοικος Παλαιού Φαλήρου, έχει φέρει για ποδηλατάδα τον εγγονό του, Ηλία. «Στην Ελλάδα μάς λείπει η αισθητική. Αν αρχίσουμε να τη βλέπουμε συχνά στο δρόμο, θα φτιάξουμε και τη δική μας» παρατηρεί κοιτώντας το γιγαντιαίο κοχύλι, έργο του γλύπτη Γιώργου Ευσταθουλίδη, αραγμένο στο γκαζόν. Είναι μία από τις εννέα εγκαταστάσεις στην έκθεση γλυπτικής «Πνοές Τέχνης» που ήδη τρέχει στο άλσος και θα διαρκέσει μέχρι τις 17 Οκτωβρίου.  Ξαφνικά μοιάζει σαν οι υπαίθριες εκθέσεις να τραβάνε τους Αθηναίους πίσω στα πάρκα. Η Αφροδίτη Λίτη, μια γλύπτρια με εμπειρία στην έκθεση στον αθηναϊκό δημόσιο χώρο που τώρα συμμετέχει στις «Πνοές Τέχνης», θεωρεί ότι συμβαίνει το εξής: «Η πρόταση που κάνουν αυτή τη στιγμή οι γλύπτες αγαπιέται από τον κόσμο. Και είναι και για εμάς θετική, γιατί ως επί το πλείστον η δουλειά μας αφορά ένα έργο σε μια πλατεία εις μνήμην κάποιου γνωστού πρόσωπου. Έχουμε τόσους καλούς γλύπτες και τα έργα τους χάνονται». Δίπλα μου κάποιοι βλέπουν τον εργαζόμενο του Δήμου που ποτίζει τις γλάστρες γύρω από την εγκατάσταση του Μάρκου Γεωργιλάκη  που μοιάζει με ξύλινο μανιτάρι, και πλησιάζουν να δουν. «Δεν μου αρέσουν όλα τα έργα» σχολιάζει κάποιος. «Αυτό όμως ακριβώς είναι και η τέχνη» ξεκινάει ο διάλογος. Είναι γεγονός ότι οι διεργασίες που αφορούν το κοινό γίνονται πολύ αργά. Από τους 100 που περνάνε μέσα σε μια ώρα, πόσοι θα σταθούν να προσέξουν τα γλυπτά, αναρωτιέμαι καθώς παρατηρώ μια ομάδα εφήβων κοπανατζήδων που περιεργάζεται το εναέριο σύμπλεγμα από πλαστικά, φτηνά “made in China” παιχνίδια του Γιώργου Λαζόγκα και ύστερα τον άνθρωπο με τα κλαδιά στο κεφάλι, έργο της Βένιας Δημητρακοπούλου, αλλά και τον ιστό της Δήμητρα Σιατερλή που πλέκεται στους κορμούς των δέντρων. Τα έργα που ο περιπατητής καλείται να ανακαλύψει μέσα στο άλσος με την πυκνή βλάστηση και τις ήπιες παρεμβάσεις μοιάζει με κυνήγι κρυμμένου θησαυρού. Ακριβώς όπως και η έκθεση της γλύπτριας Βάνας Ξένου, που πριν από τρεις μήνες κατάφερε να αυξήσει κατακόρυφα την επισκεψιμότητα στον Εθνικό Κήπο με τις 19 μνημειώδεις εγκαταστάσεις –ή αλλιώς 85 γλυπτά– της με θέμα το διάλογο ανάμεσα σε ιστορία και μυθολογία. Η κίνηση αποδείχτηκε τόσο επιτυχημένη που τώρα βρισκόμαστε στην τρίτη παράταση της έκθεσης (μέχρι 26 Σεπτεμβρίου). Ίσως τελικά οι υπαίθριες εκθέσεις βοηθήσουν τους Αθηναίους όχι μόνο να «φτιάξουν την αισθητική» τους, όπως ελπίζει ο κ. Αντώνης, αλλά και να επιστρέψουν σε εκείνες τις ήσυχες, αμέριμνες βόλτες στα πάρκα που σε άφηναν για λίγο –όσο διαρκεί μια βόλτα– να δραπετεύσεις απ’ το χρόνο.                                                    

Συμμετέχουν ακόμα οι Γιούλα Χατζηγεωργίου, Κώστας Βαρώτσος, Ομάδα Τέχνης 242. Την έκθεση έχει επιμεληθεί η ιστορικός τέχνης Χάρις Κανελλοπούλου.