Σύνταγμα! Καινούργιο; Λέτε; Μπα αποκλείεται, το ίδιο θα μείνει – αναθεωρήθηκε μια φορά το 2008, ακόμα φρέσκο το λες. Αλλά βέβαια η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, ποτέ δεν ξέρει κανείς κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Η στάση μετρό «Σύνταγμα» είναι η αγαπημένη μου: εκτός που φιλοξενεί κάθε είδους παζάρι στη σχετική αίθουσα (πλεκτά! μπιμπελά! καλλυντικά! τυριά!), όταν ανεβαίνεις τη σκάλα στην έξοδο της πλατείας… η Αθήνα απλώνεται σαν ένα υπέροχα φωτισμένο ημι-φελινικό τσίρκο. Πιτσιρικάδες με skateboard τρέχουν πάνω κάτω, επαίτες με τεράστιες φωτογραφίες φρικτών ασθενειών σε πλακάτ, πωλητές της «Σχεδίας», παιδιά με διαφημιστικά φυλλάδια από φροντιστήρια/ινστιτούτα/σουβλατζίδικα/ιατρικά κέντρα, άλλα παιδιά με δειγματάκια αρωμάτων, λαχειοπώλες, brake dancers, μουσικοί που παίζουν ό,τι να ’ναι, χωρίς να μετρήσουμε πολιτικές συγκεντρώσεις, πορείες και διαμαρτυρίες κάθε τρεις και λίγο.
Βρίσκεσαι στην καρδιά της πόλης, εντελώς (και το «εδώ χτυπάει η καρδιά της» δεν είναι άσχημο…). Το κτίριο της Βουλής είναι επιβλητικό, το ξέρετε. Το έχτισε πάνω στο λόφο της Μπουμπουνίστρας ο αρχιτέκτων της Βαυαρικής αυλής Friedrich von Gaertner – το 1836 ξεκίνησαν τα θεμέλια, και από το 1843 ως το 1862 έμεναν εδώ ο Όθων και η Αμαλία. Ίσως επειδή ήταν ανάκτορο, σχεδιάστηκε με εξόδους/εισόδους από όλες τις πλευρές – σου λέει, μη μας στριμώξουν τίποτε κατσαπλιάδες εδώ μέσα, να μπορούμε να φύγουμε διακριτικά από το πλάι, γιατί η Μαρία Αντουανέτα π.χ. που δεν προέβλεψε τέτοιες πονηριές, ορίστε πού κατέληξε (όχι να γίνει ταινία από τη Σοφία Κόππολα, αυτό ήταν το λιγότερο…)
Έξοδος «Σύνταγμα» λοιπόν και όχι «Μοναστηράκι», παρόλο που είναι ωραιότερη η στάση – του Ηλεκτρικού, κάτω από τη γέφυρα όπου (παλιά λέμε) έκανες τσιγάρο μέχρι να έρθει το τρένο σου. Στο Μοναστηράκι υπάρχουν τα πάντα, επί εκατό, και στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης επί χίλια. Τα καφέ, μπαρ, ταβερνάκια, εστιατόρια, ρακάδικα, τσιπουράδικα, κλαμπ είναι ατέλειωτα, κι έχει γίνει σαν τα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης: δίνεις ραντεβού «κάπου εκεί» και κάθεστε όπου βρείτε άδειο τραπεζάκι/καρεκλάκι/τετραγωνικό εκατοστό. Μόνο που τα Λαδάδικα δουλεύουνε κυρίως Σαββατοκύριακα ενώ η Πλατεία Αγίας Ειρήνης δεν «κλείνει» σχεδόν ποτέ, δόξα σοι ο θεός, από μία άποψη. Από την άποψη που είναι υπέροχο να δουλεύουν τα μαγαζιά, εννοώ.
Ψάχναμε κάτι ήσυχο στο Σύνταγμα πάντως, επειδή κατέβηκα στον «Βήχο» να βρω φορτιστή για ένα ηλεκτρονικό του μικρού μου γιου – ο μεγάλος τούς βρίσκει μόνος του πια, και πολύ ηλεκτρονικότερους. Ο «Βήχος» έχει δύο κοπέλες πολύ ενημερωμένες αλλά και φιλικές προς τον ανενημέρωτο πελάτη, πρόθυμες να σε βοηθήσουν και όχι να σου χώσουνε άχρηστο επιπλέον καλώδιο ή μαραφετάκι που αποδεικνύεται μούφα όταν πας στο σπίτι, καμία σχέση: τα κορίτσια του «Βήχου» θέλουν να φύγεις με το σωστό μπλιμπλικάκι, εάν και εφόσον δεν μπορούν να φτιάξουν το δικό σου που έχει πιτσικάρει ανεπανόρθωτα και ήταν πατράκα εξ αρχής.
Τέλος πάντων, μου φτιάξανε τον παλιό φορτιστή, μου δώσανε και επαναφορτιζόμενες μπαταρίες από αυτές που ΠΑΝΤΑ τις χάνεις και αγοράζεις καινούργιες γιατί κάπου βόσκουνε επαναφορτιζόμενες αούα μέσα στο σπίτι αλλά το «κάπου» είναι συνώνυμο με το «πουθενά, σου λέω». Μετά συναντηθήκαμε με τον Γιώργο Παυριανό και τον Δημήτρη Γαλάνη στο «Athens Beer», που είναι ανακάλυψη του πρώτου και έχει εκατομμύρια μπίρες (σιγά μην το ανακάλυπτε αν είχε αφεψήματα), καφέδες και «πιάτα» σε ήρεμο περιβάλλον. Ο μεζές με τα λουκάνικα ήτανε τέλειος, δεν πεινούσα αλλά τον εξαφάνισαν τσάκα-τσάκα που σημαίνει «επιτυχία». Η μουσική είναι όσο δυνατά χρειάζεται, τα τραπέζια μακριά το ένα από το άλλο, τα γκαρσόνια ευγενικά και τα φαγητά νόστιμα. Πέρασε κι ο Γιώργος Πανόπουλος αλλά όταν τον στριμώξαμε να μας πει τι κάνει ο Κρόνος στον Τοξότη και κατά πόσον μας κόφτει, έφυγε – μα έχει δίκιο, είναι σαν να είσαι γιατρός και σου δείχνουν όλοι πού τους πονεί και πού τους σφάζει όταν βγαίνετε…
Ξαναπήγα στο «Athens Beer» με τη (φίλη από Θεσσαλονίκη) Ιωάννα Αρβανίτη μερικές μέρες μετά κι ήτανε πάλι ζεστό, φιλικό και ευχάριστο με καλές τιμές – έχει σάντουιτς από 3-4 ευρώ, και τα περισσότερα πιάτα του είναι οικονομικά.
Μετά κατέβηκα την Ερμού, με εκπτώσεις πατείς-με-πατώ-σε αλλά ανεβαστική, οι brake dancers της Πλατείας Συντάγματος είχανε πιάσει τη μέση της Ερμού και κάτι μουσικοί που παίζανε Τζον Λένον την άλλη μέση, περνούσες λοξά ρουφώντας την κοιλιά σου αλλά ξαναλέω, ήταν ωραία… θύμιζε Ερμού άλλων εποχών, σε Σάββατο του χειμώνα, με μουσική υπόκρουση «ημέρες ραδιοφώνου» διανθισμένη από ring tone κινητών «άρατα-μάρατα»… Όλα τα μαγαζιά έχουνε προσφορές. Μπήκα στο «Macao» που έχει μαντίλες, κασκόλ, αξεσουάρ, μπιζού, τσαντάκια και ένα σωρό μικροπράγματα για δώρα, όλα χαριτωμένα και σε τιμές 5-10 ευρώ, τέλεια δηλαδή εδώ που είμαστε, ούτε παλιοί ούτε καινούργιοι παρά ενδιάμεσοι, λίγο μετέωροι και κάμποσο άφραγκοι αλλά με ωραίο, κινηματογραφικό και φαντασμαγορικό Σύνταγμα…
Βήχος μπαταρίες, Παρνασσού 2, 210 3252950
Athens Beer, café bar restaurant, Νίκης 20, Σύνταγμα, 210 3210790
18°
