2014 A.V. Choice: Θεατρική παράσταση

Θείο Τραγί (σκην. Άρης Μπινιάρης, Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής)

Με μια ιδιότυπη περφόρμανς που προσιδιάζει στη φόρμα και την ενέργεια της ροκ συναυλίας, ένας νέος δημιουργός μεταφέρει στη σκηνή «Το Θείο Τραγί», το πρώτο μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984), του αιρετικού μπάρμπα-Γιάννη του ελληνικού Μεσοπολέμου. Παραπέμποντας στον θεϊκό Πάνα, δίχως όμως τραγοπόδαρα, κραδαίνοντας μικρόφωνο αντί για αυλό κι αστραποβολώντας σαν ροκ-σταρ, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Άρης Μπινιάρης ανασταίνει την εκθαμβωτική ιδιόλεκτο και την αναρχική σκέψη του Σκαρίμπα. Διαβάστε περισσότερα για την υπόθεση/παράσταση εδώ

Απόσπασμα από την παράσταση

Δεκαήμερο (σκην. Νίκος Καραθάνος, Εθνικό Θέατρο)

Μια παρέα μετακομίζει στην εξοχή, για να αποφύγει την εξάπλωση της πανούκλας στην πόλη, και τα μέλη της αφηγούνται για δέκα μέρες από μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον έρωτα και το πνεύμα και τη χαρά της ζωής. Ο κυνικός και πονηρός κόσμος της σάρκας, ένας κόσμος αστείος και γεμάτος χάρη συνδυάζεται και αναμιγνύεται με τον αστικό κόσμος του πνεύματος, σε ένα εκρηκτικό μίγμα παιχνιδιού, ερωτοτροπιών και απόλαυσης της ύπαρξης.

Η διασκευή του κειμένου βασίζεται στο Δεκαήμερο του Βοκάκιου σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη, σε κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου και σε αυτοσχεδιασμούς ηθοποιών. [Η παράσταση έχει κατέβει]

Από την πρόβα

Αγαπητή Ελένα (σκην. Ελένη Σκότη, Επί Κολωνώ)

Η Εύη Προύσαλη έγραψε για την παράσταση: «Το έργο είναι μια ρεαλιστική καταγραφή/ανατομία της παρακμάζουσας πολιτικής και κοινωνικής σοσιαλιστικής πρακτικής, όπως εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση. Κείμενο (Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια) με άψογη δραματουργική δομή, ευφάνταστη πλοκή, το οποίο με την αδιόρατη αλληγορική νύξη του τέλους κατορθώνει να κινητοποιήσει τη σκέψη χωρίς να ακρωτηριάσει το συναίσθημα». Διβάστε όλη την κριτική εδώ

Aπόσπασμα από την παράσταση

Αρμαντέιλ (σκην. Κων/νος Ασπιώτης, Σύγχρονο Θέατρο)

Μία παράξενη διαθήκη γραμμένη από το νεκροκρέβατο ενός ευγενούς το 1832, οδηγεί στην πιο συναρπαστική ιστορία μυστηρίου, και εμπλέκει 20 χρόνια αργότερα δύο νέους, κάτω από την κατάρα του κοινού ονόματός τους. Αρμαντέιλ. Η πλοκή ξεδιπλώνεται μέσα από μοιραίους έρωτες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, εξαπατήσεις, και δολοφονίες. Στο κέντρο όλων, είναι η μυστηριώδης και όμορφη Λύντια Γκουίλτ, μία από τις πιο σκοτεινές και συναρπαστικές γυναίκες στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Το Αρμαντέιλ του Wilkie Collins (Ουίλκι Κόλινς), γραμμένο το 1866, είναι ένα διαχρονικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο βικτωριανός συγγραφέας, πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου, σαράντα χρόνια πριν από την εμφάνιση της ψυχανάλυσης και την διατύπωση της θεωρίας του ασυνειδήτου από τον Σ. Φρόιντ, κινεί τους ήρωές του σα να είχαν δυο πλευρές, μία φανερή και μία κρυφή. Και είναι αυτή η κρυφή πλευρά κυρίως που τους οδηγεί στις πράξεις τους. [Η παράσταση έχει κατέβει]

Κοκκινοσκουφίτσα - Το Πρώτο Αίμα (σκην. Λένα Κιτσοπούλου, Στέγη)

Όταν πριν από δύο χρόνια καταπιάστηκε με το ερωτικό δράμα Χαίρε Νύμφη, μετέτρεψε την ηρωίδα του Γρηγορίου Ξενόπουλου από άτυχη αστή του 1930 σε αυτοκαταστροφική Amy Winehouse της εποχής μας. Στην πρώτη της εμφάνιση στη Στέγη, η Λένα Κιτσοπούλου επιλέγει το πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, την «Κοκκινοσκουφίτσα». Προσθέτει, όμως, τον υπότιτλο «Το Πρώτο Αίμα», κατά το Rambo – The First Blood, την αμερικανική ταινία δράσης του 1982 με τον Sylvester Stallone, και ανατρέπει τα πάντα. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι πια το σύμβολο της καλοσύνης που «διδάσκει» στα παιδιά να μη μιλάνε σε αγνώστους γιατί θα τα φάει ο κακός λύκος.

«Ο λύκος θα μας φάει όλους, έτσι κι αλλιώς, κι επίσης ας μιλάμε με αγνώστους, γιατί τους γνωστούς τους είδαμε και τους βαρεθήκαμε», δηλώνει αφοπλιστικά η Κιτσοπούλου και στρέφεται ενάντια στο σύγχρονο παραμύθι του ιδανικού, φιλειρηνικού (και δη υποταγμένου) ανθρώπου, εγκαλώντας τους θεατές να αποδεχτούν το «κακό» μέσα τους. «Κανείς δεν έζησε καλά και κανείς δεν θα ζήσει καλύτερα», επισημαίνει η Κιτσοπούλου, με την Κοκκινοσκουφίτσα της να ενηλικιώνεται. «Το πρώτο αίμα» είναι το τέλος της αθωότητας. Το τέλος της πίστης στο θαύμα. Η περίοδος της ζωής μας όπου πια καμία έκπληξη δεν μας περιμένει. Η συνειδητοποίηση μιας ματαιότητας που για να την αντέξει κανείς, γίνεται κυνικός, γελοίος, βίαιος και αυτοσαρκαστικός. [Η παράσταση έχει κατέβει]

Το τρέιλερ (με σκηνές από την πρόβα)

Φτιάξε τη δική σου κατάταξη, ψήφισε εδώ