Αθηνά Αγγελοπούλου

Του Νίκου Κούδα

Φωτογραφία: Κώστας Αμοιρίδης 

Πρώτη λαμπαδηδρόμος στο Παναθηναϊκό στάδιο της Αθήνας, αργυρή Ολυμπιονίκης στους αγώνες νέων στη Νανζίν της Κίνας και χάλκινη πρωταθλήτρια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κωπηλασίας του Αμβούργου. Μέσα σε τέσσερις μήνες, αυτό το κορίτσι από τον Πειραιά δικαιούται να κάνει τα πιο «άπιαστα» όνειρα. 

Όχι, δεν πρόκειται για καμία μπαρουτοκαπνισμένη βετεράνο, αλλά για ένα κορίτσι 18 μόλις ετών. Η εκπρόσωπος της Generation-X της ελληνικής κωπηλασίας λέγεται Αθηνά Αγγελοπούλου. Στο βιβλίο του «Ο αστάθμητος παράγων στην ιστορία», ο Έρικ Ντούρσμιντ πραγματεύεται την έννοια του τυχαίου περιστατικού και τους τρόπους με τους οποίους αυτό καθόρισε μεγάλες μάχες του παρελθόντος, αλλάζοντας κατ’ επέκταση τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Αν και στην περίπτωση της Αθηνάς δεν είχαμε να κάνουμε με κανέναν… πόλεμο, εντούτοις ο αστάθμητος παράγοντας διαδραμάτισε και στη δική της περίπτωση καθοριστικό ρόλο. Το όνομά του; Ρήξη μηνίσκου. Ήταν αυτός ο σοβαρός τραυματισμός στο αριστερό της γόνατο και η χειρουργική επέμβαση σε ηλικία 13 ετών που την ανάγκασε να σταματήσει την αγαπημένη της ρυθμική γυμναστική, αναγκάζοντάς τη να αναζητήσει διαφορετικές αθλητικές διεξόδους.

Η αρχική απογοήτευση ήταν μεγάλη, όμως η λύση δεν άργησε να φανεί στον ορίζοντα. Ακολουθώντας το παράδειγμα των δύο αδερφών της και τη συμβουλή του γιατρού για ενασχόληση με την κωπηλασία ως μέσο αποθεραπείας, η Αθηνά μπαίνει για πρώτη φορά σε βάρκα στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Αθλητικού Συνδέσμου και απλώς ερωτεύεται. Το υγρό στοιχείο, η επαφή με το νερό, τα κουπιά του σκάφους τύπου σκιφ στο οποίο πρωτοδοκίμασε, όλα έμοιαζαν σαν να την περίμεναν από καιρό. Το ταλέντο της αδιαμφισβήτητο. Μία αληθινή natural, όπως αποκαλούν οι Αμερικάνοι όσους είναι γεννημένοι για ένα σπορ.

Οι διακρίσεις άρχισαν από νωρίς, με το παρθενικό της μετάλλιο-και μάλιστα χρυσό-στο πρώτο της πανελλήνιο πρωτάθλημα το 2010. Ακολούθησαν δύο ασημένια μετάλλια στο πρώτο της βαλκανικό πρωτάθλημα στην Καστοριά, και όλα αυτά μέσα σε μόλις έξι μήνες ενασχόλησης με το άθλημα. Αυτό ήταν. Ο εθισμός στα... πολύτιμα μέταλλα την είχε κυριεύσει για τα καλά, και δεν επρόκειτο να την αφήσει. Σύντομα ξεκινά η ανέλιξή της στις μικρές εθνικές ομάδες, όπου με την καθοδήγηση των έμπειρων προπονητών της και τη σκληρή δουλειά στα κοινόβια η μικρή Αθηνά άρχισε να βγάζει στην επιφάνεια τις μεγάλες της δυνατότητες. Η συνέχεια ήταν ανάλογη και την επόμενη χρονιά, με τέσσερα ακόμη μετάλλια σε πανελλήνιο και βαλκανικό πρωτάθλημα. Το νερό είχε μπει πια στο αυλάκι, ωστόσο η σπουδαιότερη στιγμή της θα αργούσε μερικά χρόνια ακόμα. Μέχρι το annus mirabilis 2014...

Τελευταία μέρα Απριλίου. Καλλιμάρμαρο στάδιο. Η Αθηνά παίρνει τη δάδα με την ιερή Ολυμπιακή φλόγα από τα χέρια της πρωθιέρειας, Κατερίνας Λέχου, και την υψώνει στον αττικό ουρανό. Η συμμετοχή της στην τελετή αφής και παράδοσης προς την αντιπροσωπεία της πόλης Νανζίν έμοιαζε με την πιο σπουδαία στιγμή της ζωής της. Μέχρι την επόμενη, όπως είχε πει κάποτε ένας άλλος μεγάλος του ελληνικού αθλητισμού, ο Νίκος Γκάλης. Η λάμψη της φλόγας που μετέφερε φώτισε το μυαλό και την ψυχή της, καθώς τέσσερις μήνες μετά, στις αρχές Αυγούστου, κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων του βροχερού Αμβούργου μαζί με την Κατερίνα Ζέρβα στο διπλό σκιφ. Προτού καλά-καλά προλάβει να συνειδητοποιήσει τι έχει καταφέρει, ταξιδεύει στην Άπω Ανατολή για τους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες νεότητας της Νανζίν. Εκεί στέφεται αργυρή Ολυμπιονίκης στο μονό σκιφ, χάνοντας το χρυσό μετάλλιο για μισή κουπιά, μόλις 0.026 του δευτερολέπτου! Η επιλογή της ως σημαιοφόρου κατά την τελετή λήξης, τιμή που επιφυλάσσεται στον πιο επιτυχημένο αθλητή της κάθε αποστολής, ήρθε να ολοκληρώσει ένα κυριολεκτικά ονειρεμένο καλοκαίρι. Είναι άραγε αυτό το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα;

Τα κατορθώματα της Αθηνάς μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Και όλες αυτές οι εξαιρετικές αθλητικές ικανότητες συνοδεύονται από μια σεμνότητα και ένα γλυκό, λαμπερό χαμόγελο, που βρίσκεται πάντα στη θέση του παρά τις μαραθώνιες προπονήσεις και τα «βασανιστήρια» του ομοσπονδιακού τεχνικού συμβούλου, Τζιάνι Ποστιλιόνε. Όσοι τη γνωρίζουν καλά, κάνουν λόγο για μια μεγάλη ψυχή και έναν γλυκύτατο άνθρωπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια αθλήτρια-παρακαταθήκη της ελληνικής κωπηλασίας.

Γέννημα-θρέμμα Πειραιώτισσα, η ίδια κρατάει σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος της καρδιάς της ένα άλλο λιμάνι της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο το λιμάνι που, μέχρι το 2016 τουλάχιστον, θα μονοπωλεί τα όνειρά της είναι απείρως πιο μεγάλο, αλέγκρο και εξωτικό. Το όνομά του; Ρίο ντε Τζανέιρο…

*Δημοσιεύτηκε στο SOUL 82