Τέλειες μέρες

Κάποτε μου ζήτησε ένας ηθοποιός να γράψω ένα κείμενο για έναν άλλον, μεγαλύτερο ηθοποιό, γιατί έπρεπε να μιλήσει σε μια εκδήλωση προς τιμήν του και φοβόταν ότι αν δεν είχε κείμενο θα τα ’κανε σκατά. Ο «πελάτης» ήταν ο Α, ας πούμε, και το «αντικείμενο» ο Β. Έγραψα λοιπόν υπέροχο ποιητικό κείμενο για τις υποκριτικές ικανότητες του Β, το έστειλα στον Α και περίμενα εντυπώσεις. Μια βδομάδα μετά, κι ενώ ο Α είχε εξαφανιστεί όπως κάνουνε πάντα οι ηθοποιοί όταν δεν σου ’χουνε δουλίτσα… τον πέτυχα κάπου τυχαία. «Πώς σου φάνηκε το κείμενο για τον Β;» ρώτησα περήφανη (είχα κάνει μέχρι και έρευνα για το ρημάδα τον Β, ώστε να μη μου ξεφύγει καμιά τελεία). «Χάλια», απάντησε πειραγμένος ο Α, «μου ήταν αδύνατον να πω τέτοια πράγματα! Ότι έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο, ότι ξεχώρισε για το ταλέντο του… μα ήμαρτον, ένας μπαλαφάρας είναι! Είπαμε να τον τιμήσω αλλά όχι κι έτσι». Όπως αποδείχθηκε, στην εκδήλωση ο Α απλώς χαμογέλασε στο μικρόφωνο, είπε «σας παρουσιάζω τον Β!», έκανε μισή υπόκλιση κι όξω απ’ την πόρτα.

Γιατί ο Α με έβαλε να γράψω δυο σελίδες για τον Β εφόσον τον θεωρούσε Μπόζο; Μυστήριο. Ίσως επειδή η παραγγελιά ήτανε τζάμπα, οπότε του ερχότανε μία ή άλλη. Ίσως περίμενε ότι θα έγραφα αυστηρή κριτική για τον Β και θα του δινότανε η ευκαιρία να τη διαβάσει δημόσια. Γενικά πάντως το κάνουνε αυτό οι άνθρωποι με τα κείμενα, έχουνε πολύ εύκολο το «γράψε μου κάτι». Κι αυτό που γράφεις πρέπει να εκφράζει τις κρυφές τους σκέψεις – αν ο Α μου είχε πει ότι περιφρονεί τον Β, δεν θα είχα κεντήσει έτσι, π.χ. Το χειρότερο με όλη την καλλιτεχνία δεν είναι που γράφεις, ούτε καν που γράφεις τζάμπα, αλλά το ότι κανείς δεν σε παίρνει τηλέφωνο να σου πει ότι γράφεις μαλακίες: σε αφήνουν να το καταλάβεις μόνος σου. Κάποια στιγμή, όταν θα ’χεις πια ολοκληρώσει το «Πόλεμος & Ειρήνη», θα πετύχεις έναν υπεύθυνο στο τάδε πάρτι και θα σου πει, «εεεμμ, νννναι, δεν χρησιμοποιήσαμε τελικά το αριστούργημά σου, δεν μας έκανε απ’ την αρχή, και σ’ αφήσαμε να γράψεις 800 σελίδες επειδή σε λυπηθήκαμε να στο πούμε». Όπως είπε και ένας σοφός, d’uh.

Πάμε στην τελειότητα: δύο βράδια έξω, στο κλασικό “Ayor” και στο φρέσκο “Bobayo”. Το “Bobayo” είναι ο παλιός «Κούκος» – το ανέλαβε ο Αντώνης Δημητρίου, πήρε τη σκηνογράφο Νέλλη Παπαγεωργακοπούλου και το έφτιαξε κούκλα: καταπράσινο, δροσερό, μοντέρνο, απλό, τα πάντα. Το σημείο είναι τέλειο, αποκλείεται να μην τα ’χετε τσούξει εκεί σε κάποια ενσάρκωσή του, εκτός κι αν είστε 8 (χρονών) και δεν το προλάβατε καθόλου… οπότε είναι ευκαιρία να το γνωρίσετε ως καινούργιο, αδιαφορώντας για τον πρότερο έντιμο (ή ανέντιμο) βίο του. Σημείωσε σουξέ το “Bobayo” ήδη, με τον κόσμο, τις μουσικές και την όλη του παρουσία ως μαγαζί. Στο “Ayor” απ’ την άλλη βρέθηκα με μαθητές του Μικρού Πολυτεχνείου και έναν φαν μου που υποψιάζομαι ότι τον πλήρωσαν οι μαθητές για να ’ρθει και να λέει φαν-ικά πράγματα. Ήταν ζεστή βραδιά Δευτέρας, ήπια παγωμένη Paulauner, που μου φαίνεται πολύ Φράου Μπλύχνερ ως μπίρα, και δεν το λέω (για όνομα!) για να μου στείλει μια κάσα μπίρες ο εισαγωγέας. Απλώς επειδή το όνομά της είναι τέλειο, ειδικά αν το τονίζεις μόνον στα «α». Δοκιμάστε το, είναι σαν να κάνεις Πιλάτες στα μάγουλά σου. Μετά σε πιάνει νευρικό γέλιο, ειδικά αν έχεις πιει πολλές Paulauner(s) και κατουριέσαι, που λέει ο λόγος. Ή και όχι: απλώς σε κοιτάζουν περίεργα οι άνθρωποι και σκέφτονται ότι δεν θα σου αναθέσουν ποτέ να γράψεις κείμενα για ηθοποιούς που περιφρονούν βαθύτατα, ούτε για τίποτε άλλα αξιοθέατα.

Άλλο: πήρα λοσιόν και σαπούνια από το “L’occitane”, και τα έβαλαν σε υπέροχο κουτί με μυρωδάτο χαρτί μέσα… ένιωθα ένοχη όσο τυλίγανε τα σαπούνια, γιατί το δώρο τώρα φαινότανε πολύ ακριβότερο απ’ όσο ήταν, actually. Ήθελα να βάλω μια καρτούλα απάνω που να λέει «αδιαφόρησε για το ωραίο κουτί!» αλλά δεν το έκανα. Τα “L’occitane” είναι υπέροχα, ό,τι έχουνε με αμύγδαλο σου ’ρχεται να το φας αντί να το λουστείς – και δεν υπάρχει φόβος να μας στείλουν μία κάσα σαπούνια τώρα, είναι παλιά εταιρεία, δεν κάνει τέτοιες χειρονομίες γιατί είναι και Γαλλίδα από πάνω. Κι ενώ οι τιμές τσούζουν… έχεις πάντα έκπτωση και σου βγαίνουν (κάπως) πιο οικονομικά απ’ όσο γράφουνε στα ραφάκια. Γιατί όπως όλοι όσοι γράφουνε, γράφουν ό,τι θέλουνε. (Not really, αλλά είναι μια όχι-τόσο-έξυπνη αναφορά στα κείμενα κατά παραγγελία…). Και μας μένει εντελώς άδετο το γιατί είναι τέλειες οι μέρες. Οπότε, ναι. Η τελειότητα είναι ξεκρέμαστο πράγμα. Και πάλι d’uh… 

Bobayo, Αρδηττού 1, Μετς (πρώην Κούκος)

Ayor, Αισώπου 3, πλ. Χρυστοκοπίδου, Ψυρρή, 210 3213.025

L’ occitane en provence, Σόλωνος 25, 210 3613.882