Έχουν γραφτεί τα πάντα για τον εμπρησμό, είστε και είμαστε κομπλέ – από θεωρίες, εκτιμήσεις και αντιδράσεις. Νοικοκυρίστικα ή μαμαδέξ λέω «τι κρίμα»… και γι’ αυτούς που το κάνανε και για την εφημερίδα, τη δουλειά, τα προσωπικά αντικείμενα, τα γραφεία, τα περιοδικά και βιβλία που χάθηκαν…
Από την άλλη, όλα αντικαθίστανται: υλικά, αρχεία, ατζέντες, αγαπημένα μολύβια στο πρώτο συρτάρι, ψαλίδια, μπικ και μαρκαδόροι στο δεύτερο. Φωτογραφίες από διακοπές ή/και από τα γραφεία… πριν κανένα μήνα λέγαμε να φωτογραφηθούμε στην εφημερίδα (Γιώργος Πανόπουλος, Γιάννης Νένες, Σταυρούλα Παναγιωτάκη, Φώτης Γεωργελές, Νίκος Σούλης, Γιώργος Παυριανός κ.ά.) κάπως σαν reunion παλιών περιοδικατζήδων, αλλά δεν καταφέραμε να συντονιστούμε όλοι αντάμα ένα μεσημέρι Πέμπτης. Δεν ξέρω τι θα την κάναμε τη φωτογραφία, παλιά τις χάναμε από δω κι από κεί, τώρα τις χάνουμε στο Φέισμπουκ, εκεί όπου δεν χάνεται τίποτα απολύτως στον αιώνα τον άπαντα, εκεί όπου ό,τι μπούρδα έχουμε κάνει/γράψει τα τελευταία χρόνια περιμένει να μας αρπάξει από τα μούτρα.
Τέλος πάντων, η φωτογράφιση δεν έγινε, τουλάχιστον όχι οργανωμένα. Κρίμα, γιατί θα είχαμε ένα σουβενίρ της τελευταίας μεγάλης κομμάτας της ζωής μας. Έχουμε δηλαδή σε κινητά και λάπτοπ κάτι χαμογελαστά ενσταντανέ, δύο-δύο, άντε τρεις – αλλά όχι όλοι, ούτε καν πολλοί.
Δεν έχει τόση σημασία τελικά. Θυμόμαστε ο ένας τον άλλον μια χαρά, όπως κι ότι έχουμε κάνει παρέα ή χώρια – συγκλίνουμε πάντα σε κάποια φάση έστω και για απλή ενημέρωση. Θυμόμαστε και το γραφείο τοίχο-τοίχο και γωνιά-γωνιά/ στο δρομάκι πέφτει παγωνιά, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Σκέφτομαι τα ντουλάπια της Σταυρούλας και τα συρτάρια του Γιάννη, γεμάτα σημειώματα, ατζέντες, χαρτάκια, κουτάκια, βαζάκια, μπουκαλάκια, μολυβάκια και αγαπημένη σαβούρα. Την πάνινη κούκλα της Αγγελικής και τα βιβλία, ντάνες, διαβασμένα κι αδιάβαστα. Τα coffee table books «Μην πειράζετε! Της Σταυρούλας!» και τον υπολογιστή που έγραφε ο Δημήτρης Φύσσας στη γωνία κάτω από το παράθυρο με γκρι φθινοπωρινό φως και το κομματάκι πλαστικό γκαζόν με τις κίτρινες μαργαρίτες πάνω στο γραφείο του Γιάννη. Το μπάνιο με τα σκονισμένα κραγιόν στο ράφι και το «προσοχή, πέφτει!» κουτί κάτω από το καζανάκι-αμόνι.
Συνήθως το παθαίνουμε αυτό στις μετακομίσεις – είμαστε στο φρέσκο τσαρδί αλλά το μυαλό μας ψάχνει ακόμα το παλιό μπάνιο όταν ξυπνάει τη νύχτα, και η θέση των κάντρων φαίνεται λάθος, τα βιβλία είναι μπερδεμένα με ανησυχητικό τρόπο και δεν βρίσκουμε με τίποτα το αγαπημένο μας γουατέβα.
Στην καταστροφή, δεν υπάρχει ελπίδα να ξαναβρείς το γουατέβα που έχασες. Και αποκτάει τεράστια σημασία συναισθηματικής φύσης μιας και μαζεύουμε γύρω μας ΤΟ μπιτ-μπαζάρ επειδή είμαστε ανασφαλείς τύποι, επειδή τα τζίτζιρι-μίτζιρι μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφάλεια, όχι ότι θα ζήσουμε αιώνια ή ότι μας αγαπάει ο άνθρωπός μας/ο κόσμος/ο θεός αλλά ότι… εντάξει, δεν θα τινάξουμε τα πέταλα και άμεσα. Έχουμε ένα σωρό βιβλία να διαβάσουμε, δουλειές να τελειώσουμε, τραγούδια να ακούσουμε, είμαστε φουλ με άλλα λόγια. Δεν χωράει καρφίτσα. Μέχρι να τα (κατ)αναλώσουμε όλα αυτά, ούουου, θέλουμε χρόνια. Τουλάχιστον σαράντα. Μη σας πω και εξήντα…
Μα δεν ξέρω πώς ήρθαν αυτά τώρα. Σκόπευα να γράψω ένα θέμα, «τυρόπιτες», άντε και «σπανακόπιτες», που είναι τα αγαπημένα μου φαγητά. Έχω σημειώσεις για φούρνους και τυροπιτάδικα από δω μέχρι τη Λαμία, αλλά μάλλον την άλλη φορά. Η γεύση της σπανακόπιτας είναι κάπως, της τυρόπιτας άσ’ τα-να-πάνε, θέλεις ένα διάστημα να ξαναβρείς τη γεύση σου. Η στεναχώρια σε σκεπάζει σαν (τι άλλο;) στάχτη. Είναι η στεναχώρια του μπάνιου που δεν βρίσκεται εκεί που συνήθισες και του αγαπημένου σου γουατέβα που έχει γίνει κάρβουνο και της πάνινης κούκλας με τις ξανθές κοτσίδες. Ξεπερνιέται, και σου μαθαίνει κάτι, αλλά θα προτιμούσες να το είχες μάθει με παραδοσιακούς τρόπους αυτό το κάτι κι όχι με στάχτη και μπούρμπερη.
Καταλαβαίνω ότι το «μήνυμα» είναι χάλια, παιδικό, νιανιανιά, αναποτελεσματικό – «μην καίτε χώρους που κάποιοι από μας αγαπάμε γιατί είναι τόσο κρίμα και στεναχωριόμαστε πολύ μα πάρα πολύ». Αλλά το γράφω ένιγουεϊ. Κι ας πάει χαμένο στην τελική…
5°
