Όχι επειδή «είμαστε διεθνείς» (τρομάρα μας) ή για μεταφορικούς λόγους αλλά επειδή μέτρησα ένα σκασμό ταμπέλες «διεθνής» αυτές τις μέρες… στην Αθήνα! Φαντάσου τι θα γίνεται στη Νέα Υόρκη…
Το παθαίνω και με τα σκαλοπάτια αυτό: μετράω πχ τα σκαλάκια του μετρό όταν τα ανεβαίνω αλλά αφαιρούμαι και ξεχνάω σε ποιο νούμερο ήμουν – 25; 45; Γαμώτο, μου λείπουνε τριάντα σκαλάκια! - οπότε ξαναρχίζω από το 1, σε όποιο σκαλί κι αν βρίσκομαι. Μετρούσα ταμπέλες με την λέξη «διεθνής/διεθνείς/international» και κάπου γύρω στο 30 το έχασα. Εκτός που έχασα τις ταμπέλες, ξέχασα και που βρισκόμουν, ή για ποιο λόγο είχα έρθει εκεί, κάπου, όπου κι αν ήτανε.
Δεν είναι ένδειξη προχωρημένης ηλικίας (το παθαίνω από βρέφος) ούτε καλπάζουσας καλλιτεχνίας (το πάθαινα κι όταν δούλευα σε στρέητ δουλειές). Είναι κάτι που σού’ρχεται ακόμα κι όταν είσαι καθιστή, σε μεγάλες παρέες - φεύγεις στα καλά των καθουμένων. Αν το παθαίνεις όντως αυτό, από τη μία θέλεις να χαστουκίσεις τον εαυτό σου (μα ήμαρτον πια) από την άλλη να του κάνεις χούτσουχούτσου, που καταφέρνει να ταξιδεύει μέσα σε τόσες, ερμ, φουρτούνες. Είναι μεγάλη υπόθεση ο νους, όχι κατά το «με το νου πλουταίνει η κόρη, με τον ύπνο η ακαμάτρα» αλλά κατά «με το νου κάνεις μπαϊράμια». Ταξίδια. Σάλτους. Πέρα-δώθε.
Σίγουρα είμαστε διεθνείς ως ένα βαθμό, πιο διεθνείς από την Ουλάνγκ-Μπατόρ (που δεν έχει καμία σχέση με τίποτα, απλώς έχει υπέροχο όνομα, όπως το υλάνγκ-υλάνγκ πχ., που σίγουρα προφέρεται διαφορετικά αλλά αποκλείεται να μας ζητήσει τα ρέστα οπότε «μένει έτσι για τις ανάγκες του κειμένου»: σόρι αλλά χρόνια ήθελα να γράψω μια τέτοια φράση, ίσως με «παραμένει» στην αρχή, ή «διατηρείται»...)
Τέλος πάντων, βρήκα βιβλιοπωλείο με ανάλογο, διεθνή τίτλο: το «International Press & Books» στο Σύνταγμα. Έχει όλα μα όλα τα περιοδικά όλου μα όλου του κόσμου, ολοκαίνουργια κάθε βδομάδα/μήνα, σεταρισμένα σε ράφια κατά θεματολογία, προσεγμένα και ξεσκονισμένα και έτοιμα να πέσουν στα χέρια σου. Φυσικά τα βρίσκεις όλα τα περιοδικά στο Ιντερνετ, οκέυ, απλώς… είμαι της γενιάς που έκοβε τον Ντέηβιντ Κάσσιντυ (μεσαία σελίδα) από περιοδικό και τον κολλούσε στον τοίχο, με συνδετήρα στο ρουθούνι. Αγαπημένοι περιοδικατζήδες της δεκαετίας του ’70, ΄80 και ’90 σιγά σιγά έγιναν αγαπημένοι συγγραφείς και παραμένουν μέχρι και σήμερα, όσοι επέζησαν. Τον Nick Hornby (“High Fidelity”, “About a boy” κλπ) τον διάβαζα στα εγγλέζικα περιοδικά, καθώς κι ένα σωρό έλληνες (στα ελληνικά περιοδικά), από τους Τσιφόρο-Βασιλειάδη μέχρι τον Φρέντυ Γερμανό…
Οπότε, ναι. Ψάχνω στο Ιντερνετ όπως όλος ο κόσμος. Αλλά μυρίζω/ξεφυλλίζω/τσαλακώνω/κόβω/διαβάζω στο κρεβάτι μου ξένα περιοδικά, συνήθως κινηματογραφικά (Empire, Total Film), μερικές φορές ειδικά (History/ Histoire για να κάνω φιγούρα) σπανιότερα γυναικεία περιοδικά (Red, Psychology) και μερικές φορές σκουπιδαριό (Heat… μα έχει χιούμορ! Και πλάκα! Και άλλες ηλίθιες δικαιολογίες.)
Τέλος πάντων πάλι καλά που είμαστε διεθνείς. Μαθαίνουμε κανα-δυό ξένες γλώσσες από μικροί, να πορευόμαστε με τους τουρίστες. Ε και μετά ο κόσμος σου φαίνεται γεμάτος παράθυρα, που δεν είναι και λίγο όταν ζείς στην Ελλάδα…
Ιnfo: International Press & Books, Πανεπιστημίου 73, 210-3210989.
11°
