Ενώ ιδεολογικά είμαι εναντίον της φίρμας (στο ρούχο, αξεσουάρ, άτομο)… μερικές φορές τσιμπάω: υπάρχουν κάποιες ημι-εναλλακτικές φίρμες για τις οποίες τα δίνω όλα, Ή σχεδόν, Ή τελoς πάντων τις χαζεύω. Τι να πω; Ότι δεν τις χαζεύω καν; Θα πέσει η Billabong* να με πλακώσει.
Όταν μπαίνω σε μαγαζιά με ρούχα για surf, skateboard, snowboard ή ακόμα και για αφιονισμένους ska/hip-hoppers, έχω έτοιμη τη δικαιολογία («ψάχνω κάτι για το γιο μου») – γιατί άντε να πεις στην πωλήτρια με το φούξιο λοφίο και το χαλκά-άγκυρα-δεξαμενόπλοιου στον αφαλό ότι θέλεις ένα μπλουζάκι για πάρτη σου. Το λες αν είσαι αναλόγου εμφάνισης/ηλικίας και μάλιστα απαιτείς να σου κατεβάσουν 50 αμάνικα φανελάκια με την κοιλιά όξω να τα δοκιμάσεις, επειδή κι εσύ έχεις μποκού χαλκάδες διάσπαρτους εδώ κι εκεί σε σημεία σώματος που δεν έχουν σχεδιαστεί για χαλκαδοσύνη.
Όχι μόνο δεν είμαι αναλόγου ούτε καν δυσαναλόγου ηλικίας, όχι μόνο δεν έχω χαλκά πουθενά, φρικάρω κιόλας όταν κάποιος μου δείχνει τρύπες απάνω του με μεταλλικά πράγματα να περισσεύουν. Αν επιμένει ο κάποιος, κι αν έχει πολύ χαλκά, αισθάνομαι ναυτία (ξεράσογλου) και θέλω κάπου να χαλαρώσω λίγο, ίσως όχι να τον πάρω δέκα-είκοσι λεπτά, αλλά στο περίπου. Εξαναγκάζομαι να πηγαίνω σε τέτοια μαγαζιά κατά το «σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω»: μου αρέσουν τα ρούχα. Δεν έχουν τίποτα το κυριλέ, τίποτα το σοβαρό, είναι φτιαγμένα για να κινείσαι όταν τα φοράς και βγαίνουν εκτός μόδας κάθε σεζόν. Που σημαίνει ότι μπορείς να αγοράσεις τα κομμάτια της περασμένης σεζόν (σκασιλάρα σου, σάμπως θα βγεις στις πίστες;) με κάμποση έκπτωση. Όλα τα μαγαζιά που στοκάρουν τέτοια είδη έχουν στο πίσω μέρος ή στο υπόγειο ολόκληρη αποθήκη με σκονισμένα Billabong*, Vans, Carhartt, Volcom, Element, Foursquare, EckoRed, Protest ή ακόμα και τα λιγότερο σκληροπυρηνικά O’Neil, Roxy, Reef, που πλησιάζουν δηλαδή το «νεανικό-clean-μόνο-μπίρες» της Replay. Τα πιο κουνημένα είναι τα ισπανο-ινδιανο-Καστανέντας Desigual, με ψυχεδελικά σχέδια που βγάζουν μάτι – μία στις τόσες βρίσκεις υπέροχο μπλουζάκι περσινής κολεξιόν που ενώ είναι σαν ένα πιο φρέσκο Custo Barcelona, σου χωράει κιόλας (βγαίνουν και σε μεγάλα νούμερα). Τα σχετικά απλούστερα κομμάτια των Protest και Desigual, οι οποίες σαν εταιρείες δεν είναι τόσο sporty όσο arty, μπορείς να τα βρεις σε λογικές τιμές (20-40άρικο) σε υπόγεια «νεανικών» (ίιιου) μαγαζιών. Δηλαδή σε όλα τα “Shop”, “Stock shop”, “Gsport”, “Sport Café”, στα άδυτα μερικών “Intersport” καθώς και στο “Attica”, στο τμήμα Μοντέρνα-Νεανικά όπου ψωνίζει η «trendy Litsa» των Locomondo – και μερικές φορές, κι εγώ. Που φοράω διάφορες αηδίες, όπως είπε κάποιος φίλος πρόσφατα, γι’ αυτό και τον κάνω ρόμπα χωρίς έλεος.
Αυτός ο φίλος λοιπόν πήγε στο “Wynn” στο Ελληνικό και διαμαρτυρήθηκε ότι είναι γεμάτο Πειραιώτισσες. Ρώτησα με αθωότητα/ή/και με τακτ τι το διαφορετικό έχουν οι Πειραιώτισσες από τις Ζουμπεριώτισες ή ακόμα και τις Αγρινιώτισσες και με κοίταξε σα να ρωτούσα αν η Λόλα έπιασε τελικά το μήλο ή όχι. Οι Πειραιώτισσες είναι άλλη ράτσα λέει, γιατί πηγαίνουν στα παραλιακά μαγαζιά όπως το “Wynn” και το παίζουν γκόμενες (που μάλλον σημαίνει ότι δεν κάθονται σε κανέναν). Ντύνονται, στολίζονται, πηγαίνουν στο μαγαζί και ποζάρουν όλη νύχτα, ή κάτι τέτοιο. Ενώ θα μπορούσαν να κρέμονται από τον πολυέλαιο, π.χ., ή έστω, να κάτσουν στο φίλο και την παρέα του. Που, όπως φαίνεται (ρίχνω αλάτι στην πληγή) ΔΕΝ ΕΚΑΤΣΑΝ.
Το “Wynn” είναι (λέει, ξανά) ένα καινούργιο open air club restaurant από την ομάδα “Boutique”, παίζει μουσική mainstream, τις Κυριακές κάνει R&B party και τις Τετάρτες φέρνει ελληνικά συγκροτήματα. Έχει καθιερώσει ένα ωραίο σύστημα στην πόρτα: πληρώνεις 10 ευρώ για είσοδο με 1 ποτό, ή πληρώνεις 20 ευρώ και πίνεις όσο αντέξεις. Τα εισιτήρια «όσο αντέξεις» πάνε σε ειδικό μπαρ, όπου γίνεται η Παναγιά της Τήνου, με τρελαμένους μπάρμεν να γεμίζουν ποτήρια σαν άλλοι Τομ Κρουζ (από την ταινία “Cocktail” που δεν σας κατηγορούμε αν δεν την είδατε ούτε καν σε dvd, αλλά το βρίσκουμε χλωμό). Εννοείται οι «όσο αντέξεις» δεν αντέχουν ποτέ πολύ, στα 4-5 ποτά πέφτουν στα πατώματα ή στις Πειραιώτισσες γκόμενες που τους περιφρονούν φρικτά και εκτός των άλλων δεν τους κάθονται κιόλας. Είναι ένας ωραίος τρόπος να περάσεις το Σαββατόβραδό σου, μάλιστα αυτή τη στιγμή μού φαίνεται τόσο εξωτικός (τρόπος), τόσο snowboard/skateboard/άλλοboard, που είναι εκατό φορές καλύτερος από το να μένεις σπίτι και να ’χεις σερνάμενη-κουνάμενη κατάθλιψη – πας εκεί και ξεχνάς τα πάντα. Με 20 ευρώ αγοράζεις πολλά ποτά, πολύ ξενύχτι, μετρημένη πρόσβαση σε Πειραιώτισσες γκόμενες, μουσική στην τσίτα, θέα στη θάλασσα, αμέτρητες πιθανότητες να συμβούν πράγματα και θάματα και κυρίως, όπως τονίσαμε, πολλά ποτά. Που κάνουν τις αμέτρητες πιθανότητες να συμβούν πράγματα και θάματα, ακόμα πιο αμέτρητες… αν και όχι με τις Πειραιώτισσες.
Attica, Πανεπιστημίου 9, Σύνταγμα, 211 1802.600 και στο Golden Hall, Κηφισίας 37Α & Σπύρου Λούη
4°
