Έχουμε ξαναδεί δυσδιάκριτες λήψεις των τραβεστί της Αθήνας, αλλά ποτέ δεν τους/τις αντικρίσαμε με τη φυσικότητα και την ευθύτητα με την οποία στάθηκαν απέναντι στον φακό του Γιώργου Γεωργίου. Αυτή είναι φωτογραφία δρόμου στα καλύτερά της και το ολοκληρωμένο yearbook μια ξεχωριστής πάστας πλασμάτων.
Ανάλογα με το αισθητικό κριτήριο και τη στάση σας απέναντι στη ζωή, τη σεξουαλικότητα και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αυτές οι εικόνες μπορεί να φαντάζουν ευγενείς ή χυδαίες, ερωτικές ή απωθητικές. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν τις προσπερνά το βλέμμα. Η έως τώρα επαφή μας με τη φυλή των τρανσέξουαλ εξαντλείται σε παπαρατσικά νυκτερινά πλάνα εφημερίδων και μακρινά κλιπ τηλεοπτικών ρεπορτάζ με παραμορφωτικά πίξελ στη θέση των προσώπων, προκαλώντας αισθήματα φευγαλέας ηδονοβλεψίας που υποβιβάζουν τον θεατή στη θέση του ματάκια στην κλειδαρότρυπα.
Το πορτφόλιο του Γιώργου Γεωργίου «Transportrait» τοποθετεί τη λυκοφωτική αυτή υποκουλτούρα σε μια ολωσδιόλου διαφορετική διάσταση. Τα πορτρέτα των τραβεστί του αθηναϊκού κέντρου έχουν κάτι από τον σκληρό ρεαλισμό του Mapplethorpe, αποπνέουν μια αύρα σχεδόν γουορχολική στην απροσχημάτιστη προσέγγισή της. Σφιχτά, αφτιασίδωτα close ups που ανασαίνουν στο πρόσωπό σου και σε κοιτούν ίσια στα μάτια, αμελητέο στιλιζάρισμα στο πόδι με ό,τι μπορεί να έχει διαθέσιμο το εκάστοτε μοντέλο, τετράγωνο φορμά προσαρμοσμένο στον αμφιβληστροειδή της γενιάς του Instagram.
Μοιάζουν τραβηγμένα μονομιάς, όμως αποτελούν προϊόν χρόνιου πάρε δώσε με τον κόσμο της πιάτσας. «Το υλικό δουλεύτηκε σε όλη τη διάρκεια του 2011, καθώς και κατά το ήμισυ του 2012», εξηγεί ο φωτογράφος. «Ξέρεις, μέχρι να γνωριστούμε… στην αρχή δεν ήθελαν επ’ ουδενί, σταδιακά ένα-δύο άρχισαν να γουστάρουν. Μόλις τους πήγα τις πρώτες τυπωμένες φωτογραφίες, απέκτησα και το εισιτήριο ελευθέρας».
Παρά τη γενικευμένη απροθυμία να ποζάρουν σε φακό μεγάλης εστίασης, οι τραβεστί, όλες προερχόμενες από τη Βουλγαρία εκτός μιας Κύπριας, εξοικειώθηκαν σταδιακά με την κάμερα και την αποδέχτηκαν ως αξεσουάρ της καθημερινής ρουτίνας τους από και προς την πιάτσα, σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων από το δημαρχείο της Αθήνας.
Ώσπου, «στις αστυνομικές επιχειρήσεις του ’12 σφραγίστηκε το κτήριο και ουδέποτε εμφανίστηκε ξανά εκεί κοπέλα.
Εκείνο το διάστημα έφεραν τούμπα την Αθήνα. Πολλά σημεία πιάτσας και ντρόγκας, καταυλισμοί, χώροι συνελεύσεων της μαφίας και λοιπά παράγωγα της υποκουλτούρας του υποκόσμου εξαλείφθηκαν». Και σε αυτό το χρονικό σημείο ολοκληρώνεται η σχέση του Γιώργου Γεωργίου με το πρότζεκτ «Transportrait».
O 36χρονος δημιουργός, ο οποίος σπούδασε φωτογραφία και οπτική επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, αρχειοθέτησε τη δουλειά και συνέχισε να επιδίδεται στις προσφιλείς του ενασχολήσεις, τα ταξίδια σε Ασία, Λατινική Αμερική και Ευρώπη, και τη φωτογραφία ντοκουμέντου με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Όντας συνεργάτης κορυφαίων Μέσων, ενδεχομένως έχετε δει δουλειές του σε δημοσιεύσεις των Financial Times, New Yorker, Der Spiegel, ZDF, Il Reportage, Le Nouvel Observateur, μεταξύ άλλων.
Από το πάρεργο αυτό απομένουν μια σειρά εικόνων και το φωτογραφικό αποτύπωμα μιας ξεχωριστής φυλής, σε μια συγκεκριμένη φάση της πόλης. «Με μια εξ αυτών είμαστε γείτονες», ολοκληρώνει ο Γεωργίου. «Έχουμε πιει δυο καφέδες, έχουμε μοιραστεί μια πίτσα, μου έχει πει τρία-τέσσερα πράγματα εκ των έσω. Αλήθειες; Ψέματα; Ποιος ξέρει…»
8°
