Κάνουμε κάνα μπάνιο εδώ γύρω όταν πέφτει ελεύθερο απόγευμα – πράγμα σπάνιο, γι’ αυτό και τα μπάνια είναι μόνο δύο. Αλλά είναι εδώ γύρω. Οπότε είμαστε μέσα.
Όταν ζεις σε πόλη πάνω στη θάλασσα, σε νησί ή στη Γλυφάδα, κάθε μεσημέρι μπορείς άνετα να πηγαίνεις για μπάνιο και να το φχαριστιέσαι. Όταν πάλι ζεις στα βουνά της Πίνδου, στους Θρακομακεδόνες ή στους Αμπελόκηπους… είναι ένα ζήτημα το να τραβηχτείς με κίνηση (φριχτή!) 50 χιλιόμετρα (όλο φανάρια!) για να κάνεις ένα μπάνιο: αν έμενες στο Κιλιμάντζαρο μπορεί να τα κατάφερνες πιο εύκολα. Με την έννοια ότι θα το είχες ξεγράψει το μπάνιο ως πρακτική, και θα το έκανες visualization με το Τρίτο Μάτι σου καθισμένος στη στάση του λωτού… ή και σκασίλα σου, δεν θα το ’βλεπες ντιπ καθόλου.
Αλλά επειδή στην Ελλάδα τη θέλουμε τη θάλασσα, κυρίως για να δείχνουμε μαυρισμένοι κι όσο γίνεται πιο κοντά σε καμάκια… μόλις βρούμε ευκαιρία τρέχουμε στις παραλίες. Που είναι πολλές, και ωραίες, και μην ακούτε τη μουρμούρα, η πρόσβαση είναι σχετικά εύκολη (αϊντέεεε!). Μια μέρα πήγαμε ως το Λαύριο και αράξαμε μπροστά στο ξενοδοχείο «Αιγαίον» για καφέ-σεζλόνγκ-μπανάκι. Μας είχε πρήξει με το Λαύριο ως concept ο (ραδιοφωνικός παραγωγός και αρχισυντάκτης εκπομπών ΕΡΤ) Κώστας Αρβανίτης – ένα χειμώνα περίμενε πώς και πώς να καλοκαιριάσει για να πηγαίνει στο Λαύριο ασταμάτητα, να γίνεται μαύρος σαν ξεροτήγανο και να μας τσιγαρίζει με τις ομορφιές της αγαπημένης του παραλίας (ουστ!). Ωραίο είναι τέλος πάντων το Λαύριο, με μια ατμόσφαιρα σίξτις που δεν την έχουν η Βούλα, η Σαρωνίδα ή η Βραυρώνα, π.χ. Η Σαρωνίδα είναι σεβεντίλα σε αρχιτεκτονικοδιακοσμητική αίσθηση, και η Βραυρώνα έχει πολύ κουλό όνομα που πάντα νομίζεις ότι το λες λάθος. Το «Αιγαίον» βρίσκεται σ’ ένα μικρό κόλπο με μίνι παραλία, όχι καταγάλανη και διάφανη όπως στις διαφημίσεις αλλά λίγο μπεζ-καστανή από την άμμο του βυθού. Πριν πολλά χρόνια είχαμε βρεθεί στην ίδια παραλία με τη Δέσποινα Βανδή. (Ιιιι!) Ναι, πριν γίνει τρομερή φίρμα πήγαινε σε ανώνυμες παραλίες. Λοιπόν η παραλία είναι ίδια, με τα ίδια σκαφάκια αραγμένα στη μέση, τα ίδια ψαροταβερνάκια γύρω γύρω, τα ίδια παιδάκια να παίζουν στα ρηχά… θα ορκιζόμουνα δηλαδή ότι δεν άλλαξε τίποτα στα τελευταία δέκα χρόνια, εκτός που η Βανδή γέννησε, κι εγώ επίσης. Η ομπρέλα με δύο ξαπλώστρες κάνει 15 ευρώ, μαζί μ’ ένα καφέ και 2 νερά: είναι μπερδεμένο γιατί δεν βγάζεις ακριβώς πόσο κοστίζει τι, αλλά είναι και οκέι ταυτόχρονα. Το κύμα κάνει πλιτς-πλιτς. Ο ήλιος αργεί πολύ να δύσει. Μαυρίζεις (λίγο, γιατί είναι επτά η ώρα, αλλά και πάλι οκέι).
Άλλο απόγευμα πήγαμε στην Ερέτρια, στην Εύβοια: κι αυτό το μέρος είναι αόριστα σέβεντις, με αλλούτερα κτίρια, μεζονέτες που ακούνε λαϊκά στη διαπασών και το ρημαγμένο έρημο ξενοδοχείο φάτσα φόρα στην παραλία. Τα μπάνγκαλοουζ («του ΕΟΤ») στο Νησάκι των Ονείρων έχουνε κλείσει, ποιος ξέρει γιατί – η παραλία μπροστά είναι πραγματικά όνειρο. Αλλά δεν μπορείς να πας τώρα, είναι περιφραγμένη. Καθίσαμε στο “Budas Bar Restaurant” για χυμούς/σνακς και κάναμε μια βουτιά – πάλι προχωρημένο απόγευμα. Μα να μην μπορούμε μια φορά να πάμε νωρίς για μπάνιο; Τι ανοργανωσιά κι αυτή… Το Budas έχει ήσυχη μουσική, ήσυχη ατμόσφαιρα και την παραλία στα πόδια σου, οπότε είναι άψογο. Είναι φιλικό προς τα μωρά, όπως όλη η Ερέτρια. Πράγμα περίεργο αν σκεφτείς ότι κάπου εδώ περνούσε τα καλοκαίρια του ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Και ένα απόγευμα (μόνο!) βρέθηκα στη Σαντορίνη, στο κουκλίστικο “Kisiris” στο Ημεροβίγλι. Είναι ένα κτίριο-πρώην-οινοποιείο του 1867 που ανακαινίστηκε και μετατράπηκε σε βίλα πολυτελείας – φιλοξενεί μέχρι 8 άτομα, αλλά μιλάμε πολύ λουξ κατάσταση, πισίνες, μάρμαρα, σέρβις περίπου Χόλιγουντ. Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, τέλειο απ’ όλες τις απόψεις. Η ατμόσφαιρα φιλική. Μόνο που είχα τα νεύρα μου γιατί έφευγα το άλλο πρωί (ίου! Και ναι, είναι η μέρα του ηχητικού εφέ. Όταν φτάσω στο «φσστ-μπόινγκ!» να κάνετε τους αδιάφορους). Η Σαντορίνη είναι ιδανικό μέρος να πας με γκόμενο/α, χωρίς μίνι άτομα που απαιτούν να κουβαλάς μαζί σου μπρατσάκια. Και που δεν βγαίνουν το βράδυ να ξεσκίσουν τα μοχίτος. Τα οποία δεν σκίζεις μόνη σου γιατί τα μίνι άτομα ξυπνάνε από τα άγρια χαράματα και θέλουν λακιρντί…
Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως, και όσοι γκομενίζουν κάνουν την καλύτερη δουλειά τώρα που τους παίρνει, ενώ οι υπόλοιποι κάνουμε βόλτες γύρω απ’ την πόλη και δεν έχουμε παράπονο, ευτυχώς που είναι η Αθήνα κι όχι η Ζυρίχη, π.χ., ή η Καμπούλ. Όπου όσες γυροβολιές κι αν ρίχναμε δεν θα βρίσκαμε Λιμανάκια, Γιαμπανάκια, Αστέρες, Λαύρια κι όλα τα σχετικά. Υπέροχα σαν εφευρέσεις, δεν πάει στο διάολο η κίνηση, κι ας τα πιάνουμε όλα μετά τις επτά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…
18°
