Πώς θα εξελιχθεί η βραδιά δεν έχεις ποτέ ιδέα. Απλά πας down town για ένα ποτό και δεν είναι ποτέ τόσο απλό και μόνο ένα. Περπατάς λοιπόν στο κέντρο της πόλης και νιώθεις ξανά πόσο λατρεύεις τη Θεσσαλονίκη σου. Κατεβαίνεις την Αριστοτέλους με τα πόδια και χαμογελάς σαν να είναι η πρώτη φορά. Πώς είναι δυνατόν μία πόλη να σου δίνει πάντα το ίδιο δυνατό συναίσθημα; Είναι ανεξίτηλη αυτή η αίσθηση.
Διασχίζεις Ερμού και Μητροπόλεως με τα «μαϊντανάδικα», όπως τα αποκαλώ εγώ. Αυτά που είναι παντού οι τύποι με τα σφηνάκια στο χέρι και σου τα προσφέρουν απλόχερα και θες να φορέσεις τον αόρατο μανδύα του Harry και να πεις: «Αλήθεια; Πραγματικά; Μπορείς να με δεις;» Και τα προσπερνάς. Και λες στη φίλη σου αν μπορεί να χαμογελάει και αυτή το ίδιο, γιατί σίγουρα μοιάζεις σαν να βγαίνεις πρώτη φορά από το σπίτι. Ναι, αυτό μου προκαλεί αυτή η πόλη κάθε φορά. Είναι αδυναμία τρελή, έρωτας παντοτινός.
Είναι ένα ασταμάτητο χαμόγελο η ζωή εδώ πέρα και αναπόδραστα χαμογελάς όταν διασχίζεις τα όμορφα αυτά στενάκια. Πας Καλαποθάκη που όλα τα μαγαζιά έτσι όπως διαμορφώνεται το καλοκαίρι φαίνονται ίδια. Είτε κάθεσαι σε bistro είτε σε μπαράκι, στιγμιαία μοιάζει το ίδιο και το αυτό! Σαν να είσαι σε στενάκι ενός νησιού. Αλλά κάνει τη διαφορά η ταμπέλα που τυχαία βλέπεις και λέει cocktails! «Όπα!» όπως λέει και ο Γιώργος από Κρήτη, «εδώ είμαστε!» Και πάμε να δοκιμάσουμε ένα mojito! Συναντάς συγχορευτές, γνωστούς και γνωρίζεις αγνώστους που σου λένε «όχι, αναπτήρα δεν έχουμε», και ρωτάς τον σερβιτόρο αν τους βρίσκεται ένα κεράκι, έτσι για το ρομάντζο, ρε παιδιά, και για να μη γνωρίσεις όλο το μαγαζί ζητώντας συνεχώς αναπτήρα… Αλλά μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε ρομαντικοί κατά βάθος!
Και η βραδιά συνεχίζεται… Βαλαωρίτου! Η αγαπημένη μου φοιτητοκατάσταση κι ας είμαι εκτός ορίου ηλικίας, η φοιτήτρια μέσα μου δεν κοιμάται ποτέ, ίσως αυτή να γράφει τώρα! Και περπατάς και νιώθεις ότι προσπερνάς χώρες ολόκληρες! Γιατί συναντάς μαγευτικό ρομαντικό Παρίσι στο «Coq’ au Zen», πολυαγαπημένο Λονδινάκι στο «Piccadilly» και στο «Υποβρύχιο», Αργεντινή, Ισπανία, ίσως και λίγο Κούβα στο «La Doze» και ακριβώς απέναντι μεγάλη δόση Ιταλίας στην industrial πιτσαρία με τα λεπτά κομμάτια pizzas σε διάφορες γεύσεις (ακόμη και σκόρδου -για να αποφεύγεις αχρείαστα φιλιά- δοκιμασμένο λέμε!) και καταλήγεις 360 μοίρες αλλαγμένος στις «90 Μοίρες»! Και η μουσική επίσης σε ταξιδεύει σε όλα τα παραπάνω μέρη και ακόμη πιο πέρα! Να 'ναι καλά και η γαμάτη παρέα, που ο καθένας έβαζε τη δικιά του πινελιά στη βραδιά με ατάκες, με χορό, με το «γεια μας», με το «Θέλω να κάνω μία αλλαγή, έχει πεθάνει αυτή η πόλη και δεν έχει beat», με το «Κι εγώ θέλω την αλλαγή αυτή, Μανώλη μου, αλλά για άλλους λόγους, γιατί διαφωνώ. Αυτή η πόλη θα έχει πάντα το δικό της beat και τον δικό της μοναδικό ρυθμό!».
Μετά το «Down in Mexico» όλοι μας χορεύουμε απελευθερωμένα, ο καθένας με το δικό του στιλ αλλά πάντα με ρυθμό και beat, επειδή σ’ το βγάζει η πόλη και ο άγνωστος underground μυστήριος τύπος τα σπάει με το φευγάτο χορό του στα r’n’b στην είσοδο, λες και είναι η μασκότ του μαγαζιού, αλλά χωρίς να είναι! Απλώς όλοι χορεύουν για την πάρτη τους και το αφιερώνουν στην κοπελιά τους και κάθονται μετά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, ενώ όλος ο πεζοδρόμος τους κοιτάει σαν αξιοθέατο!
Για αυτά τα «στην υγειά μας», για αυτά τα φθινόπωρα που εδώ στη Θεσσαλονίκη παραμένουν καλοκαίρια, για αυτό το mood του ξέφρενου χορού, γιατί, όπου και να μου πεις ότι πήγες διακοπές, η ανάμνηση ξεχνιέται όταν είσαι έξω στη Βαλαωρίτου και χορεύεις. Για όλα αυτά η Θεσσαλονίκη είναι ωραία σε λέω! Θα κρατήσω μέσα μου για πάντα αυτήν την πόλη και θα λέω «καλό καλοκαίρι» όλο το χρόνο, με σαλονικιώτικο αέρα, όπου και να ’μαι!
7°
