Η Γλυφάδα της Ντορέττας Παπαδημητρίου

Μου ζήτησαν να γράψω λίγα λόγια για την περιοχή που έχω ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου (28 περίπου και το μέτρημα συνεχίζεται). Το βρήκα μια καλή ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου κάτω και να ανακαλύψω γιατί αγαπώ τόσο τη Γλυφάδα και τόσα χρόνια δεν έχω σκεφτεί να μετακομίσω κάπου άλλού.

Στη Γλυφάδα ήρθαμε με τους γονείς και την αδερφή μου, όταν εγώ ήμουν περίπου 7 χρονών. Ήρθαμε από τη Νέα Σμύρνη και το πρώτο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι είχα τόσο κοντά τη θάλασσα χωρίς να είμαι κάπου για διακοπές. Η θάλασσα δίνει την αίσθηση της ηρεμίας, της ησυχίας. Είναι πολύ σημαντικό το ότι ακόμα κι αν τρέχεις όλη μέρα σε χιλιάδες υποχρεώσεις, έχεις τη δυνατότητα, όποτε θες, να ξεκουράσεις το βλέμμα σου κοιτώντας το γαλάζιο χωρίς να χρειαστεί να οδηγήσεις χιλιόμετρα για να βρεθείς εκεί. Δίνει μια άλλη ενέργεια αυτή η δυνατότητα, μια ενέργεια που μ’ ένα μαγικό τρόπο μεταφέρεται σε ολόκληρη την περιοχή.Μαγική φαινόταν στα μάτια μου τότε και η ξύλινη παιδική χαρά, στην πλατεία της Γλυφάδας. Είχε εκείνο τον πύργο από σχοινιά για να σκαρφαλώνουμε που τότε τον έβλεπα πραγματικά θεόρατο! Μου άρεσε πολύ να σκαρφαλώνω μέχρι την κορυφή του.Θυμάμαι όλες τις σχολικές μας εκδρομές στην παραλία. Ήμασταν εκεί σε πέντε λεπτά και νιώθαμε σαν να ήμασταν σε κάποια παραλία νησιού. Αυτό μας έδινε φοβερή αίσθηση ελευθερίας και ανεμελιάς και πραγματικά εκείνες οι εκδρομές γέμιζαν τις μπαταρίες των μαθητών, που όσο τα σχολικά χρόνια περνούσαν είχαν όλο και περισσότερες υποχρεώσεις. Φυσικά και την περίοδο του καλοκαιριού ήταν σπουδαίο που μπορούσαμε εύκολα και γρήγορα να βρεθούμε σε κάποια παραλία, μέχρι να έρθει η ώρα των πολυπόθητων οικογενειακών διακοπών.

Στην πλατεία της Γλυφάδας δεν υπήρχαν τότε πολλά μαγαζιά. Στο Γυμνάσιο μαζευόμασταν σε 2-3 συγκεκριμένα μέρη κι από ένα σημείο και μετά, ακόμα κι αν δεν φοιτούσαμε όλοι στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Γλυφάδας που πήγαινα εγώ, γινόμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα. Δίναμε ραντεβού στα Wendy’s τότε, ή στο Blanos, που υπάρχει ακόμα και σήμερα και πηγαίνω τα παιδιά μου για bowling. Τότε είχε και ξύλινο παρκέ για rollers και ο ενθουσιασμός, όποτε κάναμε πατίνια εκεί, ήταν απερίγραπτος. Θυμάμαι με ευχάριστη νοσταλγία όλες εκείνες τις εξόδους, περνώντας σιγά-σιγά στον κόσμο των μεγάλων.

Δέντρα στους δρόμους, νεραντζιές που το καλοκαίρι μοσχοβολούν και χαίρεσαι το περπάτημα στη γειτονιά. Σήμερα πια υπάρχει και το τραμ, που άλλαξε εντελώς τη μορφή του κέντρου της Γλυφάδας, έφερε ζωντάνια και μπορεί να σε πάει μέχρι το κέντρο της Αθήνας ακούραστα.

Τώρα που είμαι μαμά, χαίρομαι που τα παιδιά μου έχουν το χώρο να παίξουν και να τρέξουν σε παρκάκια που υπάρχουν εδώ κι εκεί και σε παιδότοπους της περιοχής για το χειμώνα. Μ’ αρέσει που τα καλοκαιρινά απογεύματα μπορούμε να πάμε ποδηλατάδα στον ποδηλατόδρομο ακριβώς έξω από το σπίτι μας. Χαίρομαι που απολαμβάνουν κι αυτά τη θάλασσα, μια ανάσα από το σπίτι μας και τον ήλιο που κάποιες φορές στη γειτονιά μας φαίνεται πιο φωτεινός.

Λένε ότι οι άνθρωποι στη Γλυφάδα είναι διαφορετικοί. Εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και διαφορετικός από το διπλανό του, σε όποια περιοχή κι αν ζει, ακόμα και στην ίδια. Είναι όμορφο όμως που σε μια καθημερινότητα με χιλιάδες υποχρεώσεις και άγχος, μπορώ να γυρνάω στο σπίτι μου και το περιβάλλον να με ηρεμεί. Και αυτό η Γλυφάδα μού το προσφέρει απλόχερα.

* Η Ν.Π. θα παρουσιάζει τους επόμενους μήνες την εκπομπή «Music school» στο Mega