Φτου κι απ' την αρχή

Σχολεία, σχολικά (λεωφορεία) που πήζουν την Κηφισίας το πρωί, μυρωδιά καινούργιου τετραδίου και βιβλίου «του οργανισμού», μα είναι σούπερ η νέα σχολική σεζόν. Ιδίως όταν δεν πηγαίνεις σχολείο εσύ προσωπικά. 

Κάνω συχνά το τεστ «πόσο παλιά ψυχή είσαι» και βγαίνω ό,τι να ’ναι: από φρέσκια ψυχή ημερών μέχρι αντικουίτα-ψυχή Νεάντερνταλ, ανάλογα με την ώρα. Ή τα έχω δει όλα ή δεν έχω δει τίποτε ακόμα. Θα ενσαρκωθώ σε περίπτερο στην επόμενη ζωή ή έχω τελειώσει με αυτή την ιστορία και πάω για Λάμα. Κρατιέμαι να δείξω περιφρόνηση αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα – στις εποχές χλιδής των περιοδικών έγραφα με τα χεράκια μου τέτοια τεστ, «Πόσο Πάρις Χίλτον είσαι», «Πόσο σάικο είσαι» κ.λπ. κ.λπ. όλα αυθαίρετα σαν εξοχικά, άρα θα έπρεπε να είμαι πιο καχύποπτη με τα τεστ κάθε είδους, αλλά μπα: τσιμπάω λες και δεν έχω ξαναδεί τεστ ποτέ μου. «Τι καιρικό φαινόμενο είσαι», «τι νησί είσαι», υπάρχουνε τεστ για όλα τα γούστα, τζάμπα στο διαδίκτυο πέντε-πέντε, όρεξη να ’χεις. Τσιμπάω ακόμα και με το τεστ «πόσα παιδιά θα κάνεις» έχοντας κλείσει στον τομέα με άψογο αριθμό παιδιών. Ή με το «πόσο προικισμένος άντρας είσαι» ή «τι σπουδές σού ταιριάζουν»…

Το παθαίνετε κι εσείς; Όχι; Μα πώς; Ένα ολόκληρο κύκλωμα τεστοποιών κάθεται και σκαρώνει τεστ μόνο για πάρτη μου; Κόλλησα τώρα – μασουλάω τραγανά φιστίκια Αιγίνης από το σχετικά καινούργιο «So nuts». Άνοιξε το καλοκαίρι, έχει ξηρούς καρπούς, σνακ, σπόρους, μπαχαρικά, ξερά φρούτα και δημητριακά και… ωραίο design. Ακούγεται κάπως αυτό για μαγαζί με φιστίκια αλλά το «Nuts» είναι μελετημένο, με ωραίες προθήκες, ραφάκια και βαζάκια που σε προδιαθέτουν να δοκιμάσεις. Βασικά να ξηλωθείς, μια και στα μαγαζιά με ξηρούς καρπούς μπαίνεις να πάρεις ένα καρύδι και βγαίνεις με ολόκληρη προίκα. Ή ίσως κι αυτό να είναι κάτι που παθαίνω μόνον εγώ, που παραλίγο να αγοράσω μέχρι και σπόρους λιναριού/τζία/ό,τι-άλλο-είναι-hot, από το «Nuts».

Design είπα και (τι άλλο;) θυμήθηκα το πολύ όμορφο «Ginger Ale» lounge bar, μοναδικό στο είδος του όχι μόνο για τη μουσική (funky ό,τι κι αν είναι) και τις «βραδιές» του όσο για τη διακόσμηση Fifties-Sixties-Seventies – σόρι, αλλά υπάρχει ένα ολόκληρο σαλόνι εκεί μέσα που είναι σαν να βγήκε από το πατρικό μου στη δεκαετία του ’70, κι ας χαρακτηρίζεται 50s το μαγαζί: να είχε ξεμείνει σπίτι μας το σαλόνι από παλιότερες δεκαετίες; Μπορεί, και δεν σε απασχολεί κι όλας ντε και καλά ποια χρονιά φτιάχτηκε η φορμάικα. Είναι υπέροχο, χουχουλιάρικο και τρελό μαζί το «Ginger Ale», διαφορετικότερο του διαφορετικού, σαν να αιωρείται ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Μιλάνο χωρίς να χάνει την αθηναϊκότητά του. Τσεκάρετε το πρόγραμμα, όλο και θα βρείτε «ειδική βραδιά» του γούστου σας – ή περνάτε για ένα καφέ, από περιέργεια, μπας και πετύχετε το σαλόνι του πατρικού σας.

Με ζέστη ακόμα, πριν αρχίσουν οι βροχές, φάγαμε τούρκικα μεζεδάκια στο «Ασία» στην πλατεία Αμερικής: τέσσερα τραπεζάκια όλα κι όλα, στο πεζοδρόμιο, η μαμά στην κουζίνα με την ποδιά και τα παιδιά της στο σέρβις, αλλά οι μεζέδες πολύ νόστιμοι, αυθεντικοί και απλοί. Τα «αλείμματα» στην αρχή ήταν αριστούργημα, ιδίως αυτό με την κόκκινη καυτερή πιπεριά. Το κεμπάπ και το γιαουρτλού πολύ ωραία, οι πίτες τραγανές, οι τιμές φθηνές (15 ευρώ το άτομο). Παίζει πολύ ντελίβερι – το πακέτο πάει κι έρχεται. Γενικά τα ταβερνάκια στην Τουρκία κάπως έτσι είναι: μικρά, στριμωγμένα σε πεζοδρόμια ή στις γωνίες πλατείας, πολύ απλά και «της γειτονιάς». Χωρίς κανένα ιδιαίτερο στιλ ή design, με χάρτινα τραπεζομάντιλα, αν έχουν, και πλαστικά πιάτα, από αυτά τα σκληρά άσπρα γδαρμένα-σαγρέ της δεκαετίας του ’70. Δηλαδή, στην Ελλάδα τότε χρησιμοποιούσαμε τέτοια πιάτα, έχουν εξαφανιστεί χρόνια τώρα και καλά έκαναν. Η έννοια του κλασικού «κοσμοπολίτικου» εστιατορίου έφτασε στην Τουρκία χάρη στον Κεμάλ Ατατούρκ και δεν υιοθετήθηκε ποτέ παραπέρα από τα τουριστικά κομμάτια της χώρας. Στην Κωνσταντινούπολη μπορεί να φας γαρίδες με μαγιονέζα, σ’ όλη την υπόλοιπη Τουρκία κεμπάπ και πάλι κεμπάπ.

Φυσικά υπάρχει και τεστ «τι φαγητό είσαι» (φιστίκι) και «τι χώρα είσαι» (δεν θέλεις να ξέρεις) και «τι ζώο είσαι» (μαρούλι) και «τι είδους σύντροφος σου ταιριάζει» (σαλτάρογλου), αλλά ποιος έχει όρεξη να ψάχνεται τώρα; Κανείς; Αυτό υποψιαζόμουν, και πάω να συμπληρώσω το τεστ «τι είδους ανάκαμψη της οικονομίας είσαι», που είναι πολύ ακριβές, επίκαιρο και μάλιστα επιστημονικό…

Εικονογράφηση: Λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του τεύχους 90, της Αθηνάς Χατζή