Εκλογές 2009 #3

  Του Θόδωρου Μαργαρίτη, υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Αθήνας

Φίλοι και φίλες,

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Σε αυτές τις εκλογές κρίνεται η παρουσία της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο εθνικό κοινοβούλιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα έκανε πολλά σοβαρά λάθη. Έχασε ευκαιρίες την εποχή της δημοσκοπικής του άνοιξης. Υπάρχουν ευθύνες.

Αυτή εδώ την ώρα, όμως, κρίνονται πιο σημαντικά θέματα.

Κρίνεται η ανάγκη να σταματήσει η αέναη τροχιά της δικομματικής εναλλαγής με «λευκές επιταγές».

Κρίνεται η δυναμική που αλλάζει το δικομματικό παιχνίδι και ανοίγει δυνατότητες για άλλες λύσεις σε πιο προοδευτική κατεύθυνση.

Κρίνονται οι πολιτικές που αγωνίζονται για την κοινωνική προστασία των εργαζομένων και των ανέργων, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για την οικολογική ανάπτυξη.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια ένα πολιτικό κόμμα με αναντικατάστατη προσφορά σε αγώνες και κατακτήσεις.

Χρειάζεται βέβαια να ενισχύσει το ανανεωτικό του πρόσωπο, τις μεταρρυθμιστικές του πρωτοβουλίες, την προσπάθεια για μια αξιόπιστη συνάντηση της Αριστεράς με την Οικολογία.

Σε αυτές τις εκλογές πρέπει να σκεφτούμε όλοι πιο πολύ. Να «υποχρεώσουμε» την Αριστερά να αναμειχθεί ενεργά στις μετεκλογικές εξελίξεις.

Να σκεφτούμε ότι προηγείται η κοινωνία, οι πραγματικές ανάγκες των πολιτών, η δραματική κατάσταση του περιβάλλοντος στον τόπο μας.

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Ούτε υποσχέσεις. Δεν χρειάζονται αυταπάτες.

Χρειάζεται μόνο συνείδηση ευθύνης και πίστη σε αξίες για μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία.

Η δύναμη άλλωστε είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι πολίτες!

  Τα δύσκολα αυτονόητα Του Κώστα Μποτόπουλου, υποψήφιου του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθήνας 

Όσο προχωρά η προεκλογική εκστρατεία τα πράγματα παγιώνονται. Η εκλογική και κοινωνική δυναμική του ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη, αλλά το ίδιο και τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας. Το στοίχημα δεν είναι μόνο η νίκη και η αυτοδυναμία – αλλά μια διαφορετική διακυβέρνηση. Σε όσους με ρωτούν τι θα κάνει ή τι θα έπρεπε να κάνει η νέα κυβέρνηση, απαντώ με μια λέξη: τα αυτονόητα. Αρχίζοντας από τη διάθεση για δουλειά και την ανανέωση –με πράξεις– ιδεών και προσώπων. Συνεχίζοντας με την αντιμετώπιση και όχι την αποφυγή των προβλημάτων. Και βάζοντας μια γερή δόση θάρρους και ρήξεων, αλλά κυρίως κοινού νου.

Μερικά παραδείγματα μακριά από την ξύλινη γλώσσα: έγκαιρη προετοιμασία της εφαρμογής των νόμων, ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν από την πρώτη μέρα (κλασικό παράδειγμα προς αποφυγή η «απαγόρευση» του καπνίσματος με τα τόσα παραθυράκια και τις άφαντες εγκυκλίους). Σαφείς κανόνες του παιχνιδιού, ώστε έτσι –και όχι με μεγάλες διακηρύξεις– να χτυπηθεί η αδιαφάνεια και άρα η διαφθορά (φορολογικό σύστημα, σχέση κράτους-πολίτη, απλοποίηση της επιχειρηματικότητας αλλά κι αυστηρότητα στην τήρηση των κανόνων σε όλα τα παραπάνω). Υπόδειγμα στάσης από το επίσημο κράτος (η αξιοκρατία και ο σεβασμός μόνο έτσι δεν θα μείνουν κενές και έκπτωτες λέξεις). Ορθολογική κατανομή αλλά και πλήρης ανάληψη της ευθύνης (δεν μπορεί σ’ αυτόν τον τόπο κανείς να μην ευθύνεται ποτέ για τίποτα).

Προτεραιότητα στις πραγματικές προτεραιότητες (οι νοσοκόμοι πριν από τους αγροφύλακες, τα δημόσια σχολεία πριν από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η αντιμετώπιση των πυρκαγιών πριν από την πρόληψη των πλημμυρών). Αντιμετώπιση της ασφάλειας των πολιτών ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως μιας ακόμα διάκρισης ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες. Ουσιαστικός σεβασμός της διαφορετικότητας αλλά και του γεγονότος ότι η χώρα μας το 2009 είναι άλλη χώρα από αυτή που ήταν τη δεκαετία του 1980 (ένα άμεσο μέτρο θα έπρεπε να είναι η ρύθμιση της υπηκοότητας των παιδιών της λεγόμενης –και σήμερα «αδέσποτης» – δεύτερης γενιάς μεταναστών).

Με βάση τέτοια απλά, αλλά τόσο δύσκολα πράγματα θα έπρεπε –και προσωπικά θα ήθελα– να κριθούμε όσοι είμαστε υποψήφιοι σήμερα και όσοι θα κυβερνήσουν αύριο. 

  Καλύτερη Αθήνα; Γίνεται! Του Παντελή Οικονόμου, υποψήφιου του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθήνας

Συζητώντας, πριν τις διακοπές, σε έναν κύκλο φίλων του γιου μου, διαπίστωσα ότι οι νεότεροι συμπολίτες μου ενδιαφέρονται για την πόλη μας περισσότερο από όσο φανταζόμουν. Το σκέφτηκα και πέταξα ένα μηνυματάκι στο facebook: «Δεν κάνουμε κάτι για την Αθήνα;». Θετική ανταπόκριση κι από κει. Το ξανασκέφτηκα με την αυγουστιάτικη βροχή στην πόλη, αλλά και με τις πυρκαγιές. Και το σκέφτηκα, για τελευταία φορά, την περασμένη Τετάρτη με το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ να εγκρίνει την υποψηφιότητά μου στην Α΄ Αθήνας: μπορούμε να μην πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Γίνεται! Ας το κάνουμε λοιπόν τώρα. 

Τι μπορούμε να κάνουμε;

1. Να σταματήσουμε την «ανάπτυξη» της Αθήνας. Όχι περισσότεροι άνθρωποι, όχι περισσότερα οικόπεδα, όχι περισσότερα σπίτια και κτίρια γραφείων, όχι περισσότερα αυτοκίνητα στην Αττική. Όχι δυστυχισμένοι λαθρομετανάστες στις γειτονιές μας. Δεν πάει άλλο!

2. Να διασώσουμε τους τελευταίους ελεύθερους χώρους από την καταπάτηση και το χτίσιμο. Ο Ελαιώνας, το Ελληνικό, το φαληρικό μέτωπο και οι ορεινοί όγκοι της Αττικής ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο. Να κερδίσουμε το ξαναζωντάνεμα των χώρων αυτών, χρηματοδοτώντας το από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για τα επόμενα χρόνια.

3. Να μπούμε και να βγούμε από την πόλη! Να καταργήσουμε τους φραγμούς στην κίνηση από νυχτερινά κέντρα («μαγαζιά» τα λένε), περίφρακτες παραλίες με εισιτήριο, πρώην ολυμπιακές εγκαταστάσεις, αλλά και «τοπικές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις». Να ανοίξουμε ξανά τις δίοδους προς τα βουνά και τις θάλασσες της Αττικής.

4. Να αδειάσουμε τους δρόμους από τα σκουπίδια και να γλιτώσουμε από τις χωματερές. Να ξανακάνουμε τον Σαρωνικό θάλασσα, από υποδοχέα λυμάτων. Και, παράλληλα, να καταργήσουμε τα τέλη χωρίς ανταπόδοση.

5. Να ξεχρεώσουμε τα παιδιά της πόλης μας. Τα πιο αδικημένα παιδιά στην Ελλάδα. Να τους εξασφαλίζουμε όλο και περισσότερους χώρους, αέρα, «φροντίδα - προστασία - υποστήριξη», μόρφωση, ελπίδες, ευκαιρίες.

Για να τα καταφέρουμε όμως όλα αυτά, πρέπει προηγουμένως να απαλλαγούμε από τα «επικοινωνιακά μας δεσμά». Από την τηλεοπτική διαχείριση των προβλημάτων μας, που καταβροχθίζει τις λύσεις τους για να επιβιώσει η ίδια. Να πάψουμε να είμαστε απομονωμένοι τηλεθεατές και να γίνουμε συμπολίτες. Να επικοινωνούμε είτε αμέσως είτε με τη βοήθεια των αθηναϊκών μέσων ενημέρωσης. Να σκεφτόμαστε, να συζητάμε και να ενεργούμε από κοινού. Να βάζουμε τον πήχυ ψηλά για να τον υπερβούμε.

Με την προϋπόθεση αυτή μπορούμε ένα σώμα εθελοντών με διαρκή παρέμβαση στην κοινωνική οικονομία της πόλης: βοήθεια στο σπίτι, παιδική φύλαξη, αναδασώσεις και πυροπροστασία, αθλητική εκπαίδευση, μερικές μόνο από τις ενδεχόμενες δράσεις μας. Μαθητές, ένοικοι πολυκατοικιών, εργαζόμενοι και άνεργοι, μανάδες, μαγαζάτορες, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, μπορούμε να γνωρίζ   ουμε, να γνωριζόμαστε, να κάνουμε πράγματα. Δεν περισσεύει κανείς. Είμαστε πολλοί. Μπορούμε να είμαστε ακόμα περισσότεροι.

Ένας τέτοιος κύκλος μπορεί να δώσει τέλος στον παραλογισμό, τον ευτελισμό, την καταστροφή. Την παρακμή, με άλλα λόγια. Ένας κύκλος με αναφορά στο κοινωνικό ταμιευτήριο της πόλης μας. Με αποθέματα προς επένδυση για μας και τα παιδιά μας. Ένας ανοιχτός χώρος διάσκεψης και δράσης. Ένας Κύκλος Αθηναίων. Γίνεται. Ας τον κάνουμε! Στην προσπάθεια αυτή δεσμεύομαι να συμμετέχω, από τη θέση που εσείς θα αποφασίσετε.