Για να τελειώνουμε με τα αυταπόδεικτα, η ζωή μας είναι όπως την αντιλαμβανόμαστε όλοι – νόστιμη. Έχει τις στραβές της (δυσκολίες, μαυρίλες, γκαντεμιές και τα ρέστα), αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλού τύπου. Κάθε τρεις και πέντε προκύπτουν κρίσεις που δεν έχουμε ιδέα πώς να αντιμετωπίσουμε, όλα είναι καινούργια (πάλι!), με μια άγνωστη πρωτοτυπία μας χτυπάνε κατακούτελα οι καταστάσεις (άτσα τις!) και, ναι, ψαχνόμαστε.
Μαζευτήκαμε ένα βράδυ στο σπίτι του Γιώργου Πανόπουλου οι συνήθεις ύποπτοι (Γιώργος Παυριανός, Γιάννης Νένες, Δημήτρης Γαλάνης, Νικήτας Καραγιάννης, Νίκος Σούλης, Σοφία Κιντή). Πίναμε μπίρες, τρώγαμε σουβλάκια και κουβεντιάζαμε όχι ακριβώς για το «τι είναι η ζωή», αλλά κάτι θέματα που επειδή ξεπετάγονται σε διάφορες φάσεις της ζωής… είναι πολύ σχετικά. Πώς άραγε ήμασταν στα 16 μας όλοι; (Θέμα: εφηβεία) Πώς αντιδρούσαμε στην εξουσία; (Θέμα: θεσμοί) Στην οικογένεια; (Θέμα: μάνα) Τι διαφορές έχει το σημερινό 16χρονο; (Θέμα: ελεύθερο) Και καλά κάνει το έφηβο να συνδέει με Κάιρο το Σύστημα – αλλά να κάνει το ίδιο και με μας; Που είμαστε τόσσσσο κουλοί, που κανένα Σύστημα δεν μας αντέχει για πολύ;
Ήταν μια ωραία συζήτηση πολύ βοηθητική για όσους από μας έχουμε έφηβα παιδιά ή ανίψια και πολύ βαρετή (αδερφέ μου) για τους υπόλοιπους, αλλά αυτά έχει η φιλία, ή/και η ζωή, ίσως και η κουλοσύνη. Την άλλη μέρα στα καλά καθούμενα πήγα να αλλάξω ένα παιδικό παιχνίδι στον «Μουστάκα, Υπερμάρκετ παιχνιδιών & παιδικών ειδών», ένα κατάστημα που κάνει αυτό ακριβώς το οποίο γράφει στην ούγια: πουλάει πάρα πολλά παιχνίδια σε καλές τιμές για καλούς (φαντάζομαι) ανθρώπους. Στα παιχνίδια οι τιμές είναι λίγο χαμηλότερες από αυτές του «Jumbo, Πολυκατάστημα παιχνιδιών βρεφικών ειδών», αλλά στο δεύτερο οι τιμές των μωρουδιακών-παιδικών ρούχων είναι επιπέδου λαϊκής αγοράς (σορτσάκια € 4, π.χ.). Η ποικιλία των παιχνιδιών και στα δύο είναι πάνω-κάτω η ίδια, οι μάρκες επίσης. Το Jumbo στο εμπορικό κέντρο Avenue της Κηφισίας έχει κόψει τα παιχνίδια τελευταία και πουλάει πάρα πολλά είδη προικός, ρουχαλάκια, σεντονάκια, πετσετάκια και οτιδήποτε κάνει καλό υποκοριστικάκι. Και τα δύο, ενώ διαθέτουν και κάποια «είδη ποιότητας», ειδικεύονται στο φθηνό (πλαστικουίτα/κινεζουάρ). Όποιος έχει παιδιά ή ανίψια ξέρει ότι το φθηνό παιχνίδι δεν απέχει πολύ από το ακριβό για ένα πιτσιρίκι, κι όποιος δεν έχει παιδιά ή ανίψια βαριέται φριχτά αλλά ας μην απελπίζεται.
Ένα απόγευμα Παρασκευής πήρα το διπλό καρότσι με τα δίδυμα μωρά (ναι, γίνεται όλο και χειρότερο) και κατέβηκα στο Κολωνάκι. Θυμήθηκα ότι τα πεζοδρόμια του Κολωνακίου είναι άθλια, ακόμα και για μονό καρότσι. Μετά θυμήθηκα… το «παιχνίδι ποιότητας», το “Jack in the box”, απ’ όπου κάποτε αγόραζα παιχνίδια στον έφηβο πλέον γιο μου. Αμόλησα τα δύο μωρά μέσα στο μαγαζί και τα άφησα να διαλέξουν: υπέροχες μεταλλικές σβούρες, γοητευτικές κούκλες, ξύλινα αλογάκια, καλειδοσκόπια… ήθελα να τα πάρω όλα, αλλά κυρίως (τι είναι η ζωή!) ήθελα να γυρίσω σε μία νιρβάνα παιδικής ηλικίας όπου τα αυτοκινητάκια, κουκλάκια, ζωάκια, σβουράκια, φουρφουράκια και στρακαστρουκάκια είναι ζωτικής σημασίας. Όπου η ευτυχία, και η ποιότητα ζωής ακόμα, έχει να κάνει με αυτά που παίζονται. Όχι «παίζονται» με την έννοια του gambling, του ρίσκου ή της χαρτοπαιξίας, αλλά με την παραδοσιακή έννοια του παιχνιδιού. Του «κάθομαι στο πάτωμα με τα παιχνίδια μου και φαντάζομαι ότι κάνω συγκλονιστικά πράγματα επειδή είμαι παιδί και αυτή είναι η ζωή μου, αν θέλετε να ξέρετε».
Αυταάάαα. Τι άλλα νέα; Πού ήμασταν;
Ένα βράδυ πάλι, στα καλά καθούμενα, πήγαμε στο μπαρ του “Hotel Margi” στη Βουλιαγμένη, 20 χιλιόμετρα από το κέντρο. Κάποιος έμενε εκεί, δηλαδή όχι κάποιος άγνωστος τουρίστας αλλά ας μην το πολυμπερδεύω, ξεκίνησα με βαριά καρδιά όπως ξεκινάω πάντα για οτιδήποτε βρίσκεται 20 εκατοστά μακριά από το σπίτι μου. Αλλά εντυπωσιάστηκα από το ξενοδοχείο, που είναι κούκλα, boutique hotel με μια υπέροχη πισίνα, με ωραίο bar, ακόμα ωραιότερο εστιατόριο και τέλειο φαγητό. Τίποτα δεν ήταν φθηνό αλλά όλα ήταν άψογα, για να μη ξαναλέω «τέλεια» και το φθηναίνω. Φυσούσε ελαφρύ θαλασσινό αγέρι, που έσειε τα λευκά πανιά του ντεκόρ και τάραζε (ελαφρά, λέμε) τα νερά της πισίνας. Η ζωή έδειχνε ένα καταπληκτικό πράγμα, δηλαδή δεν έχω δει τίποτα καλύτερο (από τη ζωή). Πράγμα που συμβαίνει κατά καιρούς σε όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και δεν πηδάει από το παράθυρο (όλος ο κόσμος) παρά ξεπερνάει τις κρίσεις, γκαντεμιές, στραβές κ.λπ., και συνεχίζει με το κεφάλι ψηλά, ή και ξανά προς τη δόξα τραβά, για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε.
18°
