Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι γυναίκες που έχουν το αξίωμα υπουργού στις κυβερνήσεις όλου του κόσμου, είναι εμφανώς λιγότερες από ότι οι άντρες (βλ. διάγραμμα). Το γεγονός αυτό, έχει ωθήσει αρκετούς να αναρωτηθούν: Άραγε οι γυναίκες πολιτικοί έχουν ισάξια μεταχείριση με τους άντρες ή απλά χρησιμεύουν ως ένα είδος «βιτρίνας», εξυπηρετώντας τις κυβερνήσεις στο να φαίνονται πιο αντιπροσωπευτικές;
Νέα έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από τις Maria Escobar-Lemmon και Michelle Taylor -Robinson, του πανεπιστημίου A&M στο Τέξας, υποδηλώνει ότι τέτοιου είδους ερωτήματα, πολλές φορές παρεκκλίνουν από την ουσία. Η έρευνα συγκρίνει την εμπειρία και τα επιτεύγματα 447 υπουργών, ανδρών και γυναικών διορισμένων σε πρόσφατες διοικήσεις ανάμεσα σε 5 χώρες της Αμερικής: Αργεντινή, Χιλή, Κολομβία, Κόστα Ρίκα και Ηνωμένες Πολιτείες. Η εμπειρία μετρήθηκε με άξονα το σχετικό ακαδημαϊκό υπόβαθρο, τις προηγούμενες θέσεις υπουργικού συμβουλίου και τις πολιτικές διασυνδέσεις, ενώ η επιτυχία με βάση τον αριθμό που εκπροσωπούσαν, τη διάρκεια της θητείας και το εάν η θητεία του/της εκάστοτε υπουργού, έληξε με απόλυση ή με αναγκαστική παραίτηση.
Οι ερευνήτριες υπέθεσαν ότι εάν οι γυναίκες ανέλαβαν ασήμαντα καθήκοντα ή αν αγνοούνταν από τους συναδέλφους τους, θα συμμετείχαν λιγότερο στη λήψη αποφάσεων. Αν είχαν διοριστεί μόνο για το φαίνεσθε κατά την περίοδο των εκλογών, θα ασκούσαν τα καθήκοντά τους για μικρότερες περιόδους από ότι οι άντρες. Και αν ήταν λιγότερο πιθανό να επιτύχουν συγκριτικά με τους άντρες πολιτικούς, αυτό θα υποδείκνυε ότι χρησιμοποιούνται σαν ανδρείκελα, χωρίς κανένας να τις αντιμετωπίζει σοβαρά.
Αλλά τα αποτελέσματα της έρευνας, δεν έδειξαν τίποτα τέτοιο. Παρόλο που οι γυναίκες υπουργοί ξεκίνησαν με λιγότερα καθήκοντα από ότι οι άντρες, στο σύνολό τους ήταν το ίδιο πιθανό να πετύχουν. Ούτε υπήρχαν αρκετά στοιχεία παρεκκλίσεων σε μεμονωμένες χώρες, μεταξύ των πέντε.
Τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά για να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Όσες καταφέρνουν να εκλεχθούν, φαίνεται ότι έχουν δίκαιη μεταχείριση, αλλά πολύ λίγες έχουν την ευκαιρία να ακονίσουν τις δεξιότητές τους και να χτίσουν τις διασυνδέσεις, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για τις θέσεις αυτές. Και όπως επισημαίνουν οι συγγραφείς της έρευνας, η ανάλυσή τους δε λέει τίποτα για το εάν οι γυναίκες που μελετήθηκαν αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τις συνελεύσεις των κυβερνήσεων ή από τα ΜΜΕ, η για τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες υπουργοί αντιμετωπίζονται σε άλλες χώρες, εκτός αυτών των πέντε. Αλλά αυτό που δηλώνει η έρευνα, είναι ότι η έλλειψη γυναικών σε ανώτερες πολιτικές θέσεις, είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το πώς αντιμετωπίζονται όταν καταφέρουν να φτάσουν σε αυτές.
6°
