Η τελευταία μόδα στη Νέα Υόρκη είναι τα «ραντεβού στα τυφλά» – στην κυριολεξία: γνωρίζονται μεταξύ τους διάφορα κουλά αμερικανάκια μέσα σε κατασκότεινα μαγαζιά.
Η τελευταία μόδα στη Νέα Υόρκη είναι τα «ραντεβού στα τυφλά» – στην κυριολεξία: γνωρίζονται μεταξύ τους διάφορα κουλά αμερικανάκια μέσα σε κατασκότεινα μαγαζιά. Μόνο αυτό μας έλειπε. Να μη βλέπουμε και τι χτυπάμε, όχι μονάχα τι τρώμε…
Είναι εξαιρετικό concept: μια ομάδα ανδρών οδηγείται σ’ ένα μπουντρουμέξ εστιατόριο, από σερβιτόρους που φοράνε γυαλιά “night vision”. Μια ομάδα γυναικών περιμένει σούζα χωρίς να βλέπει ντιπ τίποτα. Οι σερβιτόροι με τις γυαλούπες σερβίρουν ό,τι έχουνε για πέταμα στην κουζίνα («μην το βάζεις, μωρή, στην πιατέλα, ζει ακόμα!»), οι άντρες/γυναίκες τα τρώνε ενώ πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους, τυφλόπουλοι όλοι. Όταν έρχεται η ώρα του γλυκού, η αίθουσα αρχίζει να φωτίζεται διακριτικά με κεριά και… γκλουπ. Η καλλονή με την μπάσα φωνή που σε είχε γοητεύσει πριν δέκα λεπτά τώρα αποδεικνύεται άντρας ή, ακόμα χειρότερα, κοντή. Ο βαθύφωνος που χάιδευε το αυτί σου με το βαθυφωνικό του γέλιο είναι 850 ή 8μισι κιλά. Έχεις ρίξει σούπα στο σουτιέν σου ή σουτιέν στη σούπα σου. Έχεις πιει από τέσσερα διαφορετικά ποτήρια. Είσαι λιώμα, και δεν σ’ αγαπάει κανείς επειδή έκανες δύο μέρες γαργάρες με ωμά αυγά πριν έρθεις και δεν λούστηκες καθόλου, γιατί ήσουν σίγουρος/η ότι έτσι έβγαζε γκόμενες ο Μελισσηνός/Τσαουσόπουλος/Πολυχρονίου στις μέρες του. Αλλά επειδή είσαι Αμερικάνος (λέμε τώρα), τα ξεχνάς όλα και με μια αλεγκρία συνεχίζεις, βέβαιος πως κάπου υπάρχει η αγάπη σου. Βεβαιότητα που παύει να υφίσταται μόλις σταματάς να είσαι Αμερικάνος/δωδεκάχρονο/η Miley Cyrus/Hanna Montana/χαπακωμένος και πάει λέγοντας…
Ή, είσαι Έλληνας. Έχεις πολλά στο κεφάλι σου. Χρωστάς παντού, πληρώνεσαι με πέτσινες επιταγές, είσαι στο τσακ να κλείσεις το μαγαζάκι – άλλη όρεξη δεν έχεις να τραβιέσαι σε σκοτεινά κελάρια για να γνωρίσεις γκόμενες/ους, χωρίς αμφιβολία τερατούγκεν, μια και αν βλεπόσαντε δεν θα το καίγανε το λαμπατέρ. Καγχάζεις επομένως. Μα τι άλλο θα σκεφτεί ο δημοσιογραφικός κόσμος για να σε κάνει να ξεχάσεις τον πόνο/τα χρέη/τις εκλογές…
Οκέι, παραδέχομαι ότι είναι τραβηγμένο κι ότι κόλλησα μπροστά στο κομπιούτερ όπως όλοι, όχι βλέποντας τσόντες (μαντημπαναγία!) αλλά διαβάζοντας για «ραντεβού στα τυφλά». Είναι κι αυτή μια μέθοδος να ξεχνιέσαι σκοτώνοντας την ώρα σου με αργό και βασανιστικό τρόπο. Είχα κατέβει το μεσημέρι στο Σύνταγμα να αγοράσω κυριλέ δώρο σε κυριλέ άτομο από τον “Gianneto”, ένα παραδοσιακό μαγαζί με ιστορία στο κυριλέ ανδρικό οτιδήποτε (και στον ακινητοποιημένο χρόνο). Στον “Gianneto”, για να καταλάβετε, θα παραγγέλνανε πουκάμισα οι παππούδες μας αν δεν ήταν απασχολημένοι να κλέβουν κότες, να ρίχνουν παραγάδι, να σκοτώνουν νυφίτσες και γενικά να κάνουν βουκολικά πράγματα: αυτά που έκανε η γενιά των παππούδων μας, με άλλα λόγια. Εκτός κι αν είχαμε παππούδες δικηγόρους, οπότε θα αγοράζανε τα ρούχα τους από τον “Gianneto”. Το μαγαζί, αριστοκρατικό, αεράτο και gallant, μοιάζει να έχει όντως σταματήσει το χρόνο κάπου ανάμεσα στα fifties και τα sixties, σε ενσταντανέ Λάμπρου Κωνσταντάρα χωρίς πόνο/χρέη/εκλογές. Οι τιμές δεν είναι τόσο ακριβές όσο στα uber-trendy μαγαζιά της Μυκόνου ή του Κολωνακίου. Η ποιότητα δεν έχω ιδέαν αν είναι η ίδια με αυτήν που ήτανε στη δεκαετία του ’60, αλλά όλα δείχνουν ότι δεν ξεφτιλίστηκε. Καθόλου μάλιστα, μια και οι μεγαλοδικηγόροι της Αθήνας εξακολουθούν να παραγγέλνουν εδώ τα πουκαμισάκια τους… κι αν πρέπει να πάρετε δώρο σε μεγαλοδικηγόρο, είστε στο σωστό μέρος. Τα υφάσματα είναι ανόθευτα και τα κουμπιά από κόκαλο. Όχι τα κουμπιά ανόθευτα και τα υφάσματα από κόκαλο (και μην πει κανένας “get a life”).
Είχα ένα βάρος στο στομάχι ξαφνικά από τον παππού μου που έφτιαχνε παστές σαρδέλες και όχι δικογραφίες, πήρα το ακριβό/καλό δώρο μου κι έφυγα, ψοφώντας να χαζέψω τίποτα φτηνές κιλότες. Η ανακούφιση, το «χάνομαι γιατί ρεμβάζω», βόσκει στα μαγαζιά τύπου Bershka/Zara/H&M, όπου μπορείς πραγματικά να σκοτώσεις το χρόνο σου με αντίτιμο δύο ζευγάρια κάλτσες (3,95). Ωραία. Το ίδιο βράδυ και πολλά ζευγάρια κάλτσες αργότερα… φάγαμε στο “Nanninella”: νόστιμα ιταλικά πιάτα, συμπαθητική ατμόσφαιρα κι ένα υπέροχο λικέρ με βατομουράκι στο τέλος που σε στέλνει κανονικά αν ξεχαστείς και θεωρήσεις πως είναι ανάλαφρο. Το “Nanninella” είναι παραδοσιακή τρατορία, σα να βγήκε από τον «Νονό» (καρό τραπεζομάντιλα, κεριά, πίτσες, καλά, μην περιμένετε και τον Αλ Πατσίνο. Με 35 ευρώ το κεφάλι; Ούτε ο Τζον Τορτούρο).
Δεν είχα πρόθεση πάντως σήμερα να χτυπήσω παραδοσιακά – κάθε άλλο, μια και ξεκίνησα με το «ραντεβού στα τυφλά» που δεν θα διάλεγε ποτέ το “Nanninella” για να κάνει σκοτεινά συνοικέσια. Ούτε το “Giannetos”. Το πρώτο, παραείναι τρατοριατζίδικο για να κατεβάσει τους γενικούς επειδή πέντε ανόητοι έκαναν πολλές γαργάρες. Ας μην έκαναν, κι ας ψώνιζαν κανένα καλό πουκάμισο απ’ το δεύτερο για να δείχνουν αντρουά (εκτός κι αν είναι γυναίκες, οπότε έχει μπουρδουκλωθεί το θέμα, και, ναι: Στοπ. Τώρα. Αμέσως…).
4°
