Ο Πάνος Χ. Κούτρας μοιράζεται με την Athens Voice σκέψεις και φωτογραφίες από την υπέροχη περιπέτεια που έζησε
με την καινούργια, σπουδαία ταινία του «Στρέλλα»
Το σπίτι της Στρέλλας
«Για τον κεντρικό χώρο της ταινίας στάθηκα τυχερός για δύο λόγους. Πρώτον διότι βρήκα το “Micraasia” στο Γκάζι, που ήταν ο μοναδικός χώρος που θα μπορούσε να γίνει το διαμέρισμα της Στρέλλας. Η θέα στις ράγες του τρένου, η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, διάχυτη με το που πατάς το πόδι σου εκεί, ο ιδιοκτήτης Δημήτρης Αποστολόπουλος που μας βοήθησε πολύ. Δεύτερον και κυριότερο, διότι συνεργάστηκα με την Πηνελόπη Βαλτή, ζωγράφο και σκηνογράφο, που μπόρεσε να δει τον κόσμο μου και αυτόν της “Στρέλλας” και να του δώσει “διαστάσεις” , σχήμα και χρώμα. Δούλεψε στην ταινία σαν να βρισκόταν μπροστά σε έναν τεράστιο καμβά, με απίστευτη λεπτομέρεια και γούστο. Ήταν υπέροχη».
Ένα ζευγάρι, όχι σαν όλα τα άλλα
«Η Μίνα Ορφανού και ο Γιάννης Κοκιασμένος συναντήθηκαν πρώτη φορά στο πρώτο δοκιμαστικό για τους ρόλους τους. Ήταν πολύ ευγενικοί ο ένας με τον άλλον και λίγο αμήχανοι στην αρχή. Μετά τα δέκα λεπτά, όμως, άρχισαν να συνεργάζονται –στη σκηνή που έπρεπε να κάνουν– με τρομερή επαγγελματικότητα. Το θάρρος, το ταλέντο τους και η πίστη τους στη «Στρέλλα» υπήρξαν ευλογία για μια ταινία που, χωρίς αυτούς, μπορεί να μην είχε γίνει ποτέ. Τους είμαι ευγνώμων».
«Στο Παρίσι έμεινα περίπου ένα μήνα. Με πήγανε και σε άλλες πόλεις, μετά την έξοδο της ταινίας στις 18 Νοεμβρίου. Ήταν πολύ πιο κουραστικό και αγχωτικό απ’ ό,τι φανταζόμουν, με αποτέλεσμα να πιω, να φάω και να καπνίσω περισσότερο απ’ ό,τι μου επιτρέπεται. Ωστόσο, ανταμείφθηκα με μια πολύ θερμή υποδοχή, και από την κριτική και από το κοινό. Και με μερικά παραπανίσια κιλά».
Μια απόφαση πέρα από κάθε λογική
«Μόνο τώρα, που η ταινία έχει τελειώσει, αναρωτιέμαι πώς πήρα την απόφαση να ξεκινήσω κάτι τόσο δύσκολο. Ωστόσο, κάπως έτσι έχω ζήσει όλη μου τη ζωή: παίρνοντας αποφάσεις με τόλμη αλλά και με απερισκεψία. Μερικές φορές το έχω πληρώσει, άλλες όχι. Το σημαντικό είναι πώς διαχειρίζεσαι το αποτέλεσμα των αποφάσεών σου, όποιο και αν είναι αυτό. Είτε θετικό είτε αρνητικό».
«Ο κόσμος των τρανσέξουαλ είναι ένας κόσμος γοητευτικός, ένας κόσμος που, αντίθετα με το τι πιστεύει η πλειοψηφία, ζει μέσα στο φως. Οι “Κούκλες”, το θρυλικό club της Μαριλού, δεν μπορούσε παρά να πρωταγωνιστήσει στη “Στρέλλα”, και μαζί του όλα τα κορίτσια που δεν δίστασαν να αγκαλιάσουν την ταινία. Δεν είχα ποτέ πρόθεση να κάνω μια πολιτική ταινία για τα δικαιώματα που διεκδικούν οι τρανσέξουαλ, αλλά ήθελα όσο τίποτε άλλο να δείξω τον κόσμο τους όσο πιο αληθινό μπορούσα, με τη μαγεία και τη μελαγχολία που τον διακρίνει. Ελπίζοντας πως αυτό ήταν μια πολύ πιο ισχυρή πολιτική θέση. Ελπίζω να τα κατάφερα...»
13°
