«Ξέρω πως είμαι σε εχθρικό τόπο, σε εχθρικό μέρος, σε εχθρικό πλανήτη (...)»
Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1979-2014, καθώς και τρία κριτικά Γραπτά του, θα διαβάσει ο ποιητής Σπύρος Μεϊμάρης, την Πέμπτη 10 Ιουλίου στο ΓΚΡΙ Καφέ της πλατείας Εξαρχείων. Μαζί του οι φίλοι από τα παλιά, Δημήτρης Πουλικάκος και Αλέξης Ταμπουράς, θα συζητήσουν με το κοινό.
Ποιήματα άκρως προσωπικά, εξομολογητικά, αποκαλυπτικά γυμνών βιωμάτων που τον καίνε, χωρίς περιστροφές. Μια ποιητική συγκομιδή που βγαίνει από το πιο δύσκολο παιχνίδι: «Υπάρχει άραγε υψηλότερη μόρφωση από την κατακτημένη μας οικειότητα με κάθε μορφή σύγχυσης, παράνοιας, αυτοεγκατάλειψης, παράδοσης άνευ όρων; (…) Το αίμα νερό δεν γίνεται όταν προέρχεται από την καρδιά μας, όταν αντλείται μέσα από βαθύ πόνο και εξοικείωση με το Άγνωστο». Παρά ταύτα, η ποίηση γίνεται μια συμβολική πράξη μέσα στο μηδέν, καταφατική της ύπαρξης.
Αχ! Από τι Γλυκό Μετάξι
Αχ! Από τι γλυκό μετάξι υφαίνεται το όνειρο
που εξέρχεται απ’τον εγκέφαλό μου!
Τα φύλλα των φυτών που λικνίζονται με πόνο
στο αγιάζι, μοιάζουν με την καρδιά μου
που κι αυτή υποφέρει.
Ο πόνος χαϊδεύει την καρδιά,
όταν κανένας άλλος δεν μπορεί.
Ο πόνος από μικρός υπήρξε σύντροφος πιστός.
Εξοικειώνεσαι με τον πόνο.
Ο άνεμος τρυφερά χαϊδεύει τα φύλλα των φυτών.
Το μυαλό μου πάει πίσω στο East Saint Louis,
στη Billie Holiday και στη Νέα Υόρκη.
Στο Μανιφέστο του, ο Μεϊμάρης εξετάζει την επικράτεια των λέξεων, «τη σκληρή φόρμα που τις έχουν καταδικάσει οι άνθρωποι χωρίς φαντασία, ευγένεια, λεπτότητα», δεσμεύοντας όλους εμάς σε «συνήθειες, απόψεις, ιδέες». Μια «παράνοια» από την οποία πρέπει να ξεφύγουμε για να οδηγηθούμε σε μια «πιο πλέρια πραγματικότητα». Ζητούμενο είναι να αποκτήσει κανείς τη «δική του προσωπική γλώσσα, δημιουργημένη και επεξεργασμένη μέσω της οικειότητας που θα έχει με τα συναισθήματα και όλες τις ψυχικές του καταστάσεις και όχι μέσω αφηρημένων εννοιών που τον καθιστούν περισσότερο ασυνείδητο.» Λέξεις – Έννοιες απονευρωμένες και επίπεδες (π.χ. «Δημοκρατία», «Παιδεία»), που καθώς τις παπαγαλίζει κανείς χάνουν το νόημά τους, «καταντούν άγνωστες, απλησίαστες και ο ψυχικός μας κόσμος έχει υποστεί άλλη μία αποχώρηση/υποχώρηση από την πραγματικότητα. Το σκότος έχει καλύψει το φως. Έτσι ζούμε σε “worlds unrealized”, όπως λέει ο William Blake (σε κόσμους μη πραγματωμένους)». Προτείνει, λοιπόν, «να δώσουμε μια ευκαιρία να ανθήσει αυτό που νιώθουμε μέσα μας», αποφεύγοντας ή καθυστερώντας για λίγο το «φόβο» που μας κάνει να εννοιολογούμε για να νιώθουμε «ασφάλεια». Προτρέπει σε μια απελευθέρωση από «προκαθορισμένες απόψεις και αντιλήψεις» τόσο γύρω από την πραγματικότητα όσο και την Ποίηση.
Στο γραφτό Δήλωση διατυπώνεται μια οξεία κριτική σε κατεστημένα και παλιά συστήματα επικοινωνίας, σε «μεταμφιεσμένους μάγους – διανοούμενους», που επιχειρώντας να προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις, «όσα λένε δεν αποτελούν παρά μπερδεμένες και αντιφατικές συνταγές εγχώριου επαρχιώτικου Διαφωτισμού, (τέλη 17ου και αρχές 18ου αι.), σχεδόν 400 χρόνια μετά τον αρχικό και αποτυχημένο.» Είναι προτιμότερο το σκοτάδι από το «μπαγιάτικο πνεύμα τους». Τέλος, ασκείται πολεμική στις διάφορες ομάδες «μικρονοϊκών διανοουμένων-κομισάριων» που ιδιοποιούνται και σφετερίζονται το Φαντασιακό, «για προσωπική δόξα και ευμάρεια».
Στην Αναδρομή παραβάλλει μια προσωπική αντίληψη σχετική με τον Χρόνο. Η επινόηση μιας καινούργιας πραγματικότητας στη θέση μιας παλιάς πεπερασμένης, απατηλής και εξαντλημένης, που ο Χρόνος της έχει τελειώσει. Ωστόσο, η νέα συνθήκη είναι ένα οδυνηρό σύμπαν, απερίγραπτο σε πόνους, κούραση και απόγνωση. Η προηγούμενη αίσθηση του τέρματος/τέλματος ξεπερνιέται, πάει κάπου αλλού, όχι κάπου καλά οπωσδήποτε. Ο χρόνος που είχε τελειώσει προεκτείνεται τώρα προς μια νέα πορεία, φέρνει στο προσκήνιο μια άλλη ζωή, παράδοξη, ασυνάρτητη, εφιαλτική, ωστόσο καινούργια. Εν τέλει, τι αποφασίζει κανείς; Να παραμείνει στην επικρατούσα μετριότητα ή να επιλέξει μια ανησυχητική, επικίνδυνη νέα πραγματικότητα;
Η ανάγνωση και η συζήτηση θα πλαισιωθεί από μουσικές επιλογές του Μεϊμάρη: Miles Davis, John Coltrane, David Sylvian, Klaus Schulze, Brian Eno, Jackie McLean, κ.α.
ΥΓ. 1. Οι Μεϊμάρης, Πουλικάκος, Ταμπουράς, γνωρίζονται από τη δεκαετία του ’60, ενώ δημοσίευσαν στα περιοδικά ΠΑΛΙ (οι δυο πρώτοι), ΣΗΜΑ/αφιέρωμα – Η Σκηνή, στις εκδόσεις του Λεωνίδα Χρηστάκη, κ.α. Έκτοτε, για αρκετές δεκαετίες, ακολούθησαν βίους παράλληλους στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Η επικείμενη συνάντησή τους προμηνύεται «συνάντηση κορυφής».
ΥΓ. 2. Δείτε εδώ την εκτενή συνέντευξη του Σπύρου Μεϊμάρη Athens Voice
Πόιηση και Ανατροπή
Ο Σπύρος Μεϊμάρης διαβάζει Ποιήματα και άλλα Γραφτά. Συμμετέχουν: Δημήτρης Πουλικάκος, Αλέξης Ταμπουράς.
10°
