Μα πάτε καλά, χρυσά μου αγόρια και κορίτσια; Είναι κυβέρνηση αυτή κι αντιπολίτευση αυτή που κάποτε ήταν κυβέρνηση; Τι έμεσμα, τι κόμπλεξ, τι βαριά μανιοκατάθλιψη. Τι πίνετε, αγόρια, το βράδυ και σας φαίνεται και το πρωί, κάντε κάνα σιάτσου, κάνα μασάζ να σας στρώσει πριν βγείτε στις πανέλες πανελλαδικά. Αδέρφια, τι ’ναι αυτό που έχουμε επιτρέψει να έχουμε; Αποδομήστε τους. Καταψηφίστε τους. Μη φοβάστε τίποτα. Αυτός ο τόπος έχει περάσει πολύ χειρότερα από τα συγκεκριμένα σόγια. Τώρα κουνιούνται με τα λάδια και τη σιγουριά ότι τρώμε λάσπη. Αγόρια και κορίτσια και μωρά λατρεμένα, αν περιμένουμε να στρώσουμε τα σπίτια μας με τα χαΐρια τους, κλάφτεεε... Ακόμα και οι Τούρκοι φανήκανε πιο μάγκες από μας στο τσιγάρο. Βγήκανε με πέντε αναμμένα στο κάθε χέρι έξω απ’ τη βουλή τους. Σου λέει, θα μας στερήσεις μαλακο-ΕΟΚ και την ύστατη χαρά, άμε στο διάβολο. Θα τρελαθώ. Και λάδια έχουμε και κρέατα έχουμε και τυριά έχουμε (και χωριά έχουμε). Και καφέδες έχουμε και μελιτζάνες φυτεύουμε και κολοκυθάκια και ντοματιές στις αβεράντες – πολλές για να τους τις πετάμε. Γιατί δεν πετάμε τις ντομάτες, βρε; Που σας τρέχουν τα λεφτά απ’ τα μπατζάκια στα σκατοκόμματά σας και τα ταμεία άδεια; Που μου παραδέχεστε ότι γίνανε και λάθη –όλοι– στην πλάτη μας. Μη σ’ ακούω, Μαρία μου (Δαμανάκη μου), να μιλάς απ’ το ΠΑΣΟΚ γιατί μου ανεβάζεις το ζάχαρο γαμώ τα εδώ Πολυτεχνεία μου. Πού είσαι, ρε Λασκαρίνα, που σε παρηγορούσα όταν σε διαγράψανε το ’75.
Πασόκοι τίμιοι.
ΝΟΥ ΔΟΥ ΔΕΝ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ.
Δεν υπάρχει συνεννόηση. Για δε μιλάτε. Ποια κρίση, μωρέ αθεόφοβοι. Που τα ίδια τα βράδια των διαγγελμάτων ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ! Και ΠΑΣΟΚ και ΝΟΥΔΟΥ όλοι στο Αμπρεβουάρ και στο Πάρκο της Ελευθερίας –τίγκα τα καταστήματα– κυκλοφορούμε κι εμείς οι καλλιτέχνες – σας βλέπουμε. Μου βγήκατε πρόωρα σαν τα σαλιγκάρια να δείτε πώς θα σας αντιμετωπίσει το κοινό κι αν θα βρέξει ψήφο. Έχω μια σκασίλα για την τύχη της χώρας που να μη σώσετε! Έτσι με καταντήσατε. Στην Κύπρο το ’παθα αυτό. Που είδα ένα έθνος να είναι σοβαρό, με εξαιρετική κυβέρνηση και να ζουν όλοι καλά – παρ’ όλη την γκρίνια τους. Καλά δεν έρχονται να μείνουν εδώ να πάθουν την κατάθλιψη – εύκολα. Και είδα ανήμερα του Αγίου Πνεύματος στην τιβί τη δορυφόρα τις ευρωεκλογές και έπαθα φρίκη που είν’ αυτή η χώρα μου, φωνούλες μου. Τι άθλιο μεσαιωνικό χωριό. Τέλος πάντων, καλά έκανε ο Κωστάκης και τις προκήρυξε τις ρημάδες. Μια χώρα που φωνάζει τους περιώνυμους αρχηγούς της ο Κωστάκης κι ο Γιωργάκης, πού να το πεις και να σε πάρουν για σοβαρό. Πεθαίνω όταν βγαίνουν οι κυρίες των κομμάτων στην Πρώτη Γραμμή που είναι η μόνη τηλεόραση που βλέπω και τις ακούω πρωί-πρωί και σκέφτομαι τι συγγένεια θα ’θελα να είχα μαζί τους. Καμία. Σκεφτήκατε ποτέ τι θα θέλατε να σας είναι όλοι αυτοί; Για σκεφτείτε το σοβαρά. Ποιον θα θέλατε για πατέρα, μητέρα, μπάρμπα, θεία, ξάδερφο, ξαδέρφη, γιο σας, κόρη σας, μπατζανάκη σας, νύφη σας, γκόμενο, γκόμενα, εραστή, ξεπέτα; Όχι, πες ποιον να στο καταρρίψω αμέσως. Να πω ότι μου βρίσκεται μια Λιάνα κι ένας Κοροβέσης; Οk, μου βρίσκονται! Ότι δεν αντέχω που κάνουν όλοι τις θιγμένες πρωθιέρειες κι έχουν μασήσει με τις εκατό μασέλες; Είμαστε πολύ λεβεντομαλάκες. Και μελό. Λες κάτι, ότι ο Παπανδρέου είναι γκάου και ακούς από πολύ σοβαρούς ανθρώπους «έλα μωρέ, ο Γιωργάκης». Λες κάτι, ότι κι ο Καραμανλής που μας έλεγε ότι κάθε αυθαιρεσία θα ’ταν βούτυρο στο ψωμί του και ρωτάς «μήπως δεν τα προσέχει τα λιπαρά του»; Φταίμε. Φταίμε, αδέρφια. Κι έχουμε ξεχάσει το βασικό. Ότι αυτή η χώρα, ακόμα και καμένη και ηλίθια και μπεκρού και κομπλεξικιά και ουσκιασμένη και καλλιπλαστική, είναι η ωραιότερη της Γης, με τις καλύτερες θάλασσες και τους θεούς μαζί της. Σέρνει την κατάρα της αυτοκαταστροφής της από τον πληθυσμό της που ψηφίζει ό,τι ψηφίζει κι έχει επί κεφαλής ό,τι έχει. Δεν θα πω άλλα. Έχω αποφασίσει να περιφρουρήσω το νευρικό μου σύστημα από αυτόν τον κουρνιαχτό. Ανήκω στο παγκόσμιο πάνελ. Είμαι μουσικός. Τους περιφρονώ βαθύτατα. Είναι μια πολύ καλή λύση. Τρέχτε στα σπίτια σας, αγάπες μου. Μόνο αυτά και τους φίλους μας. Η μέσα μας κυβέρνηση χάλασε.
Υ.Γ. Aν υποψιαστώ ότι τα βρίσκουν μεταξύ τους (έτσι κυκλοφόρησε – αυτά τα περιβάλλοντα δεν το κρατάνε το ρημάδι κλειστό) και δω Γιωργάκη Πρωθυπουργό και Κωστάκη Πρόεδρο Δημοκρατίας, στις επόμενες ή θα κάνω κόμμα Απελπισμένων Πολιτών ή θα ζητήσω πολιτικό άσυλο κάπου οπουδήποτε.
