Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για τη στήλη της, Ζωντανός στην Πόλη.
Τα ξέρουμε: υγεία μας, μυαλά μας (σε κάγκελα ή άνευ), συγγενείς και φίλους. Αυτά είναι τα βασικά. Το «καμιά δουλίτσα» το αφήνουμε όλο και πιο τελευταίο. Κάτι να πιούμε, κάτι να τσιμπήσουμε – το συζητάμε πάντα. Ή μασουλάμε, πίνουμε και συζητάμε ταυτόχρονα, που είναι και ό,τι καλύτερο.
Διαβάζω την καταπληκτική ιστορία ενός τύπου που έκανε το γύρο του κόσμου χωρίς μηχανικά μέσα. Με περπάτημα, δηλαδή, ποδήλατο, κουπί, κολύμπι και τέτοια. Του πήρε λίγη ώρα (13 χρόνια) αλλά τα κατάφερε κι έγραψε μετά την καταπληκτική ιστορία του, η οποία σαν να μη φτάνει που είναι περιπετειώδης περιπέτεια, έχει και χιούμορ. Ο τύπος λέγεται Jason Lewis και τον ζηλεύω φρικτά παρόλο που έβγαλε κάλους μέχρι το κούτελο από το πολύ κουπί. Παρόλο που κόντεψε να πνιγεί, να κρατσανιστεί από κροκόδειλο/καρχαρία/βουβάλα, να πάθει αφυδάτωση/ηλίαση/κρυοπαγήματα/κατολίσθηση, παρόλο που έφτασε στο τσακ να του στρίψει, μόνος του σε μια σχεδία/πιρόγα/τσιγκολελέτα στον πικρό ωκεανό (όποιον να ’ναι, τους όργωσε όλους). Μου φαίνεται συγκλονιστικό ότι έζησε τέτοιες περιπέτειες.
Ίσως επειδή για μένα περιπέτεια είναι να πας μέχρι το Σούνιο για μπάνιο, το να ψάχνεις ένα συγκεκριμένο μπαρ στα Πετράλωνα Σάββατο βράδυ ή το να βρίσκεσαι σε μέρος χωρίς ΠΟΛΛΑ μπακάλικα/φαρμακεία. Το χωριό με ένα μπακάλικο κι ένα φαρμακείο με φρικάρει, παραείναι περιπετειώδες, όπως και οτιδήποτε απαιτεί διαδρομή πάνω από μισή ώρα για να το προσεγγίσεις: δεν είμαι περιπετειώδης τύπος, οκέι. Ακόμα κι όταν ήμουν κάπως πιο πεταλωμένη, όταν πήγαινα από δω κι από κει με το διαβατήριο στα δόντια… δεν ψηνόμουν για μέρη στα οποία μπορεί να σε πατήσει οτιδήποτε, από βίσωνας μέχρι μπεκάτσα. Με γοητεύει το ότι μπορεί κάποιος άνθρωπος να μην κολώνει με τέτοια. Να ζαλώνεται ένα κουπί και να πηδάει στη θάλασσα, να ποδηλατεί για μέρες, να ορειβατεί για βδομάδες.
Αλλά η περιπέτεια του αλλουνού με γοητεύει σαν βιβλίο, άντε και σαν ταινία. Μπράβο, το παλικάρι, είχε και ιερό σκοπό ο συγκεκριμένος (κλιματολογικές αλλαγές, μόλυνση, βιότοποι κ.λπ.). Αν μου έλεγε ένα από τα παιδιά μου ότι θέλει να γυρίσει τον κόσμο με πατίνι, θα πάθαινα κολάπσους. Θα σκοτωνόμουν να του/της βγάλω εισιτήρια με τρένα, αεροπλάνα και πλοία. Θα εκλιπαρούσα να πάει στη Λούτσα, που είναι τόσο όμορφα. Τώρα έχω αγχωθεί, δηλαδή, και μόνο στην ιδέα…
Το ωραίο όταν είσαι κότα στα γκράντε-περιπετειώδη είναι ότι τολμάς σε άλλα πεδία (στα προσωπικά σου π.χ. ή στα επαγγελματικά σου), πράγμα άσχετο αλλά το αναφέρω για παρηγοριά, επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων δεν ψήνεται να ανέβει στο Έβερεστ. Δεν ψήνεται να πληρώσει και τα 65.000 δολάρια που χρειάζεται για άδειες, εξοπλισμούς και τα σχετικά. Οπότε, οκέι. Θέλω να πω, αν δεν σου περισσεύουν 65 χιλιάρικα, έχεις μια καλή δικαιολογία που χάνεις το Έβερεστ. Damn.
Όλα αυτά είναι τραγικά άσχετα, το νιώθω: δεν έζησα καμιά περιπέτεια πρόσφατα, σε μια ταβέρνα πήγαμε στους Άγιους Ανάργυρους, που δεν φημίζεται για τα αγρίμια ούτε τους παγετώνες της… Η ταβέρνα είναι σωστή, γουστόζα και οικονομική, λέγεται «Ουζερί ο Λάζαρος» και στηρίζεται στην ειλικρίνεια, την απλότητα και την ελληνική κουζίνα. Σερβίρει μεζέδες, ψητές σαρδελίτσες καταπληκτικές, γαύρο μαρινάτο, ντομάτα με χοντρό αλάτι και μύδια αχνιστά. Έχει μια ψητή μελιτζάνα με τυρί, σούπερ. Κρασί χύμα, φρέσκους λουκουμάδες στο τέλος. Με 11-13 ευρώ τρως πολύ καλά, πολύ ιδιαίτερα μεζεδάκια που σηκώνουν κουβέντα, παρέα, καλοκαίρι και νυχτερινό αεράκι. Η κουζίνα, το σέρβις, το μαγαζί το ίδιο, είναι «οικογενειακά» εντελώς. Αισθάνεσαι ασφάλεια γιατί τρως πράγματα που έχουν περάσει στο DNA σου λόγω φυλής, καταγωγής, πατρίδας.
Και δεν ξέρω γιατί τσιμπάω με περιπέτειες, ίσως επειδή μου χάρισε ο αδερφός μου μερικά βιβλία με παλαβούς που περνάνε τις ζούγκλες κρεμασμένοι σαν τσαμπιά στις κληματσίδες – υπέροχα βιβλία, ο Jon Krakauer («Into thin air») περιγράφει πώς πεθαίνεις από το «λεπτό αέρα» στο υπερηχητικό υψόμετρο και λαχανιάζεις εσύ ο αναγνώστης. Ενώ είσαι σπίτι σου με τη σαγιονάρα, μόλις έχεις γυρίσει από τον «Λάζαρο»…
Info: «The Expedition - Dark Waters», Jason Lewis, Billyfish Books
5°
