To TEDxKalamata ξεπέρασε τα όρια

Όταν τα όρια στενεύουν, επιβιώνουν οι πιο δυνατοί. Ένας κακός μαθητής, μια ωκεανολόγος, ένας Καλαματιανός σε αναπηρικό αμαξίδιο, μια 12χρονη που θέλει να πάει στον Άρη. Το φετινό TEDx στην Καλαμάτα, ένα από τα καλύτερα της διοργάνωσης, έγινε στο θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης από τους curators Παναγιώτη Καραμπίνη και Σπύρο Ζέρβα και τα είχε όλα. Tο θέμα ήταν «Όρια». Όρια σωματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, τα όρια που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας κι αυτά που μας βάζουν οι άλλοι. Έντεκα καλεσμένοι, έντεκα συγκλονιστικές ομιλίες, βίντεο, εκπλήξεις, συγκινήσεις, ιστορίες που μας κάνουν να σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Κωστής Μαραβέγιας σε ρόλο παρουσιαστή

Αργά το απόγευμα, ο ήλιος δεν είχε δύσει ακόμα, στο θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης θα ‘μασταν πάνω από χίλια πεντακόσια άτομα. Όταν ο Κωστής Μαραβέγιας ξεκίνησε να παρουσιάζει τη βραδιά και ρώτησε ποιοι είναι Καλαματιανοί, σήκωσαν το χέρι τους περίπου οι μισοί. Οι άλλοι μισοί ήταν επίτιμοι καλεσμένοι απ’ το εξωτερικό, διοργανωτές, δημοσιογράφοι, κόσμος απ’ τις γύρω περιοχές, κόσμος απ’ την Αθήνα, «σσσσσσς ξεκινάει», ακούγεται ο παππούς πίσω μας, ενώ προσπαθεί να συνδέσει το μηχάνημα διερμηνείας στο αυτί του, «πως μπαίνει αυτός ο δαίμονας». Όσο προσπαθούσαμε να συνδέσουμε τον «δαίμονα», οι νεότεροι τουιτάραμε ατελείωτα, η Cosmote, που ήταν επίσημος χορηγός, είχε εγκαταστήσει, για πρώτη φορά σε αρχαίο θέατρο, free Wi-Fi, ενώ έδινε την δυνατότητα σε όσους έλειπαν, να παρακολουθήσουν τη βραδιά σε live streaming.

Simon Critchley

Η παρουσίαση ξεκίνησε, πρώτος μίλησε ο Simon Critchley, Άγγλος φιλόσοφος και καθηγητής του New School. «…Λατρεύω το θέατρο πιο πολύ από τη γυναίκα μου, απ’ τα παιδιά μου, πιο πολύ απ’ τη Λίβερπουλ, ακόμα κι απ’ το τσίπουρο…». Είμαστε ακόμα σε κατάσταση προσαρμογής. Απ’ το ένα μας αυτί ακούμε τον Critchley στα αγγλικά, απ’ το άλλο την διερμηνέα στο ακουστικό στα ελληνικά. Τα τελευταία tweets έγραφαν «χαμηλώστε τα ακουστικά».

Adam Pearson

Πολλοί ήταν οι ομιλητές που ξεχώρισαν. Ο Adam Pearson τράβηξε τα βλέμματα πριν ακόμα πλησιάσει στο μικρόφωνο. Πάσχοντας από μικρή ηλικία από νευροϊνωμάτωση, δουλεύει με έδρα το Λονδίνο ως ηθοποιός, παρουσιαστής και διοργανωτής φιλανθρωπιών. Στόχος του να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη απέναντι στα στερεότυπα. Στην τελευταία του ταινία έπαιξε με την Scarlett Johansson στο «Κάτω από το δέρμα». «Ήμουν ένα μικρό αγόρι και έλεγα ότι θα γίνω ο Μπάτμαν. Μετά τη νευροϊνωμάτωση όλα άλλαξαν. Στο σχολείο ήμουν “το παιδί με ειδικές ανάγκες”. Μέχρι που στα 16 μου σκέφτηκα πολύ και είπα στον εαυτό μου: “Θυμήσου εκείνο το αγόρι που ήθελε να γίνει ο Μπάτμαν. Τι θα σκεφτόταν για σένα; ». Γιατί έχουμε τέτοια εμμονή με τα όρια; «Γιατί μας λένε συνέχεια τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε. Πρέπει να σκεφτόμαστε αυτά που μπορούμε να κάνουμε. Να είμαστε λίγο σαν τον Μπάτμαν. Είναι εντάξει να μην είσαι απολύτως εντάξει». Όμως πώς είναι να παίζεις με την Johansson; Ο ίδιος λέει στην A.V. ότι: «Δεν ήξερα ότι θα παίξω με εκείνη. Μπήκα στο στούντιο για να γνωρίσω τους συντελεστές και μου είπε “Γεια, είμαι η Σκάρλετ” και το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Εξωτερικά ήμουν ήρεμος και κουλ. Και μέσα μου έλεγα “Θεέ μου, θεέ μου, θεέ μου”».

Oι curators του TEDxKalamata, Παναγιώτης Καραμπίνης και Σπύρος Ζέρβας

Ο χειρότερος μαθητής της τάξης, ο Γρηγόρης Ζωντανός, έχει σοβαρή μορφή δυσλεξίας, γεγονός που έκανε απ’ την αρχή τα απλά δύσκολα στη ζωή του. «Ήμουν σε έναν γάμο και περνούσε από μπροστά μου το βιβλίο που όλοι γράφουν ευχές. Κοίταξα την λευκή σελίδα. Δεν ήξερα τι να γράψω ούτε πώς να το γράψω. Αν θα είναι σωστό, ορθογραφημένο κλπ. Αγχώθηκα και απλά έδωσα το βιβλίο στον επόμενο». Σήμερα είναι συνιδρυτής του ελληνικού start-up «Locish», που χρησιμοποιείται στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο και πρόσφατα πήρε χρηματοδότηση ύψους 820 εκατ. ευρώ από ξένους επενδυτές. «Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει τι μπορείτε και τι δεν μπορείτε να κάνετε. Εγώ, ο χειρότερος μαθητής της τάξης, έφτιαξα μια από τις πιο πετυχημένες στο εξωτερικό ελληνικές εφαρμογές. Φανταστείτε τι θα έκανε ο απουσιολόγος».

Γιώργος Λαζαρίδης

Ο επόμενος ομιλητής ήρθε με αμαξίδιο. Στεκόταν λίγες θέσεις μπροστά μου σε όλη την βραδιά. Γιώργος Λαζαρίδης. Τον ήξεραν όλοι. «Επ Γιώργο τι γίνεται;», «Γιωργάρα όλα καλά;», «Συγχαρητήρια, φίλε». Όταν ήρθε η σειρά του να σταθεί μπροστά στα φώτα μάθαμε ότι είναι Καλαματιανός. «Ήμουν ένας “κανονικός” 19χρονος, σύμφωνα με τα όρια που ορίζει η κοινωνία για το τι είναι “κανονικός”. Μέχρι που έπαθα το ατύχημα. Κοιμόμουν και έβλεπα στον ύπνο μου ότι περπατάω, ξυπνούσα και δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι δεν θα γίνω πάλι “κανονικός”». Στην τσέπη του αμαξιδίου είχε δυο μπαλάκια τένις. Εδώ και κάποια χρόνια παίζει επαγγελματικά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. «Άρχισα το τένις για να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω πράγματα μόνος μου». «Το να ζει κανείς στο έπακρον είναι αυτό που τον κάνει κανονικό. Τώρα νιώθω πιο κανονικός από ποτέ. Η ζωή είναι σαν αγωνιστικό παιχνίδι. Κάποια σετ τα χάνεις, κάποια τα κερδίζεις».