Βάγια Δανιηλίδου, Κωνσταντίνος Τοπάλης

Είμαστε οι Βάγια και ο Κωνσταντίνος, μένουμε στη Θεσσαλονίκη, επαγγελλόμεθα πολλά και διάφορα γύρω από το σινεμά, τις εικόνες, τις λέξεις. Όλα όσα έχουν σχέση με την 24plus1 (team24plus1.com), την οποία και δημιουργήσαμε το 2000. Από παραγωγές ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία, σενάριο, βίντεο λήψεις και μοντάζ, μέχρι κινηματογραφικά προγράμματα σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ιντερνετικά μαθήματα στο e-EDGE (e-edge.gr), το διαδικτυακό μας εργαστήρι γραφής και εικόνας, για το οποίο είμαστε επίσης πολύ περήφανοι!

Όταν μάθαμε πως το «Free Camping» επιλέχθηκε στο Short Film Corner των Καννών, το επαγγελματικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους του φεστιβάλ που ξεκίνησε το 2004, νιώσαμε μεγάλη χαρά, άγχος, αισιοδοξία, ελπίδα και ανακούφιση. Πρώτα διπλοτσεκάραμε την ανακοίνωση και μετά σκεφτήκαμε τι θα φορέσουμε… Χα, χα, χα!!

Βάγια: Μόλις είδα ότι φέτος είναι και πρόεδρος η Τζέιν Κάμπιον, η αγαπημένη μου γυναίκα σκηνοθέτις, το πήρα σαν ένα ακόμη καλό οιωνό! Θέλαμε να πάμε ξανά στη Γαλλία (οριακά γαλλόπληκτοι!), μακάρι να μείνουμε και περισσότερο εκεί, εννοώ και μετά το πέρας του φεστιβάλ.

Κωνσταντίνος: Αγαπάμε πολύ την πόλη μας, μας εμπνέει, σίγουρα περισσότερο από την Αθήνα, όπου και δουλέψαμε για δύο χρόνια, αλλά τα πράγματα δεν τραβάνε, δεν έχουν προοπτική. Αισθανόμαστε κάτι σαν «τουρίστες» ή μάλλον σαν «πολίτες» που μετακινούνται σε πόλεις και χώρες μέσα στη Ευρώπη.

Βάγια: Και δεν είναι μόνο μια τωρινή κατάσταση, είναι κάτι παλιό αυτό. Ίσως τώρα ακόμα περισσότερο. Σχιζοφρένεια! Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ ανακυκλώνεται η ιστορία. Τέλος πάντων, το «Free Camping» είναι μια χαμηλόφωνη ταινία. Ξεκίνησε αρχικά ως ανάγκη να κάνουμε μία ακόμα μικρού μήκους. Απείχαμε καιρό από τα κινηματογραφικά σετ και μας λείψανε. Γυρίστηκε κοντά στον Σταυρό Χαλκιδικής σε μια παραλία. Ένα σετ, θέλαμε να ελαχιστοποιήσουμε όσο μπορούσαμε το κόστος. Όλες μας οι ταινίες είναι ανεξάρτητες, εννοώ χωρίς καμία υποστήριξη από τους επίσημους κρατικούς φορείς του κινηματογράφου. Ακόμα και με άλλες παλιότερες διακρίσεις, πολλές συμμετοχές σε φεστιβάλ και βραβεία, τίποτα. Αόρατοι! Θα έλεγα και άλλα πιπεράτα, αλλά δεν μου αρέσει η γκρίνια, γενικότερα.

Τα πρόσωπα, οι ήρωες της ιστορίας είναι δίπλα μας, κυριολεκτικά, και μάλλον θα μας κυνηγάνε. Αστειεύομαι, είναι όμως πολύ υπαρκτά. Όταν έγραφα τους διαλόγους, γελούσα μόνη μου. Το πήρα σαν καλή ένδειξη και το κράτησα. Οπότε, κωμωδία. Ήθελα να γράψω κάτι με παιγνιώδη διάθεση, ίσως και σκωπτική. Δεν γουστάρω τις τόσες μαυρίλες στο σινεμά. Και ειδικά σε μια τέτοια περίοδο για τη χώρα, πολύ πένθιμη. Θεωρώ ότι κάθε ταινία πρέπει να έχει μέτρο και αλήθεια μέσα της. Να υπάρχει όλο το φάσμα της ζωής. Και το μαύρο, και το άσπρο, και τα ενδιάμεσα. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε και με την ταινία. Η πλοκή βγήκε μέσα από τους χαρακτήρες και φιξαρίστηκε όταν άρχισε να μιλάει πιο καθαρά μέσα μου η κεντρική ιδέα του σεναρίου.

Κωνσταντίνος: Το στόρι της ταινίας περιγράφει ένα ζευγάρι νέων Ελλήνων που έχει φύγει στην Ολλανδία για δουλειά και το καλοκαίρι έρχεται πίσω στην Ελλάδα για διακοπές, κάνοντας ελεύθερο κάμπινγκ σε μια απομακρυσμένη παραλία. Η ταινία είναι κωμωδία με δραματικά στοιχεία ή, αν θες, μια «δραμωδία». Εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις και παίζει με τα στερεότυπα. Οι καταστάσεις του ζευγαριού σχετίζονται ως έναν βαθμό με την κρίση, όχι όμως μόνο με την οικονομική κρίση.

Μετά το ρεπεράζ και την επιλογή της παραλίας ξεκίνησαν τα γυρίσματα, τα οποία κράτησαν τέσσερις ημέρες. Στο σετ, πέρα από τη διάρκεια του γυρίσματος, υπήρχαν ωραίες στιγμές στα διαλείμματα με βουτιές και φαγητό στην παραλία αλλά και ευτράπελα, όπως όταν τα κύματα τράβηξαν μέσα τις σακούλες με τα εμφιαλωμένα νερά και βουτούσαμε για να τα μαζέψουμε.

Είχαμε βέβαια και δύσκολες ώρες, γιατί δουλέψαμε τις ημέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο και μας πέτυχε ο καύσωνας. Πέρα από τη ζέστη, βέβαια, υπήρχε και το θέμα του εξοπλισμού (κάμερες, φώτα κτλ). Τον κουβαλούσαμε μέσα από χωματόδρομους, ελαιώνες, τον ανεβάζαμε από την απότομη πλαγιά της παραλίας κάθε βράδυ και το άλλο πρωί τον ξαναστήναμε.

Βάγια: Σινεμά στη Θεσσαλονίκη του σήμερα και στην Ελλάδα του τώρα σημαίνει… είσαι τρελός; Τι δουλειά έχεις εδώ, παιδάκι μου; Σημαίνει χόμπι, επί της ουσίας, να τι σημαίνει. Σημαίνει ακόμα λιγότερη υποστήριξη, σημαίνει έλλειψη σχεδίου από την πολιτεία, σημαίνει πολλές εργατοώρες χωρίς αμοιβή. Να τι σημαίνει σινεμά στην Ελλάδα. Και από την άλλη, ίσως σημαίνει και «ελευθερία»… ή και «ασυδοσία», δεν ξέρω, γίνεται φιλοσοφικό το θέμα, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Εξάλλου με τις τόσες δυσκολίες χαλυβδώνεσαι, πεισμώνεις περισσότερο.

Κωνσταντίνος: Δυστυχώς τα κίνητρα για κινηματογράφο στην Ελλάδα είναι ελάχιστα, πέρα από κάποιους που επιμένουν, στηρίζουν και δημιουργούν. Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη, η δυναμική είναι πολύ μικρή, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι μια πόλη με μεγάλα φεστιβάλ και έναν τεράστιο «καμβά» με χώρους και τοπία που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ταινίες. Θα έπρεπε να γίνουν ενέργειες ώστε να προσελκύει δημιουργούς και παραγωγές από παντού.

24plus1.wix.com/freecampingthemovie

Πορτρέτο: Σπύρος Παλούκης

Οι δημιουργοί της ταινίας και η Θεσσαλονίκη Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014 μας προσκαλούν στην πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας «Free Camping», που συμμετείχε στο 67ο Φεστιβάλ των Καννών, την Κυριακή 22 Ιουνίου στον κινηματογράφο Ολύμπιον, στη Θεσσαλονίκη. Ώρα προβολής: 20:00. Μαζί θα προβληθεί και η βραβευμένη ταινία μικρού μήκους «Απώλεια», 10 χρόνια μετά τη δημιουργία της. Η είσοδος είναι ελεύθερη.