Το μπαράκι Zanzibar στου Ψυρρή, η Αντίπολις στη Λεωφόρο Κηφισίας και ο Φίλιππος Νάκας
Αυτό που λέμε «με το νου πλουταίνει η κόρη, με τον ύπνο η ακαμάτρα». Μπορείς να πας παντού χωρίς να κουνηθείς, κι ενώ πρόκειται για θαύμα της τεχνολογίας… είναι και λίγο ξεπάστρεμα της φαντασίας. Όπως και του ταξιδιωτικού πράκτορα.
Δεν έχω κανένα κολλητό ταξιδιωτικό πράκτορα, ώστε να με πιάσει θλίψη που ξεπαστρεύεται το είδος – είναι σαν τη λεοπάρδαλη της Ζανζιβάρης: την έχω δει σε φωτογραφίες, ίσως (μισοκοιμισμένη) σε κανένα ντοκιμαντέρ να τρώει ταξιδιωτικούς πράκτορες. Μισοκοιμισμένη ήμουν εγώ και όχι η λεοπάρδαλη, η οποία σύμφωνα με τις φήμες δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ. Αλλά ο λόγος που εξαφανίζεται τσάκα-τσάκα το είδος δεν είναι η αϋπνία. Αν ήταν έτσι, θα είχα εξαφανιστεί προ πολλού, κι εγώ κι ένα σωρό κόσμος.
Εεεεενιγουέι. Είχα ένα συμμαθητή που το όνειρό του ήταν να πάει στη Ζανζιβάρη. Καθόμασταν σε κάποια υγρή καφετέρια στα βάθη του αρκτικού/καβαλιώτικου χειμώνα κι αυτός φώναζε ξαφνικά «Ζάνζιβαρ!» χωρίς προφανή λόγο, έτσι απλώς επειδή του την έδινε. Γιατί Ζανζιβάρη κι όχι Ταγκανίκα ή Ζιμπάμπουε, δεν καταλάβαμε ποτέ. Ο συμμαθητής έγινε δικηγόρος, παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά κι αναρωτιέμαι ώρες-ώρες αν πήγε ποτέ στη Ζανζιβάρη. Ή αν κάθεται τις ελεύθερες ώρες του στο κομπιούτερ και ψάχνει τα πάντα για τη Ζανζιβάρη, από φωτογραφίες μέχρι πληροφορίες για το black-out του 2008 – ρεύμα καπούτ για ένα μήνα. Η χώρα. Η οποία χώρα είναι δύο νησιά-και-κάτι, στην ανατολική Αφρική, κάτω από την Κένυα, απέναντι από την Τανζανία και πάνω από τη Μοζαμβίκη, αν θέλετε να ξέρετε. Ενώθηκε με την Ταγκανίκα το ’64 κι έγινε Ενωμένη Δημοκρατία της Τανζανίας, ή μέρος της. Το κακό με τις ιστορίες της Αφρικής είναι πως ανάλογα με το τι διαβάζεις, ποιος το έγραψε και πού σκατά το βρήκες, σχηματίζεις τη σωστή ή τη λάθος εντύπωση για το οτιδήποτε. Όχι ότι ίδρωσε κανένας. Ίσως ούτε καν ο ζανζιβαριομανής συμμαθητής. Που μπορεί τώρα να έχει μανία με τα γραμματόσημα, απ’ όσο ξέρω, ή με τη χαρτοκολλητική…
Βλέπω λοιπόν υπέροχες φωτογραφίες της εξωτικής Ζανζιβάρης ενώ ο καιρός χαλάει λάου-λάου, με τον ύπουλο τρόπο που έχει να σε βάζει να ψάχνεις τις κάλτσες σου κάθε φθινόπωρο. Το ότι οι κάλτσες έχουν έναν ακόμα πιο ύποπτο τρόπο να χάνονται κάθε καλοκαίρι (και όχι μόνο) δεν το αγγίζω καθόλου, γιατί πρόκειται για καυτό πολιτικό θέμα… ΚΑΙ, υπάρχει μικρό συμπαθητικό μπαράκι στου Ψυρρή που λέγεται Zanzibar: μια σταλιά, στριμωγμένο, όπως κι η ίδια η Ζανζιβάρη, με πονηρή ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να ήταν εξωτική αν δεν έβρεχε τη νύχτα που πήγαμε, με μαύρες μουσικές και φθηνά ποτά (6 ευρώ!). Δεν ξέρω αν το Zanzibar έχει σχέση με τη Ζανζιβάρη: ο Φρέντι Μέρκιουρι είχε γεννηθεί εκεί (όχι στο μπαράκι), θυμάμαι να το διαβάζω σε κάποια συνέντευξή του πριν μισό αιώνα και να ψάχνω τη Ζανζιβάρη στην εγκυκλοπαίδεια. Δηλαδή σκεφτόμουν ότι για να γεννήθηκε εκεί ο Φρέντι, δεν μπορεί, θα ’χει κάτι το σπέσιαλ αυτή η χώρα. Μη ψάχνετε άδικα, η κύρια παραγωγή της ήταν τα γαρίφαλα ζαχαροπλαστικής αλλά έχει πέσει η ζήτηση τελευταία και τα δύο ωραία νησιά, η Zanzibar και το Pembe, είναι πετυχημένα θέρετρα με ένα σκασμό τουρίστες κάθε χρόνο να αράζουν στις εξωτικές παραλίες και να λιάζονται, οι κόπανοι.
Και: εμείς εδώ αγοράζουμε με τεράααααστια καθυστέρηση σχολικά είδη. Στο Αντίπολις και στο Φίλιππος Νάκας, αντίστοιχα, γινόταν χαμός κάμποσες μέρες μετά το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. (Δεν είμαι η μόνη που τσακίζεται να αγοράσει τα σχολικά του παιδιού της λίγο πριν τα Χριστούγεννα). Εκπαιδευμένοι πωλητές αρπάζουν απ’ τα χέρια της κάθε ανόητης μάνας τον κατάλογο βιβλίων, τετραδίων κ.λπ., και σπεύδουν να κατεβάσουν από πατάρια ή να ανεβάσουν από υπόγεια διάφορα είδη που «είναι σε έλλειψη». Γιατί είναι σε έλλειψη η Οικιακή Οικονομία ή ένα λυσάρι μαθηματικών, ο θεός κι η ψυχή τους. Πάντως χωρίς τον εκπαιδευμένο, ξεπατωμένο, λειψανοποιημένο πωλητή, καμία μαμά δεν μπορεί να βρει ούτε σβυστηράκι πια. Περιμένεις πλάι στο ταμείο χαζεύοντας αυτά τα άθλια βιβλιαράκια τσέπης, «Πού να είναι ο έρωτας;» (σε μία θεία του), «Συγκατοίκηση; Γιατί όχι!» (ουστ από κει), «Ζήτα συγνώμη…» (της θείας σου), «Μικρά μυστικά επιτυχίας της σχέσης» (έλεος) και πάει λέγοντας. Οι τίτλοι και μόνο σε κάνουν να δαγκώνεις την Υδρόγειο. Η οποία υπάρχει σε ξυστήρα, λαμπατέρ, μολυβάκι, τετράδιο, αφίσα, τσάντα και κασετίνα – όπως και η καταραμένη Χάνα Μοντάνα. Χίλιες φορές η υδρόγειος, παρά η Χάνα. Αν είναι σε λάμπα μπορείς να τη γυρνάς τις νύχτες που έχεις αϋπνίες, να βάζεις το δάχτυλό σου σε μια χώρα κι έπειτα να διαβάζεις ως το πρωί στη Wikipedia τα πάντα γι’ αυτή τη χώρα. Είναι σα να πήγες μετά, τα είδες όλα, μόνο που δεν άραξες στην παραλία δηλαδή να σε λιγουρεύεται η λεοπάρδαλη λίγα λεπτά πριν πάρει δρόμο κι αυτή από την υδρόγειο….
13°
