Για εκείνον ο σωστός σχεδιασμός είναι το παν στη ζωή- όλα μπορούν να γίνουν, την κατάλληλη στιγμή, με το κατάλληλο πλάνο. Τη ζωή του την περνάει σχεδιάζοντας: σπουδές, δουλειές, πώς θα μετακομίσει, πώς θα ταξιδέψει, πώς θα χωρίσει. Στο μυαλό του τραβάει ευθείες και καμπύλες- όλα είναι οργανωμένα, όλα είναι σε τάξη, ο πιο αναλυτικός χάρτης για τη ζωή του. Μόνο που ο χάρτης μένει κλειδωμένος στο συρτάρι.
Φοβισμένοι μπροστά σε τόσες επιλογές και τόσα μονοπάτια, αποφασίσαμε να μείνουμε ακίνητοι και να σχεδιάσουμε την πορεία μας- λογικό, αναμενόμενο. Κανείς δε θέλει να λιώσει τα παπούτσια του στο δρόμο, αν δεν ξέρει τουλάχιστον πού κατευθύνεται. Τα σχέδιά μας ήταν σαν υγρό τσιμέντο που θα σταθεροποιούσε τα βήματά μας, θα μείωνε το ρίσκο, θα νιώθαμε ασφάλεια. Καθώς ο καιρός περνούσε, το τσιμέντο στέγνωσε και τελικά μας ακινητοποίησε τα πόδια.
Ακίνητος μπορείς μόνο να αναβάλλεις πάλι. Έχοντας μπλέξει πολλά σχέδια μαζί, πολλούς χάρτες, πολλά μονοπάτια, πολλές παρακαμπτηρίους, ο χάρτης έγινε λαβύρινθος και εμείς σταματήσαμε να σχεδιάζουμε- τώρα απλά αναβάλλουμε. Η αναβολή όμως παγώνει- αφήνει στρώματα σκόνης πάνω στο χάρτη, τα σχέδια δεν φαίνονται πια καθαρά, καταλήγουμε να μη θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε, πόσο μάλλον που θέλαμε να φτάσουμε. Μπερδεύουμε τις λέξεις μας, λες και πασαλείβουμε τα νοήματά τους- αναβάλλουμε και νομίζουμε ότι σχεδιάζουμε.
Όταν σχεδιάζουμε στρώνουμε δρόμο- εύκολο, δύσκολο, μακρύ, σύντομο τελικά δεν έχει σημασία- ο δρόμος υπάρχει, μπορούμε να τον περπατήσουμε. Ο δρόμος πάντα οδηγεί σε έναν προορισμό, περικλείει μια κινητικότητα- δε μπορείς απλά να στέκεσαι στη μέση του δρόμου, θα περπατήσεις, θα τρέξεις, μπορεί και να συρθείς αλλά δεν μπορείς να μείνεις ακίνητος σε καμιά περίπτωση. Τα σχέδιά μας δίνουν σχήμα στη σκέψη μας, φωνή στις επιθυμίες και τους φόβους μας. Μας σπρώχνουν να ξεκινήσουμε- όχι στη φαντασία μας, πάνω σε χάρτες αλλά στην πραγματική ζωή, όπως τη ζούμε κάθε μέρα. Δεν υπάρχει εξάλλου άλλος τρόπος να μάθουμε το δρόμο παρά μόνο να τον περπατήσουμε.
3°
