Οι γονείς είθισται να ζουν μια ζωή με διαρκείς μεταβάσεις. Μαθαίνουν σε έναν βίο με συνεχείς αλλαγές – στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου υπό διαμόρφωση- και συγκρούσεις για κάθε πιθανό λόγο, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Και μαθαίνουν να ζουν με ένα ή και περισσότερα δωμάτια μέσα στο σπίτι να μην τους «ανήκουν».
Όμως έρχεται η στιγμή που όλα αλλάζουν. Ξαφνικά εκείνη η πόρτα, που τόσες φορές έκλεισε στα μούτρα του πατέρα ή της μητέρας, κλείνει σιγά και από το πόμολο. Οι φωνές από το δωμάτιο δεν ακούγονται πια και δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να χαμηλώσει η μουσική. Μπαίνεις μέσα και είναι τόσο άδειο αν και γεμάτο με αντικείμενα «αναμνήσεις».
Γονείς χωρίς παιδιά έψαξε και βρήκε η φωτογράφος Ντόνα Σβάρτς και τους φωτογράφισε στο δωμάτιο του παιδιού που έχει φύγει από το σπίτι. Η ίδια αναφέρει ότι δεν βιώνουν όλοι οι γονείς το «Σύνδρομο της άδειας φωλιάς» με τον ίδιο τρόπο και τονίζει ότι δεν είναι μόνο η μητέρα που νιώθει έντονα την έλλειψη.
24°
