Πόσες μέρες έχει η βδομάδα;

Η κατ΄ εξοχήν μέρα των απεργιών στην ταλαίπωρη πόλη μας είναι η Πέμπτη. Και οι κλάδοι που κατ΄ εξοχήν διαταράσσουν την όποια λειτουργία τής έχει απομείνει, είναι οι συγκοινωνιακοί. Εκεί, οι συνδικαλιστές του βαθέος δημόσιου  δείχνουν τα δόντια τους απέναντι σε όσους από μας επιμένουμε να (προσπαθούμε να) χρησιμοποιούμε τον ηλεκτρικό, το λεωφορείο, το τραμ, το μετρό, το τρόλεϊ και τον προαστιακό. 

Οι απεργίες αυτές έχουν την καλύτερη δυνατή σχεδίαση, ώστε να πλήττουν όσο γίνεται περισσότερο τους χρήστες των μέσων μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ):

1. Άλλες είναι πανελλαδικές και διακλαδικές, άλλες αφορούν μόνο έναν - δύο κλάδους κάθε φορά. Όσο λιγότεροι οι κλάδοι, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να μην το πάρει είδηση ο (μη) χρήστης και να περιμένει αβοήθητος στη στάση με τις ώρες.

2. Άλλες είναι 24άωρες, άλλες είναι  στάσεις εργασίας, συνήθως 5-9 το πρωί και 5-12 το βράδυ. Πάλι δεν μπορεί ο υποψήφιος χρήστης να ξέρει τι ισχύει κάθε φορά. 

3. Άλλοτε κηρύσσονται Τρίτη, άλλοτε Τετάρτη άλλοτε Πέμπτη. Από προσωπική στατιστική, έχω δει ότι η Πέμπτη είναι η συνηθέστερη. Καιρό τώρα, δεν υπάρχει Πέμπτη που να μη γίνεται κάποια απεργία, σε κάποιον ή σε όλους τους κλάδους. Ξέρω ανθρώπους που έχουν ξεγράψει την Πέμπτη από το πρόγραμμα της βδομάδας τους ή υποχρεώνονται να παίρνουν άδεια αυτήν ακριβώς τη μέρα 

4. Ακόμα πιο σατανικές είναι οι Γενικές; Συνελεύσεις των σωματείων, οπότε φυσικά τα οχήματα παύουν να κινούνται, και που πάντα τις μαθαίνει ο επιβάτης κατόπιν εορτής 

Αν κανείς έχει ΙΧ και μια Πέμπτη (ή Τρίτη ή Τετάρτη) υποχρεωθεί να το πάρει για να πάει στη δουλειά του ή αποφασίσει να πάρει ταξί (οι ταξιτζήδες απεργούν πάντα διαφορετικές μέρες από τα ΜΜΜ, ώστε να καρπώνονται τον όγκο των απελπισμένων επιβατών), τότε πέφτει σ΄ ένα ακίνητο κοπάδι άλλων ΙΧ και ταξί που κάνουν το ίδιο. Πηγαίνει σημειωτόν,  ξοδεύει πολλά, ρυπαίνει περισσότερο, άγχεται, αργεί, φτάνει στη δουλειά του εξουθενωμένος.  Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι τις μέρες που απεργούν τα ΜΜΜ, αυξάνονται τα ατυχήματα και ειδικά τα ατυχήματα στα οποία εμπλέκονται μοτοσικλέτες. 

Φυσικά, τα στελέχη των επιχειρήσεων δεν πλήττονται από τέτοιες απεργίες. Οι μισθοί τους είναι μεγάλοι, τα ωράρια δεν είναι πιεστικά, μπορούν να πάνε στο γραφείο τους και στις 10 και στις 11, δε χτυπάνε κάρτα, τα αυτοκίνητά τους είναι άνετα και με άριστο ερ κοντίσιον. Αυτοί που πλήττονται είναι οι αληθινοί προλετάριοι της κοινωνίας μας, οι υπάλληλοι και οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, καθώς και μερικοί φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι. Πόσοι υπάλληλοι και εργάτες έχουν απολυθεί επειδή αργούν επανειλημμένα στη δουλειά τους, αυτό δεν απασχολεί τους απεργούς. Ούτε ότι την πατάνε όλως ιδιαιτέρως  όσοι από τους επιβάτες έχουν κάνει το λάθος ν΄ αγοράσουν κάρτα απεριορίστων διαδρομών, αλλά την Πέμπτη και άλλες μέρες της βδομάδας δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ΜΜΜ. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι χρήστες αυτής της κάρτας παρέχουν το μόνο σίγουρο χρήμα που παίρνει ποτέ ο ΟΑΣΑ. 

Ας δούμε τώρα ποιοι έχουν σβήσει την Πέμπτη από τη βδομάδα του μετακινούμενου επιβάτη και ταλαιπωρούν τους επιβάτες των ΜΜΜ. Οι απεργοί είναι άνθρωποι με εξασφαλισμένη μονιμότητα, πολύ ψηλούς μισθούς, ελεύθερη χρήση των ΜΜΜ, πολλές αναρρωτικές άδειες, διάφορες άλλες παροχές και το δικαίωμα που έχουν αποδώσει οι ίδιοι στον εαυτό τους να πίνουν καφέ, ν΄ ακούν ραδιόφωνο και να καπνίζουν όταν οδηγούν. Οι συνδικαλιστές των σωματείων τα ίδια, μόνο που έχουν περισσότερα προνόμια και συμμετοχή σε αμειβόμενες θέσεις ex officio. Τα στελέχη των διοικήσεων ακόμα περισσότερα: είναι διορισμένα από την εκάστοτε κυβέρνηση, οι απολαβές τους φτάνουν τις δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο και το αντικείμενο της εργασίας τους είναι μηδαμινό. Το δε κρατικό μονοπώλιο στα αστικά ΜΜΜ το εξασφαλίζουν νόμοι, ψηφισμένοι από βουλευτές που ανήκουν σε κρατικοεπιδοτούμενα κόμματα και οι οποίοι έχουν τεράστιες τελικές απολαβές, βουλευτική ασυλία, σύνταξη μετά από μια και μόνη θητεία, ειδική δωσιδικία ώστε να μη δικάζονται από δικαστήριο, ταχεία παραγραφή αδικημάτων και μεγάλη προβολή στο όποιο άλλο επάγγελμά τους. Εννοείται πως ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε τα στελέχη των διοικήσεων, ούτε οι βουλευτές χρησιμοποιούν ποτέ τα ΜΜΜ.

Απεργοί, συνδικαλιστές, διοικητικά στελέχη και πολιτικοί συναποτελούν το βαθύ δημόσιο, που έχει καταφέρει να παρέχει μονοπωλιακά υπηρεσίες ΜΜΜ στο αθηναϊκό επιβατικό κοινό χωρίς να τις παρέχει-  και εξαφανίζοντας ειδικά την Πέμπτη από το ημερολόγιο του εργαζόμενου. Κατά τα άλλα, για όλα φταίει το ΔΝΤ.