Η πιο τρυφερή ανάρτηση για την ημέρα της μητέρας

Φωτογραφίες από μαμάδες, φωτογραφίες με μωρά και μαμάδες, στίχοι, τραγούδια, αφιερώσεις. Οι διαδικτυακοί «τοίχοι» του facebook πλημμύρισαν χθες από αναρτήσεις αφιερωμένες στην ημέρα της μητέρας. Περιδιαβαίνοντας τον δικό μου τοίχο «έπεσα» πάνω σε αυτή την ανάρτηση. Δεν εκθείαζε τα προσόντα της μητέρας του, δεν περιελάμβανε φωτογραφία της από τότε ήταν μία όμορφη έφηβη, δεν της ευχόταν χρόνια πολλά. Κι όμως. Ήταν ότι πιο τρυφερό που διάβασα για αυτή την ημέρα. Ένα γράμμα χωρίς παραλήπτη.

«Σήμερα όλοι βάζουν τις μάνες τους εδώ, ας βάλω κι εγώ τη δική μου. Η φωτογραφία ειναι του 2004, η τελευταία της, δυο μήνες μετά τη λήψη η μάνα μου πέφτει στο κρεβάτι με βαρύ εγκεφαλικό και ολική σχεδόν παράλυση. Θα μείνει εκεί έξι χρόνια. Επί έξι χρόνια περνώ από το σπίτι της κάθε βραδύ να τη δω. Μου σφίγγει τα δάκτυλα με όση δύναμη της έμεινε στο αριστερό της χέρι, το μόνο μέλος του σώματος που μπορεί να κινήσει, μαζί με τα μάτια της. Τα μάτια της με κοιτούν επίμονα κάθε βράδυ, με την ίδια τρυφερότητα που με κοίταζαν πάντα, ποτέ δεν ήταν απόμακρη ή αυστηρή μαζί μου. Με κάνει να συγκινούμαι κάθε βραδύ και ταυτόχρονα δεν ξέρω καν αν με αναγνωρίζει, δεν έχει επαφή με το περιβάλλον.

Τα χρόνια περνούν, χάνει διαρκώς βάρος, αποστεώνεται, τη βλέπω να φεύγει λίγο-λιγο κάθε μέρα που περνάει, η ζωή της όμως παρατείνεται χάρης στην εξαιρετική φροντίδα που έχει από την κυρία που την προσέχει. Ώσπου το καλοκαίρι του 10, ο πατέρας μου, διαλυμένος κι αυτός, πεθαίνει ξαφνικά στο διπλανό δωμάτιο. Πηγαίνω στην κηδεία του και την επόμενη μέρα καταφέρνω να σπάσω το πόδι μου.. Ακινητοποιούμαι στο γύψο και δεν μπορώ πια να πάω να δω αυτήν που έμεινε πίσω, είχε σκάλες το σπίτι τους. Κι έτσι, μέσα σε δυο μέρες, οι δυο άνδρες της ζωής της χάθηκαν ξαφνικά από το σπίτι της, την εγκατέλειψαν, τη παράτησαν μόνη; Κι αν δεν μας αναγνώριζε, αυτοί τέλος πάντων οι δυο τύποι που έβλεπε κάθε μέρα και της έκαναν παρέα τι έγιναν, που πήγαν; Ποτέ δεν θα μάθω τι σκεφτόταν όταν εγώ και ο πατέρας εξαφανιστήκαμε, αν μπορούσε να σκεφτεί κάτι.

Δέκα μέρες αργότερα, έφυγε κι αυτή, ήσυχα-ησυχα στον ύπνο της. Ποιό το νόημα να ζεις αν δε βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.. Ίσως τελικά να καταλάβαινε τα πάντα.. Γλυκιά, ήπια, γενναιόδωρη πάντα, μια ζωή προσφοράς κι αγάπης, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στους άλλους.»

Φωτό: pitas