«Αρνούμαι να βουλιάξω»

«Προτού ξεσπάσει ο πόλεμος στη Συρία, ο Χουσεΐν είχε μια κανονική ζωή. Ήταν φοιτητής, ζούσε με την οικογένειά του, περνούσε καλά με τους φίλους του. Όμως, ο πόλεμος τα άλλαξε όλα, στη χώρα του και στη ζωή του. Έβλεπε συγγενείς και φίλους να φεύγουν, ενώ ο ίδιος μαζί με άλλους που έμεναν πίσω ζούσαν καθημερινά μέσα στον κίνδυνο. «Δεν ήθελα να φύγω από τη χώρα μου. Άκουγα ιστορίες για ανθρώπους που έφευγαν και πόσο δύσκολο ήταν το ταξίδι τους στην Ευρώπη. Δεν ήξεραν τι τους περίμενε στις άλλες χώρες, πώς θα τους αντιμετώπιζαν όταν θα έφταναν εκεί», λέει. Τον Χουσεΐν τον φόβιζαν αυτές οι σκέψεις. Είχε ακούσει ιστορίες για συμπατριώτες του που χάθηκαν ή κινδύνευσαν στη θάλασσα προσπαθώντας να μπουν στην Ευρώπη για να βρουν καταφύγιο. Γυναίκες, παιδιά και άντρες στοιβαγμένοι μέσα σε σάπιες, χαλασμένες βάρκες σε ένα ταξίδι ελπίδας με άγνωστο προορισμό και αβέβαιο μέλλον.

Όμως, δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να φύγει και να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. «Ούτε και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχω βρεθεί σε αυτή την κατάσταση. Πριν φύγω, σκέφτηκα μέσα μου ότι μπορεί και να πέθαινα σε μια βάρκα μέσα στη θάλασσα, πριν φτάσω στην Ευρώπη.», θυμάται ο Χουσεΐν. Αρνήθηκε, όμως, το θάνατο. Έπεισε τον εαυτό του ότι θα τα κατάφερνε να περάσει τη θάλασσα και θα έφτανε ασφαλής στην Ευρώπη. Τότε έκανε το τατουάζ στο στέρνο του “Αρνούμαι να βουλιάξω”, μια δήλωση πείσματος και θέλησης να τα καταφέρει, να σταθεί τυχερός.

Και τα κατάφερε. Μαζί με 12 συμπατριώτες του έφτασε στην Κάλυμνο. Βαθιά συγκινημένος πήρε τηλέφωνο δικούς του ανθρώπους που άφησε πίσω στη Συρία για να τους πει ότι έφτασε καλά, ότι πέρασε τη θάλασσα, ότι είναι ζωντανός και ασφαλής. Στην Κάλυμνο τους υποδέχτηκαν καλά, φιλοξενήθηκαν σε χώρο του δημοτικού πολιτιστικού κέντρου. Αφέθηκαν ελεύθεροι πολύ σύντομα και έφυγαν χαρούμενοι για Πειραιά. Την ίδια μέρα όμως που ο Χουσεΐν και οι συμπατριώτες του τα κατάφεραν, κάποιοι άλλοι Σύροι άφησαν την τελευταία τους πνοή σε ναυάγιο ανοιχτά της Σμύρνης, προσπαθώντας να διασχίσουν τη θάλασσα προς την Ελλάδα. Ήταν 16 Απριλίου 2014. «Εγώ σώθηκα, εκείνοι χάθηκαν», ψιθυρίζει ο Χουσεΐν, χαμηλώνοντας το βλέμμα.

Ιστορία: Αριάδνη Σπανάκη, Φωτογραφία: Αριάδνη Σπανάκη

Πηγή: Από τη νέα ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες με ιστορίες προσφύγων που βρίσκονται στην Ελλάδα.