Το παιχνίδι των φανατικών

Το ξέρω ότι τα στερεότυπα βολεύουν. Εβραίος ίσον κακός. Δολοφόνος, βίαιος, κάθαρμα. Αυτοί σταυρώσανε το Χριστούλη. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς. Καθόλου. Μόλις δεις το άστρο του Δαυίδ ή ακούσεις «shalom» ξέρεις τι πρέπει να κάνεις – να τον μισήσεις αυτόματα, δεν μπορεί παρά να είναι κακός άνθρωπος. Πανεύκολο. Δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ σου κανέναν από αυτούς, από κοντά. Που δεν μπήκες στον κόπο να ακούσεις την ιστορία του (την άλλη πλευρά, δηλαδή), να μπεις για μια μέρα στα παπούτσια του. Αυτό θα περιέπλεκε λίγο την κατάσταση. Θα χάλαγε το «εύκολο» κονσεπτάκι του «άσπρο – μαύρο». Οπότε, καλύτερα να μείνεις με το στερεότυπο, που όπως είπαμε δεν απαιτεί σκέψη, μπέρδεμα, προβληματισμό. Οι Εβραίοι είναι κακοί. Και σε προτρέπω να κλείσεις αυτή τη σελίδα αμέσως, γιατί οι εμπειρίες και οι εικόνες που θα μεταφέρω από το διάστημα που έζησα στο Ισραήλ θα σε μπερδέψουν για τα καλά. 

Ας αρχίσουμε από παλιά. Αν έχεις ξεφυλλίσει έστω και μια φορά τη Βίβλο, θα έχεις ακούσει ότι οι Ισραηλινοί ζούσαν στην περιοχή εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια. Ναι, και οι Παλαιστίνιοι το ίδιο. Και γι’ αυτό ΠΡΕΠΕΙ να χωρέσουν κι οι δύο σ’ αυτή την περιοχή. Δεν είναι λύση, προφανώς, ο αφανισμός των Παλαιστινίων, ούτε και να στείλουμε τους Ισραηλινούς στη Μαγαδασκάρη (το πρώτο σχέδιο του Χίτλερ, πριν καταλήξει στην «τελική λύση») ή αλλού, αφού η ιστορία και οι ρίζες τους είναι στην περιοχή – και πάντα κάποιοι έμεναν εκεί. Και γιατί απλά, δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Πρέπει, λοιπόν, και οι δύο λαοί να ΚΟΨΟΥΝ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥΣ και να ζήσουν εκεί ειρηνικά. Αυτό είναι το σωστό. Εμείς, οι υπόλοιποι, πρέπει να τους βοηθήσουμε να τα βρούνε, ίσως ακόμα και βάζοντάς τους το πιστόλι στον κρόταφο. Στους φανατικούς του Νετανιάχου και τους ορθόδοξους, από τη μια, στους φανατικούς ισλαμιστές της Χαμάς, από την άλλη. Να τους αναγκάσουμε να τα βρούνε. Και όχι να υποστηρίξουμε τον έναν ή τον άλλον, θυμικά, ανάλογα με το πώς αισθανόμαστε καλύτερα με τα στερεότυπά μας.

Αν το σκεφτείς, εμείς οι υπόλοιποι (=Δύση / «άσχετοι») δεν έχουμε πληρώσει και λίγο το φανατισμό των «πολεμιστών της ελευθερίας». Από την 11η Σεπτεμβρίου (3,000 νεκροί), μέχρι το μετρό της Μαδρίτης (200 νεκροί), του Λονδίνου (50 νεκροί), την Κων/πολη (200 νεκροί) και το Μουμπάι (100 νεκροί), την Ινδονησία (400 νεκροί) και η λίστα είναι μακριά. Κι αν όλοι μιλάμε για την σκληρή, άθλια, τυφλή βία των Ισραηλινών με θύματα αμάχους και γυναικόπαιδα, τόσα χρόνια εκεί κάτω, θα πρέπει να μιλήσουμε και για την τυφλή βία των αντιπάλων τους ισλαμιστών φανατικών, με θύματα άμαχους και γυναικόπεδα σε τριάντα τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλο τον κόσμο, όπου σκοτώθηκαν χιλάδες αθώοι, άσχετοι και τυχαίοι περαστικοί, για χάρη της Παλαιστίνης και του μίσους κατά των Εβραίων. Στην τελική ανάλυση, εγώ δεν γνωρίζω κανέναν άλλο λαό που καταπιέζεται σ’ αυτό τον πλανήτη και αντιδρά όπως οι Ισλαμιστές – τινάζοντας στον αέρα το μετρό άσχετων πρωτευουσών, σκοτώνοντας τυχαίους περαστικούς στο σωρό.

(Ας θυμηθούμε, επίσης, τον Σαλμάν Ρουσντί, ας θυμηθούμε το περίφημο σκιτσάκι του Μωάμεθ που έκαψε όλη την Ευρώπη, τους αποκεφαλισμούς δυτικών δημοσιογράφων on camera και εκατοντάδες άλλες φρικαλεότητες των Ισλαμιστών κι ας καταλάβουμε πώς μπορεί να νιώθει κάποιος που είναι ο Νο1 στόχος των φανατικών που έκαναν τα παραπάνω).

Πολλοί με κατηγόρησαν στο προηγούμενο άρθρο για την παρομοίωση του Ισραήλ με μια γάτα στριμωγμένη στη γωνία. «Δεν είναι γάτα, είναι μια αιμοβόρα τίγρη». Μπορεί και να ‘ναι, λοιπόν. Όμως σκέψου, πώς θα αισθανόσουν και θα αντιδρούσες εσύ, αν ανήκες σε ένα κράτος 7,5 εκατομμυρίων και είχες γύρω σου 350 εκατομμύρια μουσουλμάνους / ισλαμιστές, που ο ένας λέει ότι θα σου ρίξει πυρηνικά (Ιράν), ο άλλος σου ρίχνει ρουκέτες (Χεζμπολάχ), ο τρίτος σου τινάζει στον αέρα λεωφορεία με πολίτες (Χαμάς), ο τέταρτος σε τινάζει στον αέρα όπου σε βρει (Αλ Κάιντα) και οι υπόλοιποι είναι από αρνητικοί έως εχθροί σου. Σ’ αυτό που θα αισθανόσουν, πρέπει να προσθέσεις και το βαρύτατο συλλογικό ψυχολογικό τραύμα του Β’ Παγκοσμίου και των στρατοπέδων συγκέντρωσης – το φόβο ενός δεύτερου αφανισμού. Αν τα είχαμε εδώ στην Ελλάδα όλα αυτά, πόσο ψύχραιμος θα ήταν ο στρατός μας; Πόσο χαλαρός και άνετος θα ήσουν, απέναντι σε μουσουλμάνους «ακτιβιστές», αν είχες αυτό το ιστορικό; Πιθανότατα, το ίδιο ψύχραιμος με τους Δελτάδες, τους Ματάδες και τον Κορκονέα, που μόλις βλέπουν μακρυμάλλη στα Εξάρχεια, τον πλακώνουν στο ξύλο, με την υποψία και μόνο ότι μπορεί να είναι αναρχικός. Κοινώς, τα ίδια και χειρότερα θα έκανες.

Και η Αμερική; Που καλύπτει το Ισραήλ και το σώζει από τους Άραβες. Θα σας πω κάτι: Όταν βρεθείς στη Σντερότ, την ισραηλινή κωμόπολη στα σύνορα με τη Γάζα, που δέχεται τις οβίδες της Χαμάς με το κιλό, σου υπόσχομαι ότι δεν θα αισθανθείς, ούτε και θα δεις πουθενά τον Αμερικάνικο αετό να σε προστατεύει. Ούτε και μες στο λεωφορείο για να πας σπίτι σου είναι, όταν μπαίνει ο τρομοκράτης με τα εκρηκτικά. Ούτε και δίπλα στον Αχμαντινετζάντ, για να τον αποτρέψει, μια νύχτα, να πατήσει το κόκκινο κουμπί και να κάνει αυτό που μέρα παρά μέρα υπόσχεται – να αφανίσει το Ισραήλ με πυρηνικά.

Ως προς τη σφαγή του «FREE GAZA»: Το μόνο που μας “ξέφυγε” (μάλλον δεν το είπαν τα αξιόπιστα ελληνικά media, που δεν τα εμπιστεύεσαι σε τίποτα απολύτως, αλλά μόνο στον αντι-σημιτισμό τους) είναι ότι ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα περνάει σχεδόν κάθε μέρα (περίπου 1500 τόνοι / δηλ. 10.000 τόνοι την εβδομάδα), από τα νόμιμα περάσματα, εδώ και 3 χρόνια, που προέρχεται από όλες τις δεκάδες διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις του ΟΗΕ, αφού περάσει τον έλεγχο των Ισραηλινών (ό,τι δεν έχει όπλα, όπως πχ. το πλοίο Franco, που πιάστηκε τίγκα στα όπλα τον Νοέμβριο, ερχόμενο από το Ιράν). Όπως και ότι οι ακτιβιστές στο συγκεκριμένο πλοίο που έγινε η σφαγή, ανήκαν σε μια κάπως ακραία ισλαμιστική τούρκικη οργάνωση, την ΙΗΗ (googlαρέ την...). Αν, λοιπόν, είσαι Ισραηλινός (και στο μυαλό σου έχεις όλα τα παραπάνω) και οι ακτιβιστές απορρίπτουν τον έλεγχο / νηοψία, το ξεφόρτωμα σε άλλο λιμάνι και δηλώνουν ότι θα περάσουν με τον τσαμπουκά στη Γάζα, με το προηγούμενο του Franco πριν από 6 μήνες, πώς θα αντιδρούσες; Θα τους έλεγες «περάστε»; Πόσο ψύχραιμος θα ήσουν;

Κι ακόμα: Όσο υπάρχει μια Πόλη, η οποία έχει μαζέψει και στριμώξει τους πιο φανατικούς από τις τρεις μεγάλες θρησκείες, Εβραίους, Μουσουλμάνους και Χριστιανούς, να σκουντάνε τους ώμους τους στα σοκάκια – και ο καθένας από αυτούς να πιστεύει ότι η Πόλη του ανήκει, ότι είναι η “Ιερή του Πόλη” και ότι οι “άλλοι” πρέπει να φύγουν γιατί την μαγαρίζουν, τότε μην περιμένεις να δεις Ειρήνη. Όπως και γενικά, όπου ανακατεύονται θρησκείες και φανατικοί, εδώ και χρόνια, είναι εξασφαλισμένο το μίσος και η ένταση.

Επίσης, επέτρεψε μου να σου χαλάσω λίγο ακόμα την «ασπρόμαυρη» εικόνα, επισημαίνοντας ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή κάποια εκατομμύρια Ισραηλινών που είναι 100% αντίθετοι με αυτό που έγινε προχθές. Που τάσσονται υπέρ της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους και κατά του εμπάργκο στη Γάζα. Διάβασε την Haaretz. Όπως αντίστοιχα και Άραβες που ζουν σε διάφορες πόλεις του Ισραήλ χωρίς κανέναν απολύτως πρόβλημα με τις οικογένειές τους. Ότι οι Αιγύπτιοι (μουσουλάνοι δεν είναι;) που συνορεύουν με τη Γάζα δεν άφηναν να περάσει καμία ανθρωπιστική βοήθεια για τους ομόθρησκούς τους. Ότι οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και του Αμπας συζητάνε πιο άνετα με το Ισραήλ (ακόμα και μετά το συμβάν, είπε ότι θα συνεχίσει τις συνομιλίες), παρά με τη Χαμάς, που τους έσφαξε στη Γάζα και τους πέταξε έξω, ως «προδότες». Ότι υπάρχουν Ισραηλινοί που είναι αριστεροί ακτιβιστές και τρώνε ξύλο κάθε εβδομάδα στις διαδηλώσεις κατά του εμπάργκο στη Γάζα. Ότι μέσα στα πλοία ήταν από Ισραηλινούς βουλευτές μέχρι επιζώντες του ολοκαυτώματος. Ότι Εβραίοι και Άραβες, στο χωριό Σαχνίν της Γαλιλαίας, συναπαρτίζουν μια ποδοσφαιρική ομάδα που παίρνει τίτλους – με Εβραίο τερματοφύλακα, Άραβα επιθετικό, Εβραίο πρόεδρο και Άραβα προπονητή. Και τα πάνε μια χαρά. 

Κοινώς: Η «ασπρόμαυρη» κόντρα που έχεις στο μυαλό σου (Εβραίοι VS Αράβων/Παλαιστινίων), απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Η κόντρα είναι μεταξύ της Χαμάς (μειοψηφία των Παλαιστινίων) και των σκληροπυρηνικών ορθόδοξων Εβραίων (η μειοψηφία των Ισραηλινών), όπου οι μεν θέλουν τον αφανισμό των δε και το αντίστροφο. Και όπως συμβαίνει πάντα με τους φανατικούς, κάνουν περισσότερο θόρυβο και ακούγονται πιο δυνατά από τους άλλους. Όλοι οι υπόλοιποι, μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι / Άραβες και Εβραίοι, θέλουν ΕΙΡΗΝΗ και ΗΡΕΜΙΑ, κανονικές ζωές και ασφάλεια – και αν πας για δυό εβδομάδες στο Ισραήλ, θα το διαπιστώσεις, στα χωριά της Γαλιλαίας, στο Βορρά, στη Μπερ Σέβα. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι νηφάλιοι και των δύο πλευρών ξέρουν καλά, αυτό που γράφω στην αρχή του άρθρου: Ότι η Βίβλος δεν μπορεί να διαψευστεί. Και οι δύο ήταν εκεί εδώ και χιλιάδες χρόνια και εκεί πρέπει να μείνουν και να ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ, μακριά από φανατισμούς. 

Τώρα, αν εσύ νομίζεις ότι η θέση που πρέπει να πάρεις σ’ όλο το παραπάνω σκηνικό είναι στο πλευρό της Χαμάς, των φανατικών ισλαμιστών, και υπέρ του αφανισμού των «άλλων», τότε πρέπει να σου πω ότι δεν έχεις καμία απολύτως διαφορά από τον φανατικό ορθόδοξο Εβραίο, με τα κοτσιδάκια και το μαύρο καπέλο. Κι αυτός το ίδιο ακριβώς με σένα θέλει: μίσος, ιερό πόλεμο, αφανισμό, μέχρι να πέσει κι ο τελευταίος. Ίδιος είσαι, λοιπόν – και το παιχνίδι του παίζεις. Κι ας σε κάνει αυτό να βγάζεις σπυράκια.

Υ.Γ.: Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, με οποιουσδήποτε άλλους εμπλεκόμενους, ΑΝ είχε βγει μια «αδελφή Κυπρία» Ευρωβουλευτής (η Ελένη Θεοχάρους του ΔΗ.ΣΥ.) και είχε καταγγείλει την παρουσία πρακτόρων / προβοκατόρων της τούρκικης ΜΙΤ σε πλοίο με ανθρωπιστική, θα είχαν ξεσηκωθεί τα Media και οι «τουρκοφάγοι» στο πόδι. Αυτή τη φορά, η δήλωση δεν ακούστηκε πουθενά, χάθηκε, λογοκρίθηκε, δεν «βόλευε», χαλούσε τη σούπα. Όπως είπαμε, οι Εβραίοι είναι στάνταρ κακοί, οπότε όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός τους, είναι de facto «καλός». Ακόμα κι αν πρόκειται για πράκτορα της ΜΙΤ.