Η Μαρφίν της Γάζας

Εγώ δεν θα πω ποιός είχε δίκιο και ποιός είχε άδικο. Απλά, γιατί αυτό πλέον (=στον χαοτικό κόσμο που ζούμε) δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Και επίσης, γιατί συνήθως όλοι θεωρούν ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να είναι: Ποιά είναι η πραγματικότητα και πώς αντιμετωπίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να πάμε στις λιγότερες δυνατές, ή καθόλου, απώλειες.

Η σφαγή στα ανοικτά της Γάζας μου θύμισε έντονα τη «δικιά μας» Μαρφίν. Απέναντι, είναι δύο πλευρές που θεωρούν ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους:

1) Το Ισραήλ, ένα κράτος 7,5 εκατομμυρίων, που εδώ και δεκαετίες αισθάνεται και λειτουργεί όπως μια γάτα στριμωγμένη στη γωνία: Είναι περικυκλωμένο από 350 εκατομμύρια Άραβες – κάποιοι απ’ τους οποίους τους απειλούν καθημερινά ότι θα τους ρίξουν πυρηνικά (Ιράν), άλλοι τους τινάζουν στον αέρα (Χαμάς) και άλλοι τους ρίχνουν ρουκέτες (Χεζμπολάχ) κοκ.., κι έτσι, αντιδρά πάντα με συγκεκριμένο τρόπο: Όταν του ρίξουν μια ρουκέτα, απαντάει με είκοσι ρουκέτες. Πολύ γνωστό. Με αυτό ως δεδομένο, ήταν πολύ ξεκάθαρο για κάθε ρεαλιστή άνθρωπο ότι ΔΕΝ επρόκειτο να αφήσει την ανθρωπιστική νηοπομπή να προσεγγίσει τη Γάζα, χωρίς να ελεγχθεί το φορτίο των πλοίων - εδώ δεν άφησε τον Νόαμ Τσόμσκι να μπει στην ίδια του τη χώρα του, πριν από δύο εβδομάδες. Πιστεύουν ότι αυτό είναι το σωστό, για το δικό τους συμφέρον: Να μην περάσουν ή αν επιχειρήσουν να περάσουν, να τους σταματήσουν. Εντυπωσιακό είναι ότι προσέφεραν στη νηοπομπή και εναλλακτική: Να ξεφορτώσουν τη «βοήθεια» στο λιμάνι της Ασντόντ, κι αφού ελεγχθεί, να περάσει με φορτηγά στη Γάζα.

2) Οι ακτιβιστές του «Ένα πλοίο για τη Γάζα» έχουν κι αυτοί το δίκιο με το μέρος τους. Η Γάζα είναι εξαθλιωμένη, πεινάει, δεν έχει φάρμακα, υποφέρει από το τριετές ασφυκτικό εμπάργκο του Ισραήλ. Κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει. Πήραν την πρωτοβουλία και κατέβασαν τη νηοπομπή. Όταν το Ισραήλ τους είπε «δεν περνάτε», το δίκιο τους μεγάλωσε: «Οχι, θα περάσουμε, γι’ αυτό ήρθαμε». Όταν οι Ισραηλινοί κομμάντος έκαναν το ρεσάλτο μες στη νύχτα, οι ακτιβιστές έκαναν και πάλι αυτό που θεωρούσαν σωστό – προσπάθησαν να αμυνθούν, τους επιτέθηκαν με ξύλα, πέτρες και λοστούς. Κοινώς, προσπάθησαν με γυμνά χέρια να επιτεθούν στη γάτα που είναι στριμωγμένη στη γωνία. Η γάτα τους ξέσκισε χωρίς κανέναν δισταγμό. Εντελώς αναμενόμενο. 

Κοινώς, πρόκειται για μια προαναγγελθείσα τραγωδία: Δύο πλευρές που μισιούνται, αφέθηκαν να βγάλουν τα μάτια τους, σε κοινή θέα, για να βγούμε όλοι, την άλλη μέρα, και να καταδικάσουμε τους «κακούς», να αποσύρουμε τους διπλωμάτες μας, να ματαιώσουμε ασκήσεις, να βρίσουμε στο Ίντερνετ, να οργανώσουμε πορείες και διαμαρτυρίες.

Γιατί; Διότι με περισσή αφέλεια, πριν γίνει το κακό, μείναμε όλοι στο πιο είναι θεωρητικά το «δίκαιο» και δεν συνυπολογίσαμε τα αληθινά δεδομένα, τη σκληρή πραγματικότητα. Ότι οι Ισραηλινοί δεν «παίζουν» με τέτοια πράγματα. Ότι στο Τούρκικο καράβι, η Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΙΗΗ που ήταν μέσα, έχει χαρακτηριστεί διεθνώς ως «φιλική προς την Ισλαμική τρομοκρατία» (=κόκκινο πανί για το Ισραήλ). Ότι οι ακτιβιστές δεν θα σταματήσουν, από την αρχή είπαν ότι «θα σπάσουμε τον αποκλεισμό», γι’ αυτό ξεκίνησαν για ‘κει, σαν σωστοί ακτιβιστές. Με άλλα λόγια, ότι και οι δύο πλευρές ήταν πεπεισμένες πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους και η  σύγκρουση εντελώς προβλέψιμη.

Το ίδιο, περίπου, έγινε και στη Μαρφίν. Οι κουκουλοφόροι μισούν τις Τράπεζες (για χίλιους λόγους) και θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να τις καίνε. Οι άτυχοι υπάλληλοι που έχασαν τη ζωή τους, θεωρούσαν ότι έχουν δικαίωμα να δουλεύουν ή ότι δεν έχουν δικαίωμα να απεργήσουν. Εμείς οι υπόλοιποι (κράτος, ιδιοκτήτες Μαρφίν, άλλοι διαδηλωτές κλπ.), που τα ξέραμε όλα τα παραπάνω, τους αφήσαμε να συναντηθούν πρόσωπο με πρόσωπο, εκείνο το μαύρο μεσημέρι της 5ης Μαϊου, στο όνομα του «δίκιου» της κάθε πλευράς και αγνοώντας τη σκληρή πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο με τη Γάζα: Κηδείες.

Όταν θα πάψουμε να προτείνουμε ως λύση αυτό που μας φαίνεται ως «τέλειο», «ιδανικό» ή «δίκαιο» και αρχίσουμε να προκρίνουμε αυτό που είναι ΕΦΙΚΤΟ και θα έχει τις λιγότερες ή καθόλου απώλειες, με βάση τη σκληρή υφιστάμενη πραγματικότητα, ίσως έρθει η στιγμή να πάψουμε να θρηνούμε θύματα. Μέχρι τότε, θα οργανώνουμε πορείες διαμαρτυρίας «εις Μνήμην», για «να καταδικάσουμε το έγκλημα». Και πάντα, εννοείται, κατόπιν εορτής...