Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά ιστορίες ανθρώπων σαν κι εμένα (δεύτερης γενιάς). Διαπιστώνουμε πόσο παράλογη μπορεί να είναι η αντιμετώπιση της κυβέρνησης, μιας ομάδας ανθρώπων που ζουν, εργάζονται, φοιτούν ή δημιουργούν οικογένειες και που προσπαθούν μάταια να ενταχθούν στη κοινωνία. Σ´αυτή την ομαδα ανήκω και εγώ.
Λέγομαι Κατερίνα Μπαρμπόγια, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα με γονείς από την Κένυα. Στερούμαι διαβατηρίου καθότι η Κένυα σαν κράτος δεν με αναγνωρίζει, αλλά ούτε και η χώρα στην οποία γεννήθηκα (η Ελλάδα). Δεν ανήκω πουθενά, δεν είμαι πολίτης κανενός κράτους, είμαι ΑΠΑΤΡΙΣ.
Σ΄αυτό το σημείο είναι που σίγουρα σας γεννιούνται εύλογα ερωτήματα όπως «γιατί» ή «πώς γίνεται να συμβαίνει αυτό;».
Στην Κένυα ισχύει το εξής καθεστώς: Η ιθαγένεια περνάει από τον πατέρα στο τέκνο και ποτέ από την μητέρα, όντας λοιπόν παιδί χωρισμένων γονιών και αφού ποτέ δεν υπήρξε πατέρας για να με δηλώσει και να με αναγνωρίσει στην Κένυα, για αυτούς δεν υπάρχω.
Στο μεταξύ, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει νόμος που υποστηρίζει τους άνιθαγενείς, δεν εφαρμόζεται. Όπως καταλαβαίνετε τα προβλήματα που προκαλούνται είναι αναρίθμητα, εγώ θα σας αναφέρω μόνο κάποια:
Το δικαίωμα της φοίτησης σε δημόσια εκπαιδευτήρια, δημόσια ασφάλιση, άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού, συμφωνητικό κατοικίας, ταξίδι εκτός χώρας αλλά και εντός, άδεια οδήγησης, άνοιγμα ( Α.Φ.Μ.), πρόσβαση στο χώρο εργασίας, οποιουδήποτε είδους δημόσια συναλλαγή.
Εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια μου την χώρα -τουλάχιστον αυτό αισθάνομαι- δίχως δικαίωμα για όνειρα και ίσες ευκαιρίες, δίχως ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος με καθιστά παράνομη χωρίς να το θέλω. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να ´μαι η μόνη που να παρακαλά να φορολογηθεί. Τον νόμο της ιθαγένειας δεν μπορούσα να τον εκμεταλλευτώ όσο ίσχυε καθώς όλες τις άδειες παραμονής μου τις λάμβανα ληγμένες(!), ούτε επίσης μπορούσα να πολιτογραφηθώ αφού μου ήταν αδύνατο να αποκτήσω όλα τα παραπάνω δικαιολογητικά χωρίς ταυτότητα.
Η λύση στο πρόβλημά μου είναι πολύ απλή και όμως την κάνουν τόσο σύνθετη. Το μόνο που χρειάζομαι για να λυθεί το πρόβλημα μου δια παντός είναι η ταυτότητα.
Πρέπει πιστεύω να αρχίσουμε να αναθεωρούμε ορισμένες καταστάσεις και να προσπαθούμε να τις βλέπουμε από μια πιο θετική και εποικοδομητική οπτική γωνία, εντάσσοντας και αφομοιώνοντας τους μετανάστες και τα παιδιά τους, προσφέροντας παιδεία και δίνοντας τους την ευκαιρία να γίνουν χρήσιμοι στην κοινωνία. Σίγουρα θα ωφεληθούν και οι δύο πλευρές, σίγουρα θα είναι για το συνολικό καλό.
