Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίησις;

Ένα μαγικό μυσταγωγικό δίωρο έζησαν όσοι βρέθηκαν την Πέμπτη 3 Απριλίου το βράδυ στο Gazarte, στη βραδιά ποίησης που διοργάνωσε η Καθημερινή με την αρωγή του πάντα ευφάνταστου Γιώργου Νανούρη.

Τούτη η εποχή δεν είναι εποχή για ποίηση. Αυτή η φράση του Νίκου Εγγονόπουλου ήταν το εφαλτήριο για τον Νανούρη που κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα σε δεκατρείς ποιητές, τους έξι που θα «έφερνε» επί σκηνής και ανάμεσα στον κόσμο, κυριολεκτικά, με τη βοήθεια τριών ηθοποιών που όχι μόνο απήγγειλαν την ποίησή τους, αλλά και περιέφεραν τα πορτρέτα τους. Η σκηνοθεσία του Νανούρη έφερε τις ηθοποιούς Αννίτα Καπουσίζη, Φανή Ροδίτη και Κόνυ Ζήκου αντιμέτωπες με ποιήματα του τρυφερού και …βαριά ερωτευμένου Τάσου Λειβαδίτη, του ατρόμητου υπερεαλιστή Νίκου Εγγονόπουλου, του ανερυθρίαστα ερωτικού Ανδρέα Εμπειρίκου, του (απογοητευμένου;) επαναστάτη Μανόλη Αναγνωστάκη, του αυθεντικού παρόλη την «στράτευση» Γιάννη Ρίτσου και της αναπάντεχα φλεγματικής Κικής Δημουλά.

Τη βραδιά έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο οι Minor Project, που ενθουσίασαν το κοινό με τον λυρισμό τους.

Όμως ήταν η φωνή του Γιώργου Νανούρη να βροντοφωνάζει τα ονόματα των ποιητών που συνόδεψε όλους όσους χάθηκαν μετά στα στενά του Γκαζιού για να συνεχίσουν τη νύχτα τους στη σκιά μιας ποίησης που ίσως και να τη χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ.

*Ο τίτλος του άρθρου είναι από στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη